Wat krijg je als twee muzikanten naast de pot plassen? In het slechtste geval zorgt het enkel voor een smerig zootje. Maar in het beste geval krijg je een inventief samenspel waar beide partijen erin slagen hun achtergronden te doen versmelten.
Angström, genoemd naar de eenheid voor de golflengte van licht, past gelukkig in die tweede categorie. Elektronica-artiest en DJ Thomas Moons en jazzzangeres/liefhebsters van Edith Piaf Gudrun Roos, ook te vinden in Cafe con Leche, vonden elkaar in een gezamenlijke drang om eens wat nieuws te proberen. Zoals u kon lezen in
ons interview met de enthousiaste Limburger en de vurige Brusselse, was niet meteen van begin duidelijk wat dan juist. Maar kijk, na een tijdje zoeken kwamen hun beider achtergronden dan toch samen en ontstond een geluid waarbij de elektronische klankentapijten van Moons de perfecte begeleiding bleken te zijn voor de vocale capriolen van Roos. En na enkele jaren is er nu eindelijk dat debuut.
De groep sluit daarbij enigszins aan bij de triphop uit de jaren ’90, en doet dan vooral aan Portishead denken. Luister maar eens naar de sinistere sensualiteit van opener “Inhale”. Ook sterktehouder “Freak”, met die huiveringwekkende uitroep ” isolated” in het refrein dat kippenvel verzekert, staat nog wat met beide voeten in dat decennium. Als dat prachtigsongs als deze oplevert, zal je ons echter niet horen klagen. Elders op The Echoes Of My Mournful Song scheurt de groep zich echter ook los van die invloed, en dit debuut is veel meer dan zomaar een update van wat twintig jaar geleden in Bristol en omstreken weerklonk. “Obsessed” behoudt diezelfde nachtelijke sfeer, maar rekt het verder uit. Enerzijds is het dansmuziek, maar anderzijds klinkt Roos te veel als een verraderlijke femme fatale om je veilig op de dansvloer te voelen. Zie daarvoor ook “Pills”, waarin de twee wel verstoppertje lijken te spelen met stuiterende beats en vluchtige zangpartijen. “I Didn’t See It Coming” evolueert ook langzaam naar zo’n stuiterfestijn, terwijl Roos’ stem in stijgende lijn gaat.
Ook in het titelnummer, dat klinkt als een bastaardsong van Arsenal, toont de zangeres haar grote bereik. Vooral in het refrein en de rustigere stukken sleept het duo je zo mee. De gitaarriff die het nummer soms doorkruist is echter te bombastisch om dat efficiënt te doen. Neen, dan liever het subtiele snarenwerk van “In Silence”, dat een zwoele trage dans aangaat met de stem van Roos. Ook “Engel”, een vertaling van het nummer van Gorki, kan iets minder bekoren, alhoewel de momenten waarop Roos de hoogte inschiet, wel overtuigen. Het meeslepende “Wake Up Call”, met zijn kleine stoorzendertjes en een jammerende Roos, zet dat echter meteen recht. Opnieuw verleidt die vreemde mengeling van wanhoop en extase waarin het duo het best hun twee achtergronden in elkaar laten overlopen. Angström bakent met dit debuut, een plaat voor al wie het donkere gedeelte van de dag een warm hart toedraagt, dan ook een eigen fijn plekje af binnen de vaderlandse popmuziek. Roos en Moons zouden bovendien al terug in de studio zitten. Wij zijn in ieder geval benieuwd naar wat de toekomst brengt.
Wij mogen bij Enola zomaar twee exemplaren van het debuut van Angström weggeven! Het enige wat u hoeft te doen is naam en adres doormailen naar win@staging.enola.be. Tot 31 mei maakt u zo kans om The Echoes Of My Mournful Song in de bus te krijgen.