Matt Berninger is met EL VY niet het enige lid van The National dat er een zijproject op nahoudt. De broers Scott en Bryan Devendorf verschansten zich samen met Ben Lanz (Beirut) twee en een halve dag in een kerk in Cincinnati om een plaat te maken onder de naam LNZNDRF. In zowel de plaats als het tijdsbestek van de opnames schuilt de mission statement van de kersvers samengestelde supergroup: een jamsessie in een sacrale setting die een transcendente vervoering moet teweegbrengen.
Doorgaans onthalen we de term supergroup met enig scepticisme. Ook LNZNDRF (spreek uit: ‘Lanzendorf’) is wat dat betreft niet de regelbevestigende uitzondering. Aanvankelijk trekt “Future You” de ruimte goed open. Het nummer klimt op een repetitieve maar vlotte tred naar atmosferische hoogten zonder aan luisterbaarheid in te boeten. “Beneath The Black Sea” herhaalt hoofdzakelijk hetzelfde trucje, maar door toevoeging van vocalen maakt een toegankelijke The National feel zijn intrede. De eerste drie nummers komen — met een gemiddelde lengte van zes minuten — gestaag tot ontplooiing. Al is de opbouw minutieus, een climax blijft telkenmale uit. Met “Mt. Storm” in het bijzonder bekruipt ons een gevoel dat de capsule, waarmee LNZNDRF ons de ruimte in stuurde, doelloos en richtingloos blijft rondzweven.
“Kind Things” doet net op tijd concreter en compacter aan, wat voor het meest afstekende maar paradoxaal genoeg ook het meest interessante moment van het album zorgt. Afklokkend op amper drie minuten betekent het nummer een hitgevoelig en bijna dansbaar interludium voor een album dat grotendeels stoelt op minimalistische elektronica en weidse post-rock invloeden. Jammer genoeg blijkt het nummer uitsluitend als tweespalt te fungeren wanneer de zogenoemde B-kant een herhalingsoefening wordt van wat we eerder al hoorden. “Hypno-Skate” probeert dezelfde euforische gemoedstoestand te verkrijgen als bijvoorbeeld een “Future You”, maar snijdt nooit diep genoeg. Het album dreigt op dit moment definitief te verzanden in een ergerlijke vrijblijvendheid.
Helemaal op het einde en vrij onverwacht volgt echter een zwaartepunt met “Samarra”. Stukje per stukje vormt zich een geluidsmuur op de pulserende beat, om uit te monden in een ruimtevullende distortion . Onheilspellend en bijna apocalyptisch maakt deze apotheose het album minstens een half punt beter. Desalniettemin weet LNZNDRF slechts sporadisch de beoogde extase te veroorzaken. Er is simpelweg teveel filler om ons helemaal op sleeptouw te kunnen nemen.
LZNDRF speelt nu zondag 27 februari in de Botanique in Brussel.
