Popmuziek, en snel! Dee Dee, frontvrouw van Dum Dum Girls parkeert haar haperend gitaarvehikel en springt in een glitterende bolide: met X-Communicate en onder de naam Kristin Kontrol worden nieuwe, fascinerende wegen bewandeld.
Het is net geen tabula rasa voor Kristen Gundred. Nadat ze als Dee Dee bijna een decennium lang Dum Dum Girls aanvoerde, stort ze zich op een totaal nieuw project. En dat is geen slechte zet: Hoewel Dum Dum Girls zeer sterk debuteerden met I Will Be, een plaat die na zes jaar nog steeds heerlijk springerig klinkt, raakte de klad er al snel in. Laatste elpee Too True was een treurige getuigenis van een band die zijn scherpe kantjes had verloren en niet wist hoe het zichzelf van een nieuwe muzikale dynamiek moest voorzien.
Tijd voor wat anders, moet Gundred gedacht hebben en met een nieuwe artiestennaam komt een muzikale aanpak die haar duidelijk als gegoten zit. X-Communicate slaagt immers waar Too True faalde: popmuziek met een ruw randje afleveren.
Daarmee treedt Gundred in de voetsporen van onder meer Julian Casablancas, die met zijn onderschatte Phrazes for the Young vlotjes de overstap van ruwe gitaren naar cleane synthes maakte.
“Going Thru the Motions” is het beste resultaat van de geslaagde gok van Gundred, oftewel Kontrol. Het nummer klinkt zoals de doorsnee popsong, hoorbaar gericht op een massapubliek, maar iets ontbreekt en ditmaal is dat mankement een goede zaak. Wat de song niét heeft, zijn namelijk tonnen steroïden, waarmee gelijkaardige nummers doorgaans opgepompt worden tot stadionproporties.
Het resultaat is een song, en bij uitbreiding een plaat, die best kan werken op een kleine dansvloer, in een parallelle wereld waar de jaren tachtig eeuwig vrolijk blijven doorgaan. ‘Jesus Christ, we’re self indulgent’, klinkt het in “(Don’t Wannabe)”, waarmee Kontrol het net zo goed over de eighties als haar hedendaagse erfgenamen kan hebben, stof tot nadenken tijdens het sierlijk dansen onder de duizenden kleurrijke lichtjes uitsturende glitterbol.
Even dreigt het feest stil te vallen, tijdens het wankele “What is Love”, maar een kniesoor die daar moeilijk over doet. Elk feest heeft immers een melig moment nodig en dat wordt hier in volle pathetiek aangeboden.
Ex-Communicate doet denken aan het betere werk van M83, de nieuwste van Trentemoller en de soundtrack van Drive en klinkt als een ontspoorde nacht die de confrontatie met het nieuwe daglicht aangaat. Gladjes, maar met een groove die moeilijk te weerstaan is. Hopelijk lukt het Gundred ditmaal om dit prima niveau enkele platen lang vol te houden. Popmuziek die zo’n effect heeft, komt immers al te weinig aanwaaien.