Tim De Graeve, aka Tiny Legs Tim, staat op de rand van de grote doorbraak. Roland Van Campenhout is al jaren fan, en ook Kurt Overbergh, artistiek directeur van de AB, spreekt lovend over hem. De Gents/West-Vlaamse bluesman blijft op zijn nieuwste album Melodium Rag trouw aan zijn Deltablues, en zijn volharding brengt eindelijk zoden aan de dijk. We spraken af in de Gentse bluestempel Missy Sippy, waar De Graeve niet alleen kind aan huis is, maar ook een van de initiatiefnemers van de tweewekelijkse bluesjams.
enola: Waarom volgt Melodium Rag zo snel op Stepping Up?
Tim De Graeve: “Ik vind het verrassend dat iedereen dat zegt, want Stepping Up werd eind februari 2015 uitgebracht, wat toch al twee jaar geleden is. Het zal in de toekomst trouwens nog sneller gaan, ik had de voorbije maanden een echte creatieve boost, dus de albums zullen frequenter verschijnen.”
enola: Was het snel beslist dat Steven Troch zou meedoen?
De Graeve: “Wij treden af en toe samen op, en dat voelt altijd goed aan. Repeteren doen we nooit, het komt allemaal vanzelf.”
“Een tijdje geleden kreeg ik na een optreden in de Jacques Pelzer Jazzclub de opnames, en in eerste instantie wou ik deze gewoon mixen en uitbrengen, maar de opnamekwaliteit was niet zo goed. En omdat het publiek tijdens onze duo-optredens altijd vraagt of ik geen cd’s bij heb, dacht ik: we nemen dat eens snel op.”
enola: En hoe ging dat in zijn werk?
De Graeve: “Ik wou speciaal in die studio (nvdr, The Yellow Tape in Gent) opnemen omdat we daar volledig analoog konden werken. En toen die Melodium-microfoon tevoorschijn kwam, waren we al gauw een halve dag bezig met uitproberen. Uiteindelijk hebben we de microfoon gewoon tussen ons beiden gezet, zonder enige back-up, en zijn we beginnen spelen, anderhalve dag lang.”
“Tegenwoordig kan je elk foutje corrigeren, dus het was wel bijzonder om daarvan af te stappen, en geen computer te gebruiken tijdens de opnames. We hebben de nummers natuurlijk wel meerdere keren gespeeld, en de beste opname is dan op de cd beland. Dat er af en toe een foutje gespeeld wordt, daar heb ik me snel overgezet.”
“Zelfs de hoesfoto zit in diezelfde sfeer, want de fotografe (nvdr, Sofie Muylaert) gebruikt alleen maar polaroidtoestellen en films uit de jaren zestig, ook al zijn die al lang over datum.”
enola: Er staan ook een paar instrumentale nummers op, zoals de titelsong “Melodium Rag”.
De Graeve: “Omdat we op zo’n trage manier werkten, kwam de inspiratie vanzelf, en ragtime had ik nog nooit gespeeld. Nu, we hebben dan wel een oudere opnamemethode gebruikt, maar het klinkt zeker niet ouderwets of aftands, er zit best wel nuance, dynamiek en precisie in. Wat ik dus ook allemaal in “Melodium Rag” probeerde te steken. Trouwens, als je goed luistert naar de cd, hoor je mijn slide over de frets gaan, en af en toe kraakt mijn stoel zelfs. Ik hou wel van dat soort details.”
enola: Wat spreekt je aan in “Death Letter Blues” van Son House?
De Graeve: “Ik speel het regelmatig live, voor de mensen is dat een herkenningspunt, en het heeft een zeer energieke riff. Bovendien is Son House een van mijn inspiratiebronnen.”
enola: Er staan niet alleen nieuwe nummers op, maar ook enkele herkansingen.
