De zevende van Against Me! haalt nergens het niveau van zijn illustere voorganger. Toch is het de waardige en vooral logische opvolger geworden die algemeen verwacht werd.
Er zijn niet veel bands met een gelijkaardige turbulente levensloop als Against Me! In 2012 verklaarde frontman Tom Gabel verder door het leven te zullen gaan als een vrouw, als Laura Jane Grace. De transformatie betekende ei zo na het einde van de punkband, maar vormde uiteindelijk de voedingsbodem voor het ijzersterke Transgender Dysphoria Blues (2014). Hoewel de teksten op dat album confronterend waren en verregaande identiteitsverwarring verwoordden, weerklonk er vooral euforie en zelfs trots in Grace’s vocalen. Het moet een opluchting geweest zijn om voor het eerst als haar ware zelf naar buiten te kunnen komen. Het album werd dan ook wereldwijd bejubeld en installeerde Grace als prominente voorvechter van de LGBT-gemeenschap.
Nu, twee jaar later, is de hype rond de persoon Grace een beetje geluwd en pikt Against Me! de muzikale draad weer op. Shape Shift With Me tapt grotendeels uit het gekende poppunk vaatje, maar kan niet zomaar afgeserveerd worden als een doorslagje van zijn voorganger. Vooral inhoudelijk is het een logische volgende stap. Een coming of age, op een of andere manier. Waar Transgender Dysphoria Blues het thema identiteit tackelde, gaat dit album dieper in op relaties. Grace heeft zichzelf aanvaard en kijkt nu — voor het eerst sinds lang — naar buiten, naar haar entourage. Het centrale gedachtepunt daarbij wordt gevonden in het refrein van “12:03”: “thankful for the friends I’ve got”. Niks onderscheidt een ware vriendschap van een valse zoals een verstrekkende bekentenis, Grace weet er wellicht alles van.
Maar het is niet al cynisme en teleurstelling wat de klok slaat. Het fuzzy “Crash” geeft uiting aan gevoelens van hoop (“Let me stay up in your orbit for a while”) terwijl “Norse Truth” de meest provocerende Grace laat horen wanneer ze schreeuwt: “C’mon! Shape shift with me! What have you got to lose?” “Dead Rats” relativeert mooi een gekelderde romance, waarvan achteraf moet toegegeven worden dat ze nooit kans op slagen had. En dan is er nog het heerlijk pompende “Rebecca”, waarin erop los geflirt wordt. Het is net in die songs waar de euforie en de vechtlust, gekend vanop Transgender Dysphoria Blues, doorschemert, dat de aandacht het meest getrokken wordt. Maar dat zijn er te weinig om van dit album een tweede klassieker op rij te maken.
Door de band genomen is Shape Shift With Me een collectie lovesongs zoals die heel courant voorkomen. Het hele thematische spectrum, van losbandige seks tot liefdesverdriet, wordt aangekaart en dat lijkt voor een band als Against Me! — met dat beruchte anarchistische verleden — toch bijzonder gewoontjes. Het is echter de unieke invalshoek van waaruit op dergelijke onderwerpen gekeken wordt die het album overeind houdt. Bovendien valt deze Against Me! zeer moeilijk te beoordelen zonder rekening te houden met de soelaas die het ontegensprekelijk zal bieden aan met gender worstelende adolescenten. Laura Jane Grace is nu eenmaal dé stem van die groep, en als Shape Shift With Me íets doet, is het die stem kracht bijzetten.
