Dinsdagavond werd de AB omgetoverd tot een pandemonium van donderende blastbeats, snijdende gitaren en het betere krijswerk, maar toch was er geen kogelriem, corpse paint of duivelsaanbidding te bespeuren. Hoe zou dat komen?
Alkerdeel in de AB? Jawel, het kan. Myrkur, de black metalband rond de Deense Amalie Bruun, moest door ziekte verstek laten gaan. Het razende black metal/sludge-kwartet uit Zomergem, dat sinds 2005 meedraait in undergroundmiddens, lijkt vooral geschikt om in zweterige kelders en kleine clubs te programmeren. De bandnaam verwijst trouwens naar het dialect voor beerkaar. Nogmaals: dat in een chique zaal zoals de AB?
Wel, de smerige cocktail van kettingzaaggitaren, blastbeats en bassen — die vooral tijdens de intro’s als massieve drones in het gezicht geblazen worden — komt volledig tot zijn recht in de AB. Bij momenten lijkt het of de hoogdagen van Darkthrone en Venom terug zijn. Dat de bij momenten complexe black metal fel gesmaakt wordt, is duidelijk te merken aan de hoofden in het publiek die als in een trance op en neer gaan. Alkerdeel is brutaliteit, intensiteit en eerlijkheid in één. Probeer dat maar eens te overtreffen.
Scoort Alkerdeel een tien op tien voor sfeer, dan verdient Deafheaven dezelfde score voor muzikaliteit. Welke andere band slaagt er vandaag in om tegelijk meeslepend mooi meedogenloos hard te klinken? Wat een entree maken zanger George Clarke met “Brought To The Water” en “Luna”, ofwel de perfecte mash-ups van Immortal en Explosions In The Sky. In beide nummers worden postrockmelodieën kurkdroge metalriffs en blastbeats aan elkaar gekoppeld alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Dat Deafheaven geen normale metalband, wist u wellicht al. De leden zien eruit als indiekids, op uitzondering van drummachine Daniel Tracy, wiens drumstel opvallend klein is. Kerry McCoy steekt zijn bewondering voor Johnny Marr niet onder stoelen of banken. De charismatische Clarke zou dan weer kunnen doorgaan als een hippe bankier. Qua performance lijkt hij een mix van de serieuze Trent Reznor en, jawel, Samuel Herring van Future Islands — maar wat een stembereik heet die! “Baby Blue” is een van de beste bewijzen van het eigen geluid van Deafhaven. Kirk Hamnet zou fier zijn op de knappe wah-wah-solo.
De band kiest ervoor om de hele tournee New Bermuda van voor naar achter te spelen. Dus vervolgens worden in “Come Back” alle drumsnelheidrecords verbroken. Maar vergis u niet: dit nummer herbergt weer prachtige rustpunten waarin een slidegitaar de uitschieter is. In de intro van “Gifts For The Earth” weten de gitaristen de spanning op te bouwen zoals Slint twintig jaar geleden, maar nadien doen ze volledig hun eigen ding; alleszins iets met shoegaze, droompop, nineties rock en metal. Deafheaven is uniek in z’n genre — of is het genres? En dan moet de encore nog komen…
En die is minstens nog intenser dan de rest van de set. Er wordt geopteerd voor twee nummers van Sunbather, de tweede plaat waarop black metal, shoegaze en post-rock in een heerlijk atmosferisch geheel gegoten werden. Titelnummer “Sunbather” is zonder meer meespelend, maar “Dream House” is pas echt de ziedende climax van een indrukwekkende set. Wat een band. Alkerdeel ook trouwens.