De Graeve: “Oorspronkelijk wilden we enkel een liveoptreden nabootsen. Maar hoe dichter de opnames kwamen, hoe meer nieuwe nummers ik maakte. “Down To This”, hadden we oorspronkelijk al opgenomen voor Stepping Up, maar dat is toen niet op de cd geraakt, en heeft nu een betere, akoestische versie gevonden.”
“Wat die oudere nummers betreft: die zijn in de loop der jaren, ook door de inbreng van Steven, enigszins veranderd, dus vond ik het wel verantwoord om ze opnieuw op te nemen.”
enola: “Down To This” is duidelijk vintage Tiny Legs Tim: het is Deltablues, maar toch weer net iets anders.
De Graeve: “Een van mijn muzikale zoektochten is om het zo puur mogelijk te houden, en dat is ook de spirit van dit album. Op mijn eerste album probeerde ik dat ook, maar toen was de klankkwaliteit niet zo goed. Met deze opnamemethode kan je niet veel puurder zijn, dus ik denk dat ik dat ei nu wel gelegd heb (lacht).”
enola: Stepping Up ging verder dan pure Deltablues, maar nu heb ik het gevoel dat je terug vernauwt. Gaan de mensen het wel oppikken?
De Graeve: “Ik snap wel wat je bedoelt, maar niet iedereen is zoveel met blues en roots bezig zoals wij, en het kan best zijn dat zij er andere dingen in horen, die mij ook weer gaan verrassen. Voor mij is dit album zo blues als ik maar kan, en dat was ook de bedoeling. Bij Stepping Up lag dat anders, en bij de volgende plaat met de band zal dat ook weer anders zijn.”
enola: Het enige “moderne” zijn dan misschien jouw teksten?
De Graeve: “Dat is ondertussen mijn handelsmerk geworden, ik probeer binnen het oude bluesidioom toch nieuwe nummers te maken. Eigenlijk zing ik ook over wat ik zelf zie en beleef, zoals Son House, Charlie Patton en Robert Johnson voor mij ook deden, dus in die zin ben ik wel een bluesman anno 2017.”
enola: Denk je dat de Deltablues aan een remonte bezig is?
De Graeve: “Er is nu meer te doen rond blues dan toen ik zelf achttien was. Indertijd was ik de enige, het was moeilijk om vooruitgang te maken. Tijdens de bluesjams in de Missy Sippy merk ik dat die jonge gasten er meer mee bezig zijn: ze leren van elkaar, ze zoeken alles op, onder andere op Youtube. Daardoor ligt het niveau veel hoger dan vroeger, dus dat belooft voor de toekomst.”
“Maar wat deze plaat betreft; ik kan alleen maar hopen dat de mensen die mijn vorige album gekocht hebben, dit album ook kopen en zo het genre ontdekken en erdoor gecharmeerd raken. Zo heeft het altijd gewerkt bij mij.”
enola: Merk je zelf dat je publiek verjongt?
De Graeve: “Dat hangt ervan af waar ik speel. Hier (in de Missy Sippy) zien we inderdaad een verjonging, met al die studenten. Afgelopen zomer heb ik in Nederland op enkele rootsfestivals gespeeld, die redelijk breed programmeren en daar was een ander publiek. Ik ben echt blij dat ik de kans krijg om veel buiten het strikte bluescircuit te spelen, want daar wordt het publiek ouder, er komt te weinig instroom van jonge mensen. Hoe dat allemaal komt, en wat er aan kan gedaan worden, dat zou ons nu te ver brengen. Er is ook geen sluitend antwoord op, maar het is belangrijk om programmatoren van andere festivals te verleiden om een “echte” bluesact te programmeren. Met deze plaat ga ik back to the roots, en ik denk dat mijn eerlijkheid zal aanslaan.”
enola: Je bent net terug uit New Orleans.
