Als er een muzikaal genre is dat voorlopig nog geen lokale adaptatie gekregen heeft in de Lage Landen, dan zijn het de murder ballads. Best jammer, eigenlijk. Een mens kan er alleen maar van dromen hoe een de hemel in geprezen Vlaamsche zanger zich van die taak zou kwijten. Met een beetje geluk brengt Erik Kriek hen op ideeën.
Kriek bewijst immers reeds twee decennia dat hoge en lage cultuur perfect te verzoenen vallen. Of dat er geen grenzen tussen beiden zijn. Het beste bewijs vormt zijn eigen Gutsman, een superheld, maar eentje die uber-gestileerd werd. Voor liefhebbers van het fraaiere grafische werk, is wat Kriek op papier zet nooit minder dan een bron van bewonderenswaardig gefluit.
Dat geldt absoluut voor In the Pines, waar de Nederlandse tekenaar aan de slag gaat met vijf klassieke murder ballads uit het grote Amerikaanse songboek. Het resultaat is een bundeling met evenveel kortverhalen die, alhoewel ze mogelijk niet overdreven diepzinnig zijn, tot de verbeelding spreken.
Niet geheel onlogisch: de hoofdbrok van de songs die de basis voor het boek vormden, zijn stokoud, werden van generatie op generatie doorgegeven en zijn door zowat alle mogelijke artiesten gecoverd. Met eigen composities van Steve Earle en Nick Cave vonden ook twee relatief recente nummers hun weg naar het stijlvolle, van een sombere steunkleuren voorziene zwart-wit.
Kriek brengt daarbij niet zomaar een verstripping van de song, maar baseert zich ruwweg op de verhalen zoals die in de nummers aangeboden worden en laat zijn fantasie vervolgens zijn werk doen. Op die manier zet Kriek een volgende, logische stap in de verteltraditie die de songs en hun inhoud al die tijd levend heeft gehouden.
Het enige dat ontbreekt, is het titelverhaal. Althans in het boek. In the Pines gaat namelijk vergezeld van een cd waarop The Bluegrass Boogiemen naast de vijf verhalen uit het album ook “In the Pines” coveren. Kriek himself verzorgt gastvocalen bij de band en doet dat niet onaardig, maar laat ons zeggen dat wie geen fan is van bluegrass zich beter beperkt tot het tot zich nemen van het tekenwerk. Of elders op zoek gaat naar uitvoeringen van de songs. The Triffids hebben in ieder geval een wondermooie versie van de titelsong vastgelegd en volgens hardnekkige geruchten heeft Bart Peeters van “Pretty Polly” een zodanig angstaanjagende versie opgenomen dat wie ze hoort, het ter plekke in zijn broek doet.
