Hét bewijs dat de shoegaze-revival ook bij ons uitstekende muziek oplevert? Het Gents-Antwerpse Newmoon.
Een nummer, meer had Newmoon niet nodig om ons twee jaar geleden te overtuigen. “Aria” is en blijft verslavend spul. Een nummer waarin de vijfkoppige band duidelijk zijn hart en ziel had gelegd. Newmoon ontstond uit de assen van de melodische hardcore-band Midnight Souls, maar dat verleden is anno 2016 nog maar weinig te horen. In de platenkast van de bandleden zijn naast Nirvana en Slowdive ook Nils Frahm en Sunn O))) te vinden. Met andere woorden: eigenlijk zouden we Newmoon niet in één hokje mogen duwen.
De expressie van emoties blijft het handelsmerk van Newmoon. En dat negen nummers lang. Op één uitzondering na staan ze bol van ijle gezangen, reverbgitaren en melancholische gezangen. “Helium” (héérlijk wegdromen!) en het meeslepende “Head Of Stone” zijn binnenkomers om u tegen te zeggen. Beide songs werken al van bij de eerste luisterbeurt. Missie geslaagd dus.
De rest van de plaat brengt op het eerste gehoor, en vooral bij de oppervlakkige luisteraar, meer van hetzelfde goeds, maar er is nog beter nieuws. Na een paar luisterbeurten komen de subtiele variaties wel degelijk aan de oppervlakte. In “Skin” werd geëxperimenteerd’ met dubbele zanglijnen. De aanvullende vocals van Bab Buelens tillen het nummer naar een hoger niveau. En het zes minuten durende “One Thousand” is verslavend. Spannende shoegaze? Het bestaat! Het nummer heeft een paar dreigende uitbarstingen in petto, telkens begeleid door welgemikte drumslagen.
Een vermelding van Elliott Smith, van wiens gelijknamig postuum verschenen compilatiealbum de bandnaam komt, is zelfs niet zo ver gegrepen. Daarom niet muzikaal, maar in elke songtekst zitten ook duidelijke gevoelens, angsten, nostalgie en levenservaringen verweven. Zo is Space de ideale plaat om zich écht weg van de dagelijkse beslommeringen te wanen. Hoe kan je hier niets bij voelen?
Probeer maar eens te ontsnappen aan “Life In The Sun” en “Everything Is”, nummers die respectievelijk gaan over onzekerheid en identiteit. In het eerste nummer draait alles weer rond een pakkende melodie. Ook “Everything Is” blijft lang hangen. Enige vreemde eend in de bij is het instrumentale “Hi” dat start met trage, stille tonen en uitmondt in verzengende noise. We zijn nog altijd niet 100 procent zeker of dit nummer had gehoeven.
Mits de juiste mindset is Space een album dat even snel voorbij raast als een Japanse kogeltrein. Newmoon graaft in de diepste krochten van zijn ziel en sleurt de luisteraar mee in een diepgaande luistertrip. Een prachtplaatje dat fans van alles tussen Ride en Explosions In The Sky zou moeten aanspreken, en op 10 december wordt voorgesteld in de AB. We duwen alvast nog eens op de repeatknop.
