Na drie jaar is De Havik er weer met een negende album. Het blijft genieten met deze klassieke avonturenreeks van topniveau. Patrice Pellerin blijft streven naar de absolute (en absurde) perfectie.
Aan een tergend traag tempo werkt Patrice Pellerin aan zijn historische avonturenreeks De Havik. Pellerin staat bekend om zijn bijna absurde hang naar perfectionisme. Zijn realistische figuren en decors moeten altijd waarheidsgetrouw en historisch accuraat op de pagina’s staan. Zo ensceneert Pellerin geregeld scènes uit zijn verhaal aan de hand van maquettes en poppetjes om fouten te vermijden in zijn tekenwerk. Ook historische decors komen tot stand via monnikenwerk. Hierdoor zijn sinds 1994 slechts negen albums in de reeks verschenen. Toch blijft ze een grote populariteit genieten bij de liefhebbers van klassieke realistische avonturenstrips.
In dit negende album is kaper Yann De Kermeur, beter bekend als De Havik, onderweg naar Canada. Hij werd daarheen gestuurd door de Franse koning om er rust te brengen in de groeiende onrusten. Zoals wel vaker in De Havik het geval is, krijgt Yann tegenwerking vanuit verschillende hoeken. Zo is het na drie albums in de tweede cyclus nog altijd niet gelukt om effectief in Canada te geraken. In dit album moet Yann Engelse schepen ontwijken en tegenwerking van zijn eigen bemanning het hoofd bieden. Tegelijk moet zijn geliefde Agnes in Frankrijk instemmen met een gedwongen huwelijk met de markies van Beaucourt. Hun verhaal zal nog even op een afloop moeten wachten, tot wanneer Yann eindelijk eens in Canada belandt en daar het hoofd kan bieden aan alle problemen.
Een van de grote bekommernissen die lezers van deze reeks hebben, is het loden tempo waaraan de plot vordert. Enerzijds verschijnen er maar met mondjesmaat nieuwe delen van De Havik. Anderzijds verweeft Pellerin ook tal van nevenplots in zijn verhaal waardoor het hoofdverhaal wel erg langzaam evolueert. Deze bekommernis is voor sommigen ook een pluspunt. Veel strips zijn er immers niet meer die de lezer een rustig moment kunnen bieden. De Havik is in dat opzicht bijzonder klassiek en deels een anachronisme in deze tijd van flashy strips die vooral heel erg snel lezen, vaak om een gebrek aan echte inhoud te verhullen.
Met De Havik heeft Patrice Pellerin zonder twijfel de echte erfopvolger van het klassieke Roodbaard geschapen. Pellerin tekende in de jaren ’80 overigens nog twee delen van die reeks en maakte met De Havik de cirkel mooi rond. De nauwgezetheid in zijn werk mag dan op het krankzinnige af zijn, tegelijk is Pellerin ook een echte vakman die altijd het beste van zichzelf geeft. Er zijn ook andere verhalen te vertellen van tekenaars die ten onder gingen aan het eigen perfectionisme en op den duur niets meer op papier kregen. De Amerikaanse tekenaar Travis Charest is daarvan een illuster voorbeeld met zijn nooit afgeronde werk aan De Metabaronnen van Jodorowsky. Pellerin werkt daarentegen traag, maar levert wel verder werk af dat voldoet aan de kwaliteitsstandaard van elke striplezer.
De eerste cyclus van De Havik bevatte albums 1 tot 6. Met dit negende deel zijn we drie albums ver in de tweede cyclus. Indien deze ook zes delen zal tellen, hebben we nog minstens zes jaar te wachten op de ontknoping van dit verhaal. Indien Pellerin de spanning in zijn reeks wil houden, raden wij hem wel aan om kortere cycli te gebruiken. Zo voorkomt hij ontevredenheid van de lezers door een aanhoudend gevoel van leeshonger. De Havik blijft ook met Kelder de Medusa! een topreeks van een fabelachtig tekenaar én verteller. In afwachting van een volgend album zullen we nu toch maar eens die eerdere albums herlezen. Kwestie van de honger naar meer wat te stillen.
