In tijden waarin etterbakken die vroeger de speelplaats terroriseerden steeds meer macht en invloed krijgen, is er gitaarmuziek om een en ander recht te zetten. Sonic Youth- en Ecstatic Peace!-veteraan Thurston Moore, die online en op het podium recent meermaals stelling nam, vermijdt dat echter op zijn nieuwe, Rock N Roll Consciousness, en laat de muziek spreken.
Is het omdat protestsongs zelden verder dragen dan datgene waar ze tegen protesteren? Of wil Moore simpelweg een muzikale uitweg bieden? Feit is dat de song die het dichtst in de buurt van muzikaal protest kwam, de vooruitgeschoven single “Cease Fire”, uiteindelijk deze nieuwe plaat -Moores vijfde reguliere soloalbum- niet gehaald heeft. Het nummer heeft echter zijn taak volbracht: warm maken. Kokend heet zelfs, met zijn typische aanzwellende gitaren en, dat is nieuw, zwaar groovende baslijn, waar de warme vocalen van Moore zo nu en dan doorheen komen waaieren.
Wat staat dan wél op Rock N Roll Consciousness? Vijf loeiers van songs, die een vertrouwd geluid bieden waarin sporadisch een verrassend element opduikt. De bijna twaalf minuten durende opener “Exalted” start met het soort meanderende gitaar waarop Moore sinds de jaren tachtig een patent heeft en waarvan geweten is dat ze niet zelden tot iets spannend zullen leiden. En ja hoor, daar komt de eerste verrassing: gitarist James Sedwards begint er plots op los te soleren, een nieuwigheid in Moores universum. Her en der vielen in omschrijvingen van Rock N Roll Consciousness reeds namen als The Grateful Dead, Neil Young en J Mascis.
Ook in “Turn On” vallen echo’s op te merken van die sixtiesiconen, waartoe Mascis eigenlijk ook gerekend kan worden. Bij momenten zweeft de song een flink eind weg, de ijle lucht in, maar telkens grijpt de band het muzikale werkstuk bij het nekvel om het een andere richting uit te sturen.
Klinken “Exalted” en “Turn On” nog atmosferisch, met “Cusp” wordt wild in het rond geknald. De song zwelt aan, waarop Moore en band dat momentum een tijdje gaande houden, een beproefd trucje, alweer, maar verdraaid opdat het opnieuw werkt. Bemerk bovendien de heerlijk stuwende drums van Steve Shelley, de man die bijna onzichtbaar zoveel platen naar een hoger niveau tilde zonder dat iemand hem ooit in het lijstje ‘Beste drummer sinds de uitvinding van het bloot bovenlijf’ opnam. Debbie Googes bassen klinken in dit nummer trouwens zo geweldig punk dat baldadigheid in de lucht komt te hangen.
Hoewel je nergens écht helemaal overdonderd wordt zoals dat in Moores muzikale beginjaren bijna permanent gebeurde, is Rock N Roll Consciousness -waarop overigens de mysterieuze Radio Radieux zo nu en dan mee schreef aan een lijn tekst- het soort plaat waarin het plezierig onderdompelen is. De titel mag op het eerste gezicht een flirt met arrogantie lijken, na herhaaldelijke luisterbeurten waarbij de vijf songs je telkens compleet opslorpen, begint het steek te houden. Zoals Moore met zijn toenmalige kompanen in 1988 droomde van een Daydream Nation met J Mascis als president -hé, nog steeds niet te laat om er voor te gaan!- is er vandaag rock-‘n-roll als bewustzijnsvorm, nog steeds het perfecte tegengif voor de etterbakken van deze wereld.
The Thurston Moore Group speelt zaterdag 17 juni op Best Kept Secret en zondag 2 juli op Rock Werchter.
