Andy Shauf maakte vorig jaar met The Party de ideale plaat voor verlegen zielen die op feestjes al wel eens een hele avond zenuwachtig tegen de muur staan te leunen. Dat hij donderdag een beetje met dezelfde attitude op het podium stond, zorgde ervoor dat zijn concert echter geen hele avond kon boeien.
The Party was vorig jaar zo’n typisch kleinood om te koesteren. Eerlijke teksten waar iedereen zich in kan herkennen, soms op het randje van zielig maar altijd aan de juiste kant van de pathetiek. Die in wezen kleine liedjes verpakte Shauf in dromerige arrangementen tot een soort lo-fi psychpop. Dat naar een podium vertalen is echter niet altijd makkelijk, zeker niet voor een kleine band met een budget waar je nog geen koffie voor koopt. In het verleden loste Shauf dat onder andere op door een subtiele piano- of orgeltoets aan zijn nummers toe te voegen. Op het podium van de Rotonde viel echter geen piano te bespeuren. In de plaats daarvan opteerde de Amerikaan voor twee klarinetten, die zijn songs af en toe echter danig in de weg zaten. Je kan je nummers immers niet eindeloos op dezelfde manier inkleden. Bovendien stond Shauf duidelijk vrij onzeker op het podium. Hij haastte zich doorheen zijn set alsof hij zo snel mogelijk terug naar de behaaglijke backstage wou. Die schuchterheid zorgde er bovendien ook voor dat hij niet echt als bandleider leek te durven optreden. Zeker als je een zeer aanwezige drummer bij je hebt die je songs al wel eens durft overstemmen, is dat echt geen luxe.
Shauf opende het optreden met twee songs uit een eerdere plaat, The Bearer Of Bad News. “Drink My Rivers” en “Hometown Hero” lieten meteen horen hoe de avond er zou uitzien: een lichtelijk angstige Shauf wiens stem en gitaar in de weg werden gezeten door de drums en de klarinetten die mooie maar ook voorspelbare bijdragen leverden om de liedjes wat sfeer mee te geven. Die konden echter ook niet verbergen dat het hier duidelijk iets zwakker materiaal betrof (uit 2012 alweer) en dat Shauf in de tussentijd enorm gegroeid is als songschrijver. Het optreden kwam pas echt op het juiste spoor toen de songs uit The Party aan bod begonnen te komen. “Quite Like You”, het herkenbare verhaal van de “eeuwige beste vriend” die het meisje waar hij een oogje op heeft toch altijd verliest aan de dronken eikel, kon veel meer overtuigen. Hier werkten de blazers veel beter. Soms lukt het dus wel om alles in elkaar te laten vallen zodat geen enkel instrument alles overheerst, en ook later in de set weet “Early To The Party” op dezelfde manier te overtuigen. En opnieuw blijven zijn teksten vaak pijnlijk herkenbaar. In “The Worst In You” hinderde de voorspelbare manier waarop de band Shauf begeleidde echter te hard om van het nummer te kunnen genieten.
“Jenny Come Home” is het dichtst dat Shauf bij een publieksstamper kan komen en was een leuk intermezzo om de vaart weer in de set te krijgen. De mooiste momenten van het optreden zijn echter uiteindelijk vooral die nummers waarin Shauf zijn liedjes gewoon klein en bescheiden laat zijn. Een prachtig “To You”, dat hier veel beter overtuigt dan op plaat, zorgde al voor een bescheiden rilling en tijdens het solo uitgevoerde en betoverende “Martha Sways” kon je een speld horen vallen. Hier staat de verlegenheid van Shauf zijn optreden niet in de weg, en hij toont dat hij de arrangementen helemaal niet nodig heeft om sterke songs te schrijven. Zeker als deze, zoals de klarinetten hier of soms ook op plaat, nogal op automatische piloot een weinig originele bijdrage leveren en zijn muziek zelfs een beetje in de weg zitten.
Afsluiter “The Magician” kon op heel veel bijval rekenen, en wie weet slaagt Shauf er binnenkort in zalen groter dan de (uitverkochte) Rotonde te vullen. Een zekere zelfzekerheid op het podium en over zijn materiaal zouden dan echter zeker geen luxe zijn. Het nummer is evenwel gewoon te sterk om kapot te krijgen en opnieuw weet ook de tekst je te raken in al zijn banaliteit. Bisnummer “Wendell Walker” toont trouwens dat Shauf niet enkel teksten over zijn eigen kleine problemen kan schrijven, maar ook een episch verhaal met een langere spanningsboog kan vertellen zonder daarbij langdradig te worden en zijn publiek te verliezen. Uiteindelijk was dit een mooi concert dat tegelijkertijd bij momenten ook nogal saai kon worden, niet in het minst door de te voorspelbare en opdringerige band. Als Shauf in de toekomst echter voor een bescheidenere aanpak durft te kiezen, of voor meer variatie, en durft te vertrouwen op de sterkte van de naakte songs die onder al die arrangementen zitten, kijken wij er zeker naar uit nog eens naar zijn beautiful loser-verhalen te komen luisteren.
