Op de avond dat Kanye West zijn narcisme laat culmineren in een megalomane voorstelling die hij streamt in 700 filmzalen over de wereld, waaronder de Kinepolis in Brussel, treedt enkele kilometer verder in de Botanique een iets bescheidenere hiphopster aan. Anderson .Paak laat zich niet opmerken door provocerend gedrag. Zijn muziek en de overtuiging waarmee hij ze brengt, volstaan om een diepe indruk te maken.
De naam Anderson .Paak. — The dot stands for “detail” — doet misschien nog geen belletje rinkelen, maar geloof ons dat daar snel verandering in zal komen. Vorig jaar nam niemand minder dan Dr. Dre hem onder de arm en gaf niet Eminem, Kendrick Lamar of Snoop Dogg, maar wel deze Anderson .Paak een hoofdrol op zijn plaat Compton. Dat geloof in hem gaf Paak zelfvertrouwen. Vergelijk zijn nieuwe plaat Malibu met zijn ouder werk en je hoort een artiest die veel overtuigender klinkt. Paak stelt dat album voor tijdens zijn Europese Off the Ground Tour, met een eerste halte in Brussel.
Wanneer niet Anderson .Paak, maar zijn meegereisde DJ op het aanvangsuur op het podium verschijnt en wat fletse hip-hopplaatjes draait, houden we even ons hart vast. Het wordt toch niet zo een show? Maar al snel zet Paak van uit de coulissen zijn verse van op Jonwaynes “Green Light” in. Ontspannen verschijnt de Amerikaan ten tonele, en vertelt dat hij opgetogen is dat hij zijn tournee mag starten in een uitverkochte zaal. Geruggensteund door zijn DJ brengt de rapper uit California een aantal nummers solo, waaronder “Animals” van op Compton. “No tricks, no gimmicks”, stelt hij daarin, en zo is het maar net.
Na een dik kwartier roept Paak zijn band The Free Nationals op het podium, bestaande uit een gitarist en een bassist. Samen zetten ze een zwoel en doorleefd “The Season / Carry Me” in terwijl de meisjes gillen, de jongens instemmend knikken en de temperatuur de hoogte in schiet. Te midden van dat nummer neemt Paak plaats achter de drums en gaan alle remmen los. Aansluitend volgt een broeierige, instrumentale intro die uitmondt in een puike cover van Curtis Mayfields “The Makings Of You”. De gitaar funkt een eind weg. Ook op het oudje “Milk n’ Honey” gaat Paak als een bezetene tekeer op de drums. Als een ware rasartiest entertaint hij van daaruit het publiek, alsof hij dit al jaren doet.
Tijdens een energiek “Come Down” lijkt het wel alsof James Brown gereïncarneerd is, en vragen we ons af of er iets is dat deze Anderson .Paak niet kan? Zijn veelzijdigheid vormt zijn ultieme troef, dat blijkt eens te meer wanneer de discotonen van “Am I Wrong” naadloos overgaan in een streep “Let’s Dance” van David Bowie. De volwassen soul van “Silicon Valley” contrasteert, en de slepende bas van het mysterieuze “Realla” katapulteert ons terug naar de bezwerende sferen van Massive Attack van gisterenavond in Paleis 12. In de bisronde volgen onder meer het door Knxwledge geproducete “Suede” — het Madvillainshirt dat Paak draagt, houdt plots steek –, een uitgelaten “Drugs”, dat de rapper afbreekt omdat even gecrowdsurft wordt, en een bijzonder elegante versie van huisfavoriet “Bird”.
“Cause baby there’s room in here/ Just enough for two in here”, zo zong Paak enkele nummers eerder in “Room In Here”. Het was inderdaad best krap, in de intieme Orangerie van de Botanique. Onze kop eraf als hij de volgende keer niet een veel grotere zaal zal vullen en hij ook daar ieder zieltje voor zich zal winnen met zijn loyaliteit, zijn oprechtheid en zijn veelzijdigheid. Laat Kanye zichzelf maar op de borst kloppen, deze Anderson .Paak gaat dieper, recht naar het hart.
