In onze hedendaagse maatschappij is er geen enkel fenomeen belangrijker dan het beeld. Niets is echter tegelijkertijd zo verraderlijk en dubbelzinnig als het beeld. Het kan manipuleren, scheiden, verdelen, maar ook verenigen over culturen heen. Na een grondige interne vernieuwing van de museumruimtes heropent Museum M in Leuven haar deuren met een overzicht van het oeuvre van Aurelien Froment, dat als geen ander inzoomt op het beeld als brenger van dubbelverhalen.
Aurelien Froment is een in Angers geboren Franse kunstenaar die een fascinatie ontwikkeld heeft voor het beeld. Zijn installaties en fotoreeksen brachten hem op de Biënnales van Venetië, Sydney en Dakar. Curator Eva Wittocx brengt het oeuvre van de kunstenaar niet alleen in beeld via deze publiekstrekkende installaties, maar ook door drie nieuwe films.
De expo lijkt op het eerste zicht wat willekeurig opgebouwd te zijn, de diverse items worden elk in een aparte zaal gebracht en meanderen wat naar elkaar toe. Schijn bedriegt echter, net zoals beelden kunnen bedriegen. In een eerste zaal brengt Froment replica‘s van de gekende blokkendoos van de Duitse pedagoog Friedrich Fröbel. Ieder van de replica‘s komt echter in verschillende gedaantes terug. Ze worden bovendien vermenigvuldigd door een aantal fotoreeksen. Daarenboven presenteert Froment in dezelfde ruimte kunstwerken uit de vaste M-collectie die dezelfde basisvormen van kubus, bol … hanteren, bijvoorbeeld een schilderij van Joseph Pauwels met een werkvrouw erop. Op deze manier maakt hij er een dubbelverhaal van, uitgespreid over de tijden.
In een volgende ruimte wordt een muzikant over de culturen heen voorgesteld door middel van vijf blaasinstrumenten van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Op de achtergrond spelen video‘s over de invloed die India en Senegal op elkaar hebben. Senegalezen dansen op een magnifieke manier in Bollywoodstijl en een Senegalese zanger zingt zijn Indisch repertoire. Er ontstaat opnieuw een dubbelverhaal.
Intrigerend zijn ook de foto‘s van het ideale paleis van de Franse postbode Ferdinand Cheval, die stenen verzamelde en ze met een fantastische verbeelding omzette in personages, planten, versieringen. De bodem van het verhaal ligt in de oorspronkelijke bedoeling: het scheppen van een grafmonument voor de postbode en diens echtgenote. Nog indringender behandelt de kunstenaar in een nieuwe video het grootste wandtapijt ter wereld, dat zich in zijn geboortestad Angers bevindt en in de veertiende eeuw de Apocalyps als onderwerp had. Het tapijt wordt verklankt door middel van een onderzoek naar oerklanken, hetgeen een symbolische ondertoon geeft aan de beelden uit deze Apocalyps. Ook een utopisch bouwwerk van architect Paolo Soleri wordt aan deze methodiek onderworpen. In een andere nieuwe video bespeelt de Sardijnse muzikant Franco Melis als geen ander uit het geheugen het launeddasinstrument, wijdverspreid in de middeleeuwen.
De macht van het beeld loopt als een rode draad doorheen dit overzicht. Het beeld dat oude symbolen nieuwe kracht geeft, of het beeld dat culturen tot symbiose brengt. Of het beeld dat stenen, instrumenten en klanken voor het verval behoedt. Een rode draad met een boodschap.
Aurelien Froment. Dubbelverhalen loopt nog tot 5 november 2017 in Museum M Leuven.