De grens tussen België en Nederland mag dan al langer vrijgemaakt zijn, op muzikaal vlak staat ze er nog steeds. Weinig Belgische groepen krijgen voet aan wal bij onze noorderburen en vice versa. Zo is het niet anders met Mister and Mississippi, die met deze Mirage langspeler nummer drie afleveren. Tijd voor een nieuwe sound dacht de groep, en dus werden de drummachine en synthesizers van de zolder gehaald. Rest de vraag: is nieuw ook altijd beter?
A priori kan het alleen maar toegejuicht worden wanneer een band een keurslijf probeert af te werpen en nieuwe horizonten probeert te verkennen, al zal het altijd voer voor azijnpissers zijn om termen als “uitverkoop” en “meineed” in de ongekuiste mond te nemen. Helaas klinkt deze plaat ook als een geval waar de commerciële motieven primeerden boven experimenteerdrift en ironisch genoeg het keurslijf nog strakker aangespannen wordt eerder dan losser gezet. Net zoals Coca-Cola een steviavariant op de markt brengt om (nog) beter aansluiting te vinden bij de markt, lijkt ook M&M op zoek naar een (nog) groter publiek. Dat is hun verdomd goed recht, maar maakt de muziek er niet bepaald boeiender op.
Het woord dat de hele plaat domineert, is ‘formattering’. Ja, OK, van popmuziek verwacht je niet meteen wereldschokkende songstructuren en tempowisselingen, maar of dat daarom ook wil zeggen dat elk nummer op elkaar moet lijken? Grotendeels ligt dat aan de sound van de plaat. Typisch wordt er binnen eenzelfde plaat met een bepaald klankenpalet gewerkt om een coherent geheel te creëren, net zoals een bepaald kleurenpalet een film tot een visueel geheel moet maken, maar hier klinkt alles toch net ietsje té gelijkaardig en generisch. Verandering van spijs doet eten, zei de boer tenslotte. Op de vorige plaat werd die variatie deels verzorgd door een afwisseling in leadvocals tussen Maxime Barlag en drummer Samgar Jacobs, een rol die hier enkel nog door Barlag wordt ingekleurd. Deze laatste lijkt wel aanzienlijk gegroeid te zijn als zangeres en veel steviger in haar schoenen te staan, dat dan weer wel, al gaan de lagere registers haar niet altijd even goed af. Over Jacobs kan dan weer gezegd worden dat het puike, delicate drumwerk dat hij op de vorige plaat demonstreerde hier pijnlijk gemist wordt, vervangen door wat klinkt als een robot.
Wat ook niet helpt is dat lastige ‘waar ken ik dat nu weer van?’-gevoel dat regelmatig de kop opsteekt. Ook hier kan opgemerkt worden dat zowat elk stuk muziek wel aan een ander doet denken, een logisch gevolg van hoe de stiel evolueert, maar ook hier is het bijwijlen toch iets teveel van het goede. Tien punten indien bij u de baslijn en -klank van “Lush Loom” niet luidkeels The XX schreeuwt en die ene synthesizer lijn – u weet welke – geen angst weet in te boezemen dat elk moment een advocaat van Depeche Mode hun rechtmatige eigendom komt terugeisen mét bijhorende schadevergoeding. Fans van het minder gekende My Bee’s Garden zullen dan weer bij titeltrack “Mirage” geneigd zijn even de playlist te dubbelchecken.
Bij de vorige plaat lieten we ons nog enthousiast uit over het speelplezier en de passie die de muziek uitstraalde. Ironisch genoeg is dat nu net wat deze plaat mist. Muziek maken lijkt een echte job geworden. Het resultaat is professioneel en afgelikt, maar zielloos. Erger nog, soms schemert er verveling door de barsten. De plaat heeft zo nog wel zijn momenten. Zo bouwt het wat zeurderig beginnende “Pulsar” op naar een mooie climax, bevat “The Repetition Of Being Alone” best wat schwung en is “HAL9000” een ideale single. “Vices/Virtues” begint dan weer veelbelovend, maar weet na een dikke minuut de hoop vakkundig de nek om te wringen met zijn kitscherige refrein. Een gemiste kans, temeer daar dit voorts het nummer is waar Barlag het meest met haar stem weet te spelen.
Een nieuwe collectie nummers dus, maar eentje die uit het geheugen gewist wordt zodra ze gepasseerd is. Het zal wel goed klinken tussen de radiohits van het moment, maar laat verder koud en zal binnen afzienbare tijd stof vergaren. “I’m just a shade of my former self” zingt Barlag nog op “Pulsar”. O ironie!