De Graeve: “Ik wou daar al lang heen, maar het kwam er maar niet van. Ik heb de voorbije jaren zoveel gespeeld, en alleen maar ten dienste van de muziek en de optredens geleefd, en voor je het weet ben je drie jaar non-stop bezig zonder vakantie. En vakantie was het zeker, maar de reis stond toch ook in het teken van de muziek, je bent daar ook wel omwille van die vibe, om de ziel van die stad te zoeken. Ik heb een aantal leuke optredens gezien, niet in Bourbon Street, daar ben ik nauwelijks geweest. Voor de toffe dingen moet je nog steeds in Treme zijn, waar de muzikanten het gewone volk zijn: er is geen podium, soundchecken doen ze niet, ze halen gewoon hun instrumenten boven en beginnen te spelen.”
enola: Je woont ondertussen al een hele tijd in Gent. Hoeveel van je West-Vlaamse roots zitten er nog in jou?
De Graeve: “Da’s een moeilijke. Het is best grappig, toen ik vorig jaar in Dranouter speelde, spraken ze over een “thuismatch”, en toen ik op de Gentse Feesten speelde, werd er net hetzelfde gezegd. Maar ik moet af en toe wel eens terug, al was het maar omwille van de ruimte en de natuur.”
“De stad biedt heel veel, maar je wordt er ook geconfronteerd met dingen die anders aan mij zouden voorbijgaan. Wat ik beklemmend vind en niet graag zie, is de shopverslaving van de mensen. Het is vandaag zaterdag, alle parkings staan vol, en voor iedere parking staat er een file van wagens met draaiende motor, wachtend tot ze kunnen binnenrijden. Om dan hun geld op te doen in winkels die je in iedere West-Europese stad vindt. Het zegt me niks en ik voel mij er ongemakkelijk bij telkens ik het zie, dat opgefokte consumentisme gaat totaal aan mij voorbij. Zoals bijvoorbeeld ook de kerstmarkt: vroeger was dat voor de lokale bevolking, niet te groot en erg gezellig, maar nu is er een opbod tussen Gent, Antwerpen en Brussel, het moet almaar groter en spectaculairder zijn en meer volk trekken. Maar ja, met de Gentse Feesten is dat ook zo.”
enola: Vorig jaar ben je voor België naar de European Blues Challenge in Italië geweest. Hoe is je dat bevallen?
De Graeve: “Goh, nu moet ik opletten wat ik zeg (lacht). Mijn geloof of overtuiging om deel uit te maken van de European Blues Union is toch wel wat getemperd. Eigenlijk was dat voor mijn deelname ook al, maar als je daar mag spelen, probeer je er toch het beste van te maken. Los van mijn eigen prestatie, en op welke plaats ik geëindigd ben, ben ik niet akkoord met de EBU, en het soort blues dat zij in Europa willen promoten. Het is niet de blues waar ik voor sta en waar ik in geloof. Ik heb het gevoel dat zij met alle middelen proberen te voldoen aan het vooroordeel dat veel mensen over blues hebben. En uit respect voor het genre en de mensen die dit genre gemaakt hebben, vind ik niet dat je die weg moet opgaan.”
“De organisatie was ook een beetje gebrekkig, maar daar probeerde ik me niet aan te ergeren, want het zijn tenslotte allemaal vrijwilligers die hun uiterste best doen.”
enola: En was het geslaagd op promotievlak?
De Graeve: “Dat deel was wat mij betreft nog belangrijker dan het spelen. Mezelf tonen op de promobeurs was zeker de moeite, de eerste contacten zijn gelegd, maar er is nog niets concreets uit gekomen. Maar ik ben er zeker van dat dat nog gebeurt.”
Het releaseconcert in Huis 23 (AB) vanavond is uitverkocht, maar Tiny Legs Tim en Steven Troch zijn nog te bewonderen op 10 februari in Breda (Mezz), op 15 februari in Leest (Cultuurhuis De Leest), op 18 februari in Dranouter en op 24 februari in Grimbergen. Dit is slechts een kleine greep uit de lange lijst optredens, meer informatie is te vinden op de website.
