Voor wie nog niet mee was: Aldous Harding heet eigenlijk Hannah Harding. En op de tweede plaat van de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter, Party, valt ook al niet te feesten. Misleiding alom!
Geen feest dus, maar Party is wel de soundtrack van de momenten net na het feest. De zon moet nog aan het werk, ’t is nog verraderlijk fris, en iemand blijft in stilte alleen achter met iemand anders. Gothic folk, omschrijft de Nieuw-Zeelandse haar muziek zelf. Harding opereert inderdaad aan de schaduwkant van de folk, ver weg van frivoliteit en pretentie. Maar dat ze comfortabel in haar niche zit, blijkt al tijdens een oppervlakkige verkenning. “I was as happy as I’ll ever be”, horen we tijdens de romantische thriller van een titelsong “Party”, en dat refrein blijft al onmiddellijk hangen. Iemand neemt er de protagoniste mee naar een open plek in het bos, en daar kan veel gebeuren. Zeker de bijna kinderlijk hoge stem die Harding hier hanteert, maakt het een bevreemdende ervaring.
De stem, of beter de veelheid aan stemmen, is veruit het meest overtuigende instrument op Party. Harding verkent vocale hoogtes (“Party” dus, en ook “Blend”) en laagtes (“Imagining My Man”) en alles daartussen met een fascinerende finesse die altijd beklijft. De uiterst spaarzame instrumentatie geeft de stem alle ruimte, maar moet verder niet onderdoen. De onderkoelde riedel bijvoorbeeld die repetitief onder het mysterieuze “What If Birds Aren’t Singing, They’re Screaming” (wat een titel ook) stroomt, zorgt keer op keer voor koude rillingen. Elders, zoals op de finale van “Imagining My Man”, zijn het weemoedige saxofoons die de puntjes op de i zetten. Het is trouwens Enrico Gabrielli die voor de saxofoonpartijen zorgde, en de productie van Partywas in handen van John Parish. Kenners weten dat beiden oudgedienden zijn bij PJ Harvey. Friends in high places, ’t komt soms goed van pas.
Bij aanvang leek Party nog een strakke, hypermoderne visie op folk te worden. Opener “Blend” met zijn elektronische elementen en “Imagining My Man” zijn knappe blauwdrukken voor iedere artiest die zich graag in die richting wil verdiepen. Maar daar is opnieuw Harding de misleidster. Verder blijft alles vrij traditioneel van opbouw, met veel akoestische gitaar, zoals de duister-mooie fingerpicking op “Living The Classics”. Maar ook als ze de folkbakens niet verzet, slaagt de Nieuw-Zeelandse er wel degelijk in te overtuigen: daar zorgt een ijzersterke vertolking wel voor.
“Freedom, balance, so many friends wish that for me”, zucht Harding op “I”m So Sorry”. Wij kunnen nog dingen bedenken die we haar zouden kunnen toewensen. Een plaats in het firmament, om maar iets te zeggen. Party is een sterke tweede van een rasartieste, die gerust nog zulke platen mag maken. Zoek het einde van de nacht op en oordeel vooral zelf.
Aldous Harding speelt op donderdag 24 augustus (gratis!) in het Warandepark in Brussel, en op woensdag 15 november (betalend!) in AB. Plan gerust beide data in: na de gratis proever is de kans reëel dat u tickets zal bestellen voor haar passage in november.
