Aan de slag gaan met een monument: het is op z’n zachtst gezegd een gevaarlijke klus. Florent Silloray boog zich over het leven van Robert Capa, met als resultaat een boek dat aanvoelt als een collectie snapshots. Hoewel De vallende ster er prachtig uitziet, laat Silloray de lezer wat op zijn honger.
Lang voor het nieuws aan bliksemsnelheid de wereld rond zoefde, waren het de traditionele media die gebeurtenissen uit de uithoeken van de wereld tot in huiskamers aller landen brachten. Pennenlikkers en fotografen gingen heinde en ver het nieuws van nabij bekijken, al dan niet embedded of met de nodige stempels in het paspoort.
In die ondertussen aan romantisering ten prooi gevallen tijden was het lang niet allemaal rozengeur en maneschijn. Wie in opdracht werkte, grote naam of niet, kon zelden op veel werkgeversliefde rekenen, zowel in materieel als menselijk opzicht. Wat rechtstreeks tot de oprichting van fotoagentschap Magnum leidde.
Zo’n combinatie van gebeurtenissen en toestanden zorgt bovendien voor flink wat stof om een klepper van een beeldverhaal aan op te hangen. Toch wanneer een van de betrokkenen Robert Capa is, een naam die bijna synoniem staat met oorlogsfotogratie. Florent Silloray, die eerder met Le Carnet de Roger een historisch werkstuk afleverde, kwijt zich met redelijk succes van de taak om Capa’s leven op papier te vatten.
Redelijk, want er wordt in een sneltreinvaart door het leven van Capa gefietst in De vallende ster. Ondanks de tachtig pagina’s wordt nergens echt diep op in gegaan. Het boek biedt een fascinerende kijk in wat ondertussen geschiedenis is, een inkijk in een wereld waar Ernest Hemingway rondloopt, waar Capa een man van vlees, bloed en liefde is, en die prachtig weergegeven wordt in stemmig sepia.
Maar waar je ook op je honger blijft. Over Capa’s aanwezigheid in de Spaanse Burgeroorlog alleen al valt een apart boek te maken, idem voor de landing in Normandië. Of de ontwikkeling van Magnum. Nu zijn het niet veel meer dan korte anekdoten in een gefragmenteerd geheel, dat nog het best te vergelijken valt met stapels en stapels foto’s die over de vloer uitgestrooid worden.
Geen slechte aanpak in het geval van een fotograaf, maar wanneer er méér in zit, krijg je het gevoel dat je naar een slecht afgesneden foto kijkt. Het leven van Capa zou niet verknipt moeten worden tot een hapklare brok die onderdeel wordt van de versnelde cultuur, maar verdient een monument om als lezer dagen in te verdwijnen.
