*Kopstoot*
Sinds midden jaren negentig (toen nog onder de naam Wolfpack) behoren de kerels van Wolfbrigade tot de sterkhouders van een Zweedse crust-school die grote sier maakt in de smerigste uithoeken van de punk. Terwijl heel wat collega’s zweerden bij een redelijk puristische aanpak, schoof de band snel een paar gradaties op richting brute metal. Dat leverde met Damned (2012) hun sterkste album tot dan op, iets dat ze relatief getrouw verderzetten op Run With The Hunted.
Damned klonk iets logger en zwaarder, waardoor sneller de link werd gelegd met de typisch Zweedse deathmetal en de alles vermalende sound van Entombed in het bijzonder, geholpen door het rauwe gebrul van voorman Mikael Dahl, die ergens te situeren is tussen L.G. Petrov (Entombed), wijlen Lemmy (Motörhead) en Jerry A (Poison Idea). Het is echter de combinatie van die brulstrot en de gitaartandem Rydbjer/Norberg (intussen al meer dan 20 jaar zij aan zij) die voor het nodige vuurwerk zorgt, want de heren gaan tekeer met een lompe verbetenheid die herhaaldelijk voor schuim in de mondhoeken zorgt.
Hier en daar wordt ook weleens vreemdgegaan: “Lucid Monomania” heeft meer met 80’s thrash-door-een-Motörheadmolen dan met punk, in welke vorm dan ook, net zoals “Kallocain” met z’n meezingbare (!) mid-tempo refrein eigenlijk verdacht catchy is. Dat wordt echter gecompenseerd door het besef dat het elders raggen als vanouds is, en dat er onder die granieten façade sowieso wel een meer melodisch element verscholen zit.
“Warsaw Speedwolf” koppelt een aanstekelijke akkoordenprogressie aan woeste stemuithalen, terwijl de weggemoffelde tremolo-gitaar in “No Reward” ook het melodieuze element in de kijker zet. “Return To None” slaat vervolgens in het rond met gemene old school riffs waar menige metalband een paar ledematen veil voor zou hebben. “War On Rules”/“Feral Blood” is een-tweetje, binnen en buiten onder de vier minuten met een maniakale D-beat waar je schedels mee kan kraken. Alleen afsluiter “Dead Cold” mist een beetje de ziedende agressie van het voorgaande, maar dat kan je de groep — gezien de hoge energiefactor en uitgebeende songs (10 stuks in 26 minuten) — makkelijk vergeven.
Nieuwe zieltjes zullen die van Wolfbrigade vermoedelijk niet echt winnen met Run With The Hunted. De band grossiert in een attitude die het niet moet hebben van hippe gimmicks en blijft bij een goed werkende huisstijl. Wie op zoek is naar een gemene linkse weet dan weer wat te doen, want Wolfbrigade compenseert een gebrek aan vernieuwing met een hondsbrutale, efficiënte motherfucker van een plaat.
Wolfbrigade speelt zaterdag 5 augustus met een resem andere groepen in de Zappa (Antwerpen).
