Wat doe je als je tot een generatie behoort die alle pogingen tot broodnodige verandering op de klippen heeft zien lopen? Als je één van die jongeren bent die altijd te horen heeft gekregen dat hij alles mag en kan worden wat hij wil, maar dan toch liefst dat wat het meeste geld in het laatje brengt? “ Now I know everthing” zingen en doorgaan, moet Alex G gedacht hebben, zijn schouders erbij ophalend.
Indierock is dood en begraven, horen wij van mensen die het kunnen weten. Maar voor zij die een beetje opletten, zijn er nog steeds morsige slackers die doen wat hun taak is: een stem geven aan hun lotgenoten aan de zijlijn van het populaire rumoer. Mensen die niet zitten te huilen omdat het leven in een vipclub gevuld met champagne ook geen lachertje is (leest u mee, Drake?), maar die al blij zijn als ze van iemand een sigaret kunnen bietsen. Artiesten die niet elke ochtend een uur hun coupe in een nonchalante look moeten wringen of meedraaien in een gigantische promomachine. Haar en muziek mogen allemaal wat warriger, de posters van Pavement hangen lichtjes verbleekt aan de slaapkamermuur, en het internet is hun natuurlijke habitat. Vorig jaar was er zo Teens Of Denial van Car Seat Headrest, die echter te lang en eenvormig was om een volledige plaat te kunnen boeien. Neen: dan liever deze Rocket van de 23-jarige Alex G (tegenwoordig met Sandy ervoor), een ambitieus werkstuk dat de knaap rechtstreeks de relevantie in katapulteert.
Net zoals Will Toledo van Car Seat Headrest, brengt Alex G al sinds zijn tienerjaren platen en songs uit op Youtube en Bandcamp, de een al wat beter opgenomen dan de ander, en wist zo al een cult following op te bouwen. Twee jaar geleden werd hij opgepikt door Domino en bracht op het label Beach Music uit, en ook deze Rocket verschijnt weer op het label van onder andere Lou Barlow en Cass McCombs. Zijn tweede bij de grotere platenfirma laat echter een gevarieerder geluid horen, terwijl de charmante nonchalance behouden blijft. Dat komt voornamelijk door de folkinvloeden die Alex G verspreid over de plaat uitsmeert. Een tweede “Kicker” is op Rocket niet te vinden. “Bobby” leunt op een heerlijke vioolpartij en de samenzang met Emily Yacina, waar de tragiek in dikke druppels van afdruipt. “Proud” is met zijn lompe gitaar dan weer meer rootsgericht en rechtdoorzee. Alex G zingt over meisjes en alcohol (want waarover zou je anders zingen), en hij doet dat goed. Later op de plaat roept het zwaar op een akoestische gitaar leunende “Powerful Man” de geest van de vroege Elliott Smith – die ook in “Big Fish” komt spoken – op. “Maybe he hurt me bad/ but a brother is a brother and that is that”, en de viool bevestigt die eed. “County” is, met zijn heerlijk laidback gitaarpartij die aan het meest relaxte van de Grateful Dead doet denken, dan weer marihuana in een notenbalk gegoten.
Ook “Witch” bevindt zich in hogere sferen. “Judge” is grimmiger: het is de klap van de verantwoordelijkheid die je plots beseft te hebben. En in afsluiter “Guilty” haalt Alex G een scheve saxofoon boven. Door die diversiteit doet Rocket soms wat aan het debuut van Sparklehorse denken. “Horse” of “Rocket” zijn bijvoorbeeld niemendalletjes die op zichzelf geen stand houden, maar hier wel perfect passen, net zoals dat bij sommige nummers op Vivadixiesubmarinetransmissionplot het geval was. En nu toch de naam Mark Linkous valt: “Brick” roept herinneringen op aan die keer dat Tom Waits kwam meeblaffen met Sparklehorse (zie “Dog Door”), maar dan met meer schuim op de lippen. Meteen daarna zorgt de piano van “Sportstar” weer voor een totaal andere atmosfeer. Nergens stoort die schizofrenie echter, integendeel.
Maar het mooiste moet dan nog komen, in de vorm van “Alina”. De pianopartij is een prachtig afscheid van de jeugdjaren die high doorgebracht werden in het gras, in de wetenschap dat de dingen nooit meer zo simpel gaan zijn. Het is muziek voor hier en nu, morgen is een verre toekomst. Ook Rocket werpt enerzijds een laatste blik op Alex G’s lofi-verleden, maar kijkt tegelijk ook vastberaden naar de toekomst. Aan dat kruispunt houdt hij in ieder geval een pareltje over. Rocket is een plaat om langzaam verliefd op te worden.
