Op zijn tweede plaat Tired Of Tomorrow klinkt Nothing meer shoegaze dan metal, maar vooral veel gelaagder en rustiger. Bedoelen we dan meer Kevin Shields dan Kurt Ballou? Jawel. Maar vooral: wat een sterke plaat is dit geworden.
Het tweede album van Nothing zal u nooit begrijpen zonder de recente geschiedenis van de band te kennen — lees er maar het interview van woensdag op na. De opnames hebben wat meer dan bloed, zweet en tranen in de studio gekost. De band kende alle tegenslagen van de wereld — van sterfgevallen in hun naaste families over ziekenhuisopnames tot problemen met Collect Records — nadat bleek dat eigenaar Martin Shrekli opgepakt werd voor corruptie. Tired Of Tomorrow is goed op weg om een van de meest gevoelige platen van het jaar te worden: het is onmogelijk om dit album zuiver in termen van muzikale invloeden of clichés te bespreken. Gewoon laten binnenkomen, zouden we zeggen.
Dat het een wonder is dat de plaat er gekomen is, is te merken aan de urgentie van de nummers. Shoegaze wordt nog steeds door een metalfilter gestuurd, maar veel minder dan op voorganger Guilty Of Everything. Opener (en wat voor een) “Fever Queen” sluit nog het dichtst aan bij het geluid van de vorige plaat. Daarna komen drie meeslepende prijsbeesten waarin duidelijk te horen is dat Nothing betere songs kan schrijven, te beginnen bij de ballade “The Dead Are Dumb” (die riff! die solo!).
Van de grungy gitaren in “Vertigo Flowers” ga je zowaar duizelen. Het nummer gaat dan ook over duizeligheid en paranoia, waarmee frontman Nicky Palermo te kampen kreeg nadat hij afgeranseld werd in Oakland — het geluk lacht hem niet bepaald toe. Daarop aansluitend kunnen pas echt tranen gelaten geworden. “ACD (Abcessive Compulsive Disorder)” is een vroeg hoogtepunt van de plaat. Waarom? Lang geleden dat distorted gitaren, gecombineerd met ijle vocalen en een heerlijk refrein, nog zo mooi klonken.
Te stevig voor shoegazeliefhebbers, te sloom voor metalliefhebbers, wordt wel eens smalend gezegd over Nothing. Een probleem? Neen, en zeker niet voor mensen die niet graag in hokjes denken. Voelt u zich aangesproken? Spoel dan zeker door naar het catchy maar logge “Eaten By Worms”, waarin Palermo over de onvoorspelbaarheid van het leven (en de dood) mijmert. Akkoord: in het zeemzoete, melancholische “Nineteen Ninety Heaven” is Slowdive niet veraf, en “Curse Of The Sun” neigt nog het meest naar de alternatieve nineties rock waarmee Nothing altijd geassocieerd wordt.
We zeiden het al: deze plaat herbergt meer rustpunten dan zijn voorganger. “Everyone Is Happy” is zo’n pareltje, akoestisch dan nog. Ook in “Our Plague” is de lijn tussen zweverige metal en noisepop heerlijk dun. En last but zeker not least is er de meer dan zes minuten durende, prachtige afsluiter “Tired Of Tomorrow” waarin bassist Nick Bassett (ook bekend/berucht van Whirr) op de piano (!) een glansrol speelt. Net als de titel van het nummer en de plaat is de muziek van Nothing universeel: iedereen kan er zijn of haar invulling aan geven. Tot slot, waar is die repeatknop?
Het is logisch dat Nothing in één adem genoemd wordt met de betere nineties rockers — Smashing Pumpkins is de meest voorkomende naam, maar we zagen ook Foo Fighters passeren op YouTube. Maar Nothing doet door de in melancholie gedrenkte sfeer evengoed denken aan Elliott Smith. Een plaat als deze — een emotionele rollercoaster, maar dan een van de rauwste soort — moet dan ook een breed spectrum muziekliefhebbers aanspreken. Nothing weet van pijn een prachtig kunstwerk te maken. Wedden dat u ook soms nood hebt aan zo’n plaat?
