Laat ons wel wezen: 2016 was een regelrechte asshole. Bijgevolg — maar compleet onwillekeurig — is mijn jaarlijstje er een geworden met aanzienlijke porties deceptie, colère, fatalisme en schuimbekkende maatschappijkritiek. Máár, om het allemaal een beetje verteerbaar te houden, werd het afgekruid met een vleugje nostalgie en een snuifje hoop. En bovenal met veel liefde voor muziek, die in al zijn verscheidenheid en ondanks de geleden verliezen dit jaar weer hoogtij vierde.
- David Bowie :: Blackstar Hoe Bowie met dit album afscheid nam is bijzonder gracieus, maar ook wanneer we de omstandigheden buiten beschouwing laten, staat Blackstar er als een huis. Het onthult het zoveelste gezicht van een artiest die al langer geboekstaafd stond als kameleon, als vernieuwer pur sang. Het is een epische, gelaagde en wondermooie plaat die hier met recht en rede de titel ‘Album Van Het Jaar 2016’ wegkaapt.
- Swans :: The Glowing Man Ook Michael Gira en co. namen afscheid, zij het op een minder definitieve en hartbrekende manier. The Glowing Man is het sluitstuk van een albumtrilogie die in wijdte, complexiteit en impact zijn gelijke niet kent. Een derde opeenvolgende uitputtingsslag annex emotionele wedergeboorte. Kortom: muziek die iedere hyperbool rechtvaardigt.
- Kate Tempest :: Let Them Eat Chaos Een ooggetuigenverslag van existentiële crises en fundamentele stuurloosheid, universeel herkenbaar en geen klein beetje confronterend. Gebracht met een taalkundige rijkdom en bezieling die compleet haaks staat op het oervervelende nonchalante gemompel dat de hedendaagse hiphop overheerst. (Doe eens verdomme je bést, gasten!) Kate is zonder enige twijfel the illest in 2016.
- Exploded View :: Exploded View Het toevallige ontstaan van de band, de totale onbevangenheid waarmee ze de studio indoken en de killer songs die daaruit voortvloeiden: Exploded View is een DIY natte droom en dé revelatie van dit jaar. Psych, pop, post-punk, kraut en dub duelleren op een versplinterde plaat waarin Anika Hendersons zigzaggende zang de enige echte constante is. De dissonantie en de aangesneden thema’s — oorlog, ontkoppeling van de samenleving, … — maken Exploded View een ideale soundtrack bij dit maatschappelijk en politiek verwarrende jaar.
- Underworld :: Barbara Barbara, We Face A Shining Future Door God, klein Pierke en menig jaarlijstje een heel klein beetje over het hoofd gezien, maar Barbara Barbara is een stellige ‘retour de force’. Het is Underworlds beste album sinds Second Thoughest In The Infants en het bewijs dat Hyde en Smith nooit minder waren dan grootmeesters in de elektronica.
- Thee Oh Sees :: A Weird Exits Na zestien pogingen heeft John Dwyer eindelijk de hyperkinetische en georkestreerde chaos van een Thee Oh Sees concert in een album kunnen bevatten. A Weird Exits veroorzaakt dan ook bij iedere luisterbeurt een honger naar het zetten van tomeloze danspasjes tussen tientallen bezwete lichamen op een kleverige plankenvloer.
- Kevin Morby :: Singing Saw Hopeloos onderschatte songwriter, die Morby. Zijn teksten staan vol vluchtige sociaal-politieke reflecties maar zijn arrangementen zijn meesterlijk laid back. Singing Saw blijkt dan ook een prima metgezel, in omstandigheden variërend van een bijna-siësta onder een Spaanse palmboom, tot een eenzame nachtelijke autorit.
- A Tribe Called Quest :: We Got It From Here… Thanks 4 Your Service Nostalgie is eigenlijk een leugenaar die beweert dat de dingen beter waren dan ze leken. Maar wat was hiphop geweldig in de jaren negentig! Dat A Tribe Called Quest, een van de hoogvliegers uit dat tijdperk, na achttien jaar stilte nog zo scherp zou komen opzetten, is tegelijkertijd onverhoopt en heuglijk. We Got It From Here… herinnert aan alles wat het genre vandaag mankeert en is bovenal een tijdloos feel-good album. Bijzonder jammer dat het — door Phife Dawgs voortijdige dood — tevens hun zwanenzang is.
- Nothing :: Tired Of Tomorrow Hoofdredacteur (mvs) verbiedt het gebruik van het cliché ‘groeiplaat’ maar, laat ons zeggen, had dit jaar dubbel zo lang geduurd stond Nothing misschien in de bovenste tabelhelft. De dromerige, psychedelische shoegaze-riedels verbloemen een verontrustend negatief woordspel waaruit frontman Palermo’s leven vol tegenslag spreekt. Tired Of Tomorrow is op die manier een meerlagig plaatje geworden dat vraagt om enig doorzettingsvermogen en een oorverdovend volume.
- Angel Olsen :: My Woman Angel Olsen had genoeg van haar muurbloempjesimago en daarom werd My Woman opgenomen in full band grandeur, waarbij seventies synths en schuinse popgevoeligheden haar gekende krakelende breekbaarheid tot een vage herinnering herleidden. Een onvoorziene evolutie, maar met een smakelijk resultaat en een waaier aan toekomstmogelijkheden.
10 memorabele live acts:
