Goed anderhalf jaar geleden was Nots even ons favoriete snoepje van het moment. Een vinnig vrouwenkwartet dat uitpakte met een klein dozijn messcherpe wave-getinte punksongs met een knoert van een attitude, een onweerstaanbare drive, een lading seks en net genoeg oneffenheden om boven het maaiveld uit te stijgen. Met opvolger Cosmetic bewijst Nots nu dat het geen one trick pony is, want sound en songs worden opengetrokken met een verrassend gretige, radicale aanpak.
Niet dat We Are Nots zo’n braaf plaatje was, maar al bij al waren de songs van Natalie Hoffman vrij conventioneel, uitgevoerd met veel cafeïne, jachtige gitaren en zeurende toetsen. Ook op Cosmetic kan je er ook een paar vinden die lekker spetteren én afklokken onder de twee minuten. “Rat King” en “No Novelty” klinken al net zo driftig, zo urgent als het beste van dat debuut, al krijgen ze nu een grover, noisier randje. De militant gesneerde en in effecten badende lettergrepen en woorden van Hoffman borrelen nu in een dikkere saus van synths en gitaarkabaal. Het is tekenend voor Cosmetic als geheel.
De sound en stijl is nog altijd geworteld in de punk, maar je zou gerust de link kunnen leggen met hoe het eraan toeging in de latere jaren zeventig. Daar begon het ook met korte, krachtige statements waarin energie, gitaar en attitude centraal stonden, maar groeide het in handen van een volgende generatie uit tot wat we postpunk gingen noemen: een variant die wat van de directe furie inboette, maar wel meer variatie en diepgang opleverde. Ook hier is dat het geval: het tempo gaat soms omlaag en de band rotzooit veel meer met texturen en kleuren, met vooral een meer prominente rol voor de analoge synths van Alexandra Eastburn. Dienden die hiervoor vooral als opvallend, maar eerder cosmetisch element, dan zijn ze nu in het DNA van de band gekropen.
Met resultaat, want Cosmetic klinkt een pak gewaagder dan zijn voorganger. Er zijn nog altijd een resem aanstekelijke songs – in een ideale wereld zijn het rete-catchy “Cold Line” en “Inherently Low” (even is het bijna New Order op 78 toeren) volbloed radiohits -, maar de rest buit die nieuwe accenten mooi uit. Opener “Blank Reflection” pakt zo meteen uit met een repetitief ritme waar een Wire-achtig gitaartje op gespannen wordt. Het resultaat is een venijnige hypnose. Idem voor het hypergechargeerde “New Structures”, dat de nervositeit van de vroege Feelies koppelt aan een sfeer die het midden houdt tussen Magazine rond Real Life en The Wipers van “Youth Of America”. Afstandelijk, intens, en ergens wel dansbaar.
Meest memorabel, maar ook potentiële struikelblokken voor wie het vooral heeft voor de no nonsense-songs, zijn de haast pervers traag kruipende titelsong, waarin Hoffman zich lijkt te profileren als een genadeloze galeienbeul (met gescandeer dat hier en daar wel wat monotoon kan klinken), maar ook het slotduo. Is “Fluorescent Sunset” meteen goed voor een eindeloos rondmalende wentelbeweging die het (dezer dagen bijna nietszeggend geworden) label ‘kraut’ naar het tipje van je tong stuurt, dan zoekt “Entertain Me” het aanvankelijk bij expressief rondgestrooide gitaarklodders, tot die ritmesectie zich eensgezind op gang trekt en de vier de krachten verenigen voor iets dat zich best laat omschrijven als psychedelische postpunk op het raakvlak tussen Dinosaur Jr, Young Marble Giants en Raincoats.
Of zoiets. Misschien beelden we het ons in. Cosmetic is alleszins een plaat die van meet af aan duidelijk maakt dat Nots veel meer is dan een gemiddeld garagepunkbandje en dat er in Hoffman een bandleider schuilt met een neus voor songs én avontuur. Het gaat hen misschien wat fans kosten, maar als er nog wat rechtvaardigheid is, zal dit album er ook weer extra opleveren.
