Maandelijks selecteert enola.be op vraag van Poppunt een aanstormend talent uit de grote vi.be-pool. Deze keer: sperwer.
Dat het reverb-pedaal terug opgang maakt, is al een tijdje duidelijk. Zowel reünies van de oude garde als allerlei nieuw opduikende groepjes tonen dat shoegaze en aanverwante droomgenres nog lang niet dood zijn. Mag bij in dat rijtje: het Kortrijkse sperwer, dat gezichten telt die u kan kennen van bands als Druzhnik en I will, I swear, en dat toont dat er leven is onder het geluidsvolume van Newmoon. Maar het is niet omdat ze het iets rustiger aan doen, dat sperwer op vlak van wazigheid moet onderdoen. Dat de titels in het Nederlands geschreven zijn maar de teksten in het Engels, is op zich vrij verwaarloosbare informatie, want de zang van Olivier Dumont zit zo diep in de mix, dat het meer een instrument tussen de rest wordt. Die rest, dat zijn de stevige drums van Wouter Vandersyppe, de zweverige synthpartijen van Guillaume Navarro en de verdronken gitaar van Dumont. De band zorgt er door de strakke ritmesectie en de gitaarhooks wel voor dat de nummers nooit te veel opstijgen en in geluidswolken verdwijnen. Luister maar eens naar “Zon”, dat diep vanbinnen gewoon een verduiveld aanstekelijke popsong is. Dat geldt ook voor “Hier”, waar de band een versnelling hoger schakelt, en het drammerigere “Jager”. sperwer draait daarbij ook zijn hand niet om voor een tempowissel hier en daar. Topnummer “Regen” begint ijl en meanderend, maar rukt zich vervolgens los middels een snedige en verslavende gitaarlijn die een robbertje vechten met de zanglijn aangaat. Twee ep’s hebben ze al op zak, net zoals een aantal mooie optredens in het verschiet. Nu alleen nog uw massale aandacht.
