Postpunk is weer helemaal in — excuses: nog nooit zo in geweest. Whispering Sons won Humo’s Rock Rally, het concert van The Cure in het Sportpaleis was in een mum van tijd uitverkocht en bands als Rats On Rafts, Ought en Savages proberen het genre te herdefiniëren. Eagulls behoort nog altijd tot een van de beste bands in de rij die alleen maar langer wordt.
Ook in België, meer bepaald in Gent, zijn ze volledig mee. Crowd Of Chairs en Maze, twee bands van boekingskantoor Live Fast Die Young, proberen zoals zo veel buitenlandse gelijkgezinden de mogelijkheden van het genre af te tasten. We waren dan ook bijzonder verheugd dat ze met Eagulls op dezelfde affiche stonden.
Crowd Of Chairs, met leden van Youff en Deer, is een van de nieuwste aanwinsten van die steeds uitbreidende Gentse scene. Ze spelen noisepunk met een ‘alles kapot!’-mentaliteit. Maar na een paar nummers lijkt het effect van de muur van gitaren uitgewerkt. Dit was niet de strakste show van het trio, denken we. Op hun energie op het podium is echter niets aan te merken. Veel andere bands kunnen er een puntje aan zuigen.
Maze verkeert wél in bloedvorm. De nummers schuiven ook makkelijker binnen omdat er iets meer ademruimte voorzien wordt. Het trio bevindt zich in de zone tussen postpunk, kraut en noise. Soms komen de drums van Hannes Tamsin tribaal over, we horen zelfs flarden hypnotiserende elektronica. De band is duidelijk nog zoekende naar een eigen geluid en dat geven ze na de show zelf toe. Wij zijn vooral mee met het voorlaatste nummer, ”New Unknown Space”, te vinden op de split-LP met Crowd Of Chairs. Ook de afsluiter, de perfecte climax van een zinderende set, mag er zijn. Benieuwd hoe deze band in de toekomst zal klinken.
Begin 2014 was Eagulls nog te gast bij de Late Show With David Letterman, vandaag lijkt de hype ietwat uitgedoofd want Het Bos is niet uitverkocht. Volledig onterecht gezien hun tweede plaat Ullages enkele straffe nummers laat horen, zoals “Lemontrees”. De ijzige blik van zanger George Mitchell, met zijn fles wijn over het podium waggelend, spreekt boekdelen: de kille jaren tachtig lijken niet alleen op politiek vlak helemaal terug van weggeweest. Met dank aan tingelende gitaren, de klaagzang en pompende drums.
Tijdens de hele set wordt Metropolis, een film uit 1927 over een futuristische stad in het jaar 2026, geprojecteerd. Voor de onwetenden: de rode draad is het contrast tussen twee klassen mensen, met in de onderstad de arbeiders en in de bovenstad een kleine groep mensen, die vooral van een luxeleventje geniet. Dat is het weinig hoopgevende beeld dat Eagulls van de maatschappij vandaag wil ophangen. Ook in het bloedmooie “Euphoria”, een van de hoogtepunten van de set, worden sociale wantoestanden bezongen. “Euphoric dreams are lies, they are lies”, beschrijft Mitchell de roes waarin drugsverslaafden in zijn heimat leven. Eagulls schopt u een geweten.
In de oudere nummers “Tough Luck”, “Yellow Eyes” en “Nerve Endings” is de kracht van Killing Joke niet ver weg. In het nieuwe materiaal van Ullages, zoals het fenomenale “My Life In Rewind”, wordt er iets minder gewelddadig geramd. Het zijn vooral de sterke gitaarmelodieën en grootse refrein die blijven hangen. Zo walst de band tijdens “Velvet” probleemloos over het publiek heen. Twee nummers doen net iets te veel aan The Smiths denken. Maar voor de twee gitaristen zal dat niet als een verwijt klinken, bedenken we ook.
In “Possessed”, het nummer waarmee het vijftal in 2014 plots tot een van de Britse beloftes werd gebombardeerd, worden nog eens alle registers opentrekken. Tijdens die afsluiter spuwt Eagulls gal zoals een Pissed Jeans, om een recenter voorbeeld te geven, maar klinkt de band even intens als een Joy Division. Om het geheel volledig te laten kloppen, wordt er nog eens de tristesse van The Cure over gegoten. Wat een nummer.
Enig minpuntje dat te noteren valt, is dat Eagulls nog altijd een apathische band is die weinig tot geen contact met de fans maakt. Gelukkig trekt de muziek je automatisch mee. Postpunk is geen stoffig genre meer: dat bewees Eagulls andermaal. Na wisselende vallende optredens vorige zomer op Rock Herk en Dour staat de band er weer als een huis. Wat ons betreft, verdient Eagulls band even veel aandacht als Savages. En tot slot: neem ook de tijd om Sievehead en Autobahn, twee andere bands uit de bloeiende scene in Leeds, te checken.
