Wanneer de zomer stilaan op zijn retour is, en wij in onze GPS de Lokerse Grote Kaai ingeven, weten we dat het gezelligste festival van het land eraan komt. En ook al blijft het kwik vanavond koppig rond de vijftien graden hangen, het heeft geen invloed op de goesting waarmee we koers zetten richting Waasland.
Ook u treuzelde vanavond niet te lang – die afwas kan inderdaad morgen ook nog gebeuren – want openingsact The Sore Losers kan meteen al op een mooie opkomst rekenen. Wij kennen de Hasseltse rockers niet persoonlijk, maar zetten er geld op in dat hun rider voor ieder groepslid een bak Jupiler en een pak friet met mayonaise voorschrijft. Dit vermoeden stoelt op hun muziek, die beproefd, rechttoe rechtaan en deugdelijk klinkt. Dit Limburgse kwartet houdt niet van al te veel franjes, het rockt en rollt liever alle kanten op. Opener “Blood Moon Shining” sleept zich lekker voort en nummers als “Cherry Cherry” en “Nightcrawler” zijn heerlijk vuige rocksongs. Al missen we toch een tikkel extra dreiging, wat gevaar, wat argeloze schurkentrekjes, om echt te beklijven. Maar hey, we gaan niet klagen, er was immers een tijd dat Zornik onze grootste rockhoop in bange dagen was.
Die schurkentrekken waren jarenlang het handelsmerk van Richard Ashcroft, toen hij nog met zijn band The Verve op de baan trok. We herinneren ons het verhaal dat de drummer tijdens hun Amerikaanse tournée opgepakt werd nadat hij zijn hotelkamer kort en klein had geslaan, terwijl Ashcroft in het ziekenhuis lag met uitdrogingsverschijnselen. “Ik heb geluk dat ik het er levend vanaf gebracht heb”, blikte de ranke zanger onlangs op die periode terug. Om maar te zeggen dat het een half mirakel is dat Ashcroft vanavond zo vitaal en energiek voor de dag komt. Bevlogen zet hij “Out Of My Body” in, de dansbare opener van zijn meest recente soloworp These People. De vooroordelen als zou hij een jaren 1990 Has Been zijn, worden meteen van de kaart geveegd.
Ashcroft is een volleerd songsmid, maar evenzeer een bedreven troubadour. Zijn setlist is opgebouwd uit solonummers, afgewisseld met klassiekers van The Verve. “Sonnet” wordt nog steeds even bezield gebracht als een kleine twintig jaar geleden en hoe Ashcroft “Music Is Power” op weergaloze wijze op-, af- en opnieuw opbouwt, verraadt zijn buitengewone virtuositeit. Na enkele mindere platen bevat These People opnieuw een aantal rijk aangeklede nummers die kunnen wedijveren met zijn oudere werk, al is het wel jammer dat een groot deel van hun arrangementen niet volledig live gespeeld worden, zoals bij het titelnummer of het epische “This Is How It Feels”.
Naar het einde van de set toe neemt Ashcroft helemaal afstand van de concurrentie. “The Drugs Don’t Work”, een nummer over zijn vader die desondanks de medicatie die hij nam stierf aan kanker, dat solo ingezet wordt, snijdt diep. Ook “Lucky Man” is zo een Stone Cold Classic, niet stuk te krijgen. Het nieuwe “Hold On” vormt het perfecte voorspel op de grote finale die “Bitter Sweet Symphony” heet en waarmee Ashcroft de weinige zieltjes die hij nog niet overtuigde, helemaal voor zich wint. Een nummer voor de eeuwigheid. Al blaakt Ashcroft – nog steeds maar 44 – van ambitie en wil hij solo groter worden dan The Verve, maar er ditmaal vooral ook van genieten. Dat eerste zal nog moeten blijken, dat laatste werd vanavond bevestigd.
Wie er overduidelijk ook van geniet, zijn de heren en de dame van Balthazar. Deze band uit de West-Vlaamse Capital Of Cool Kortrijk is op zijn kousenvoeten uitgegroeid tot één die terecht bovenaan de affiches staat. Prachtig om te zien hoe het bij Balthazar louter om de muziek draait, al de rest is ondergeschikt: geen pose, geen ego’s in de groep. “Nightclub” tovert de Lokerse wei meteen om in een nachtelijke openluchtestaminet. “The stars replaced the sun”, klinkt het, en de band laat de sterren nog iets feller schijnen. Wat volgt is een bloemlezing uit hun oeuvre, met extra aandacht voor het vorig jaar verschenen Thin Walls.
Balthazar overmeestert je met zijn perfect afgemeten, subtiele grandeur. Prijsbeest “Bunker” brengt warmbloedige weemoed, en laat je in een utopische droomwereld achter. Naar het einde van de set toe kunnen ook oudjes “Blood Like Wine” en “Fifteen Floors” op heel wat bijval rekenen. Na deze festivalzomer gaan de leden van Balthazar (even) uit elkaar, na zes jaar onafgebroken touren. Zoals ze zelf zeggen, staan ze te trappelen van ongeduld om eens een scheve schaats te rijden. Hopelijk blazen ze erna hun huwelijk nieuw leven in. Maar goed, ieder zijn huishouden. Wij bedanken vriendelijk voor de scheve schaats, en keren braaf maar voldaan huiswaarts.
