Wanneer gerenommeerde muzikanten als Leonard Cohen of Nick Cave nieuwe albums uitbrengen, kirt de goegemeente al maanden op voorhand van genot. Niet zo bij John Prine, wiens nieuwe werk hier bijna geruisloos op de markt komt. En dat is jammer.
Want John Prine is een songschrijver die gerust op hetzelfde niveau mag geplaatst worden als collega’s uit de jaren 70 zoals Neil Young, Joni Mitchell of de al eerder genoemde Leonard Cohen. John Prine (1971), Sweet Revenge (1973) en Bruised Orange (1978) behoren tot de beste albums die het decennium voortgebracht heeft. Met een geluid dat zich ergens tussen folk en country ophoudt, schudde hij snel het onvermijdelijke etiket van “de nieuwe Dylan” van zich af. De oude Dylan zelf liet zich trouwens ook lovend uit over het werk van Prine, dat hij als “Proustiaans existentialisme” omschreef. Recent kreeg hij overigens samen met Tom Waits en Kathleen Brennan nog een PEN Songwriting Award opgespeld. Prine schreef over thema’s die anderen links lieten liggen, of hij benaderde ze op een geheel eigen manier. Zo schreef hij over de Vietnam-oorlog vanuit een kleinmenselijk verhaal (“Sam Stone”) of maakte hij een nummer over dementie (“Hello In There”).
Sinds John Prine in 1998 een eerste maal een kankerdiagnose kreeg zijn nieuwe songs van zijn eigen hand een zeldzaamheid geworden. Enkel op het uitstekende Fair & Square uit 2005 kwam de songsmid van weleer nog eens boven water. Niet dat hij voor de rest geen nieuw werk meer uitbracht: een plaat vol duetten met vrouwelijke countryartiesten (In Spite Of Ourselves, 1999), nieuwe opnames van eigen klassiekers (Souvenirs, 2000), een plaat vol stokoude songs met bluegrass-legende Mac Wiseman (Standard Songs For Average People, 2007) of opnames opgediept uit het archief (The Singing Mailman Delivers, 2011). Op eigen songs blijft het wachten want ook op dit nieuwe album — het eerste sinds hij een tweede maal kanker overleefde — duikt hij weer in werk van anderen.
De werkwijze is dezelfde als op In Spite Of Ourselves. Een hele reeks vrouwelijke artiesten werd uitgenodigd om oude countrysongs te zingen. Dat uitnodigen mag letterlijk genomen worden. Het zijn geen duetten waarbij beide partners hun partij vanop afstand inzingen om die dan in de studio chirurgisch aan elkaar te plakken. De gasten kwamen naar hem in Nashville en daar zongen ze hun partijen samen live in. Old school dus. Iris DeMent en echtgenote Fiona Prine — geen zangeres om den brode nochtans — zijn de enige twee die net zoals in 1999 ook nu weer van de partij zijn. De andere gasten bestrijken het gamma van commercieel (Lee Ann Womack) tot alternatief (Morgane Stapleton en Amanda Shires), van gevestigde waarde (Alison Krauss) tot jong opkomend talent (Kacey Musgraves).
De muziek die hier geserveerd wordt staat, weinig verrassend, bol van de traditie. Van rustige, weemoedige countryslepers tot swingende honky tonk, voorzien van een sobere muzikale begeleiding, uiteraard inclusief alomtegenwoordige pedal steel. Ondanks de onderling sterk verschillende vrouwenstemmen — van geschoold tot stemmen die het vooral van gevoel moeten hebben, van gepolijst tot wat ruwer — is er toch een grote eenheid tussen de verschillende songs, zodat je nergens het gevoel krijgt een willekeurig bij elkaar geschraapte verzameling nummers te horen. Daar zit de karakteristieke stem van Prine — in vergelijking met vorige albums wat dieper geworden, en vooral met meer door leven en ziekte gekerfde littekens op — zeker voor iets tussen.
“Scènes van een huwelijk” was overigens een geschikte ondertitel geweest van For Better, Or Worse. Van een ruziënd koppel (het luchtige “Who’s Gonna Take The Garbage Out”), over moeilijke periodes (“Storms Never Last”) tot liefde (“Look At Us”). Met drie nummers is Hank Williams — een van de idolen van Prine — de best vertegenwoordigde songschrijver op dit album. De meest opvallende cover is “I’m Telling You”, vroeger gezongen door Williams’ echtgenote Audrey, dat Prine hier samen met kleindochter Holly Williams brengt. Bijna helemaal op het einde is er dan ook deze keer weer een duet met echtgenote Fiona. Het toepasselijk getitelde “My Happiness” is een song die zich er niet voor schaamt een ongegeneerd liefdesliedje te zijn.
For Better, Or Worse is zeker geen Prine Grand Cru geworden. Maar we krijgen hier wel een vintage country album waarin Prine en gasten zonder enige pretentie een reeks geslaagde covers brengen. Ondertussen gaan er al geruchten dat er voor volgend jaar wel eens een echte nieuwe Prine — eentje met zelfgeschreven werk — zit aan te komen. Vergeef het ons als wij vooral daarnaar uitkijken, maar ondertussen is dit album toch een geslaagde overbrugging van de wachttijd.
