Er zijn al bBibliotheken zijn volgeschreven over familierelaties. De impact die ouders hebben, de band tussen broers en zussen en wat de gevolgen zijn wanneer een van de cruciale onderdelen elementen van zo’n familie verdwijnt. Paco Roca duikt in het onderwerp en brengt een ontroerend relaas gebaseerd op zijn eigen ervaringen.
Paco Roca, bij het grote publiek nog lang niet zo bekend als hij verdient, zorgde tien jaar geleden met Rimpels voor een werkstuk dat internationaal op lof onthaald werd. De Spaanse auteur kaapte prijzen weg, zag een tekenfilmversie van zijn verhaal ontstaan en pende zelf meerdere werken bij elkaar, die hier echter enigszins onder de radar passeerden.
Gelukkig was er Guus van Sonsbeek, de ondertussen overleden uitgever van Soul Food Comics die La Casa in het Nederlands wilde zien verschijnen. Dat werk is er nu en hulde aan van Sonsbeek, want La Casa is een juweeltje. Hoewel het uitgangspunt verre van spectaculair is, weet Roca een meeslepend album voor te schotelen.
Of eerder: dankzij dat relatief ordinair uitgangspunt wordt La Casa zo’n parel. Roca brengt het verhaal van het overlijden van een vader -zijn vader- en zijn drie volwassen kinderen die in het oude vakantiehuisje van hun gezin afspreken om een en ander op te ruimenommelen alvorens tot verkoop over te gaan.
Verteld vanuit de drie verschillende standpunten maak je kennis met de drie levens die uit hetzelfde gezin ontstaan zijn en voel je tegelijk de andere kijk op de wereld die daar telkens mee samen hangt. De gezinnen die uit het ene gezin gegroeid zijn, de kleinmenselijke strubbelingen tussen broers en zus, tussen partners en de ouder-kindrelatie die, over de generaties heen, niet noodzakelijk van een leien dakje loopt. Roca weeft al die intermenselijke relaties door elkaar tot een web ontstaat met de overleden vader als bindmiddel.
Roca speelt subtiel met de layout, laat lezers soms gissen welk kadertje eerst komt, waardoor je midden in scènes lijkt te belanden. Met een fraai kleurenpallet zorgt hij voor een tikje weemoed in de sfeerschepping: je waant je mee onder een zuiderse pergola, maar zou net zo goed in een lokale tuin uit de kindertijd kunnen zitten. Want de onderwerpen die aangesneden worden, zijn universeel. Opgroeien en het los komen van de banden uit de kindertijd.
La Casa is een familieroman voor wie niet van familieromans houdt. Met zijn wisselende vertelstandpunten, kleine menselijke ergernissen én atmosferische aanpak maakt Roca een boek dat hem hopelijk in deze contreien vaste voet aan de grond bezorgt. Er ligt immers wat onvertaald werk van de man op het Spaanse schap. Het zou zonde zijn mocht Roca, duidelijk een van de grote Spaanse talenten van vandaag, zijn werk niet meer toegankelijk gemaakt worden in ons taalgebied. La Casa is prima materiaal om de bal aan het rollen te laten gaan.
