Vorig jaar bracht Grant-Lee Phillips het uitstekende The Narrows uit. Reden genoeg om in De Roma te gaan controleren wat de vroegere frontman van Grant Lee Buffalo tegenwoordig live waard is.
Het concert werd aangekondigd als “An Evening With Grant-Lee Phillips” en dat was ook wat het publiek kreeg. Phillips die op zijn dooie eentje, met één akoestische gitaar, grasduinde doorheen zijn oeuvre. Het publiek was zeker niet massaal opgekomen – zijn recentere bekendheid bij een groter publiek door zijn rol als troubadour in de populaire reeks Gilmore Girls ten spijt – maar de verspreide tafels met bijpassende theelichtjes zorgden voor een intimistische sfeer in de vroegere cinemazaal. Grant-Lee Phillips begon het concert met een gulle greep nummers uit zijn nieuwste album. “Tennessee Rain” bracht hij in een uitgeklede versie, in “Holy Rain” klonk zijn stem hees en bedeesd. “Smoke And Sparks”, dat ook een van de hoogtepunten op The Narrows is, klonk in De Roma rustig maar tegelijk toch een beetje sprankelend.
“Taking On Weight In Hot Springs”, nog een nieuw nummer, werd voorafgegaan door een eerbetoon van Phillips aan de trein, zijn vervoermiddel tijdens deze Europese tour. Wij verdenken de man ervan nog niet al te vaak met de NMBS gespoord te hebben. Daarna was het tijd voor wat ouder werk. “Mona Lisa” uit Virginia Creeper en het eerbetoon aan New York City “See America” (uit Mobilize) zorgden voor een eerste hoogtepunt. Stilaan werd het tijd om een blik Grant Lee Buffalo-nummers open te trekken, waarbij vooral een onverwoestbaar “Mighty Joe Moon” en de verrassende keuze “Arousing Thunder” uit de band sprongen. “Cry Cry”, een zoektocht naar de roots van zijn native voorouders en een verslag van de beruchte “Trail Of Tears”-dodenmars, was pakkend.
Maar het probleem was dat alle nummers wat rustig achter elkaar voortkabbelden. De ingetogen, weinig expressieve zang zorgden ervoor dat het allemaal wel goed klonk, maar ook dat Phillips het publiek weinig wist te begeesteren. Iedereen zat er beleefd bij, maar de vonk met de artiest sloeg nooit over. Pas met “Mobilize” probeerde Phillips door het “Woo-woo-woo” refrein het publiek te enthousiasmeren. De poging lukte maar half. Als afsluiter bracht hij een — te — brave versie van Gram Parsons’ “Hickory Wind”. In de bissen was het dan eindelijk tijd voor het onvermijdelijke maar niet kapot te krijgen “Fuzzy” om uiteindelijk met een gepijnigd, weemoedig “Walking On Green Corn” af te sluiten.
Een klein anderhalf uur onderhield Grant-Lee Phillips in zijn eentje De Roma. Nergens was het minder dan goed, maar slechts occasioneel was het ook beter dan goed. Het was dan ook een best aangename avond, van enige magie was er tijdens het optreden nauwelijks sprake. Het soort optreden waarvan niemand zich beklaagt geweest te zijn, maar evengoed een dat door niemand als gedenkwaardig zal omschreven worden.
