Arno, c’est l’essence. Geen overbodige frivoliteiten, de rauwe realiteit zelf. An old motherfucker, vloek hier en rochel daar. En steeds bezig met van alles te doen bougeren. Human Incognito heet zijn nieuwe plaat. Stilzitten is voor gepensioneerden.
Arnaud Charles Ernest Hintjens, al jaar en dag kortweg Arno. Je kan hem herkennen aan zijn mix van Frans, Engels en Vlaams. Wat kritiek hier en daar en de tong op het hart. Op de cd-hoes staat Arno onzichtbaar, als werd hij uit z’n kleren getrokken toen hij met cimbalen het feest wou opzwepen. “Dat hij zichzelf niet wil herhalen” en “dat dat steeds moeilijker wordt”, hoorden we hem hier en daar verkondigen. Gemakkelijk moet dat niet zijn na een twintigtal soloalbums. En gelukkig is dat niet volledig gelukt, want we horen toch zo graag die vertrouwde eigenwijze en lichtjes tegendraadse rocker, zoals we dat gewend zijn. De bezetting hield hij zo minimaal mogelijk en de grooves werden naar eigen zeggen organisch tot leven gebracht. “Human Incognito, dat is mijn stem, gitaren en een drumstel. Tu vois un peu le bazar? ” John Parish (PJ Harvey, Eels) producete het album. Hoe — en of — dat klinkt, lees je hieronder.
Laat ons beginnen met de hoogvliegers. “Oublie Qui Je Suis”, een liefdeslied met afscheid, is hoogwaardig in het onverwacht mooie refrein dat drijft op tristesse. Het contrast met de zwarte strofes — “Tant pis c’est triste/pour mon esprit/j’ai dit adieu” — gedragen door mysterieuze drums en bas, vinden we in de lichte gitaar- en pianopartijen.
“Woke Up In The Morning”, and my baby was gone horen we je al aanvullen. Niets daarvan. Wat lijkt op een bluesopener, blijkt een waggellied. “It’s better to dance like a goose/than to swim in the blues.” Vrij vertaald: als het niet mee zit, drink er dan eentje op. En mocht dat niet helpen, probeer dan te dansen. “Ask Me For A Dance”, da’s rauwe dub met een flirterig refreintje.
Inspiratie haalt Arno uit de wereld rondom hem. Het verleden en het heden kruisen elkaar in zijn herinneringen en in de hedendaagse realiteit. De kritische analyse die volgt (in het openingsnummer “I’m Just An Old Motherfucker”), wordt al snel ook weer gerelativeerd. “There’s a time in life you have to protest/there’s a time in love you have to take a rest/je suis un vieux motherfucker.”
Het verleden werpt hij dus niet van zich af. TC Matic krijgt ook hier duidelijk een plaats, zoals in ‘Please Exist’. New wave, met een lekker gitaarrifje en ruwe synths. In “Je Veux Vivre” is het walsen geblazen: een leuk wiegelied, maar de tekst mocht wat meer gewicht. “Je veux vivre dans un monde/sans papiers/et où mon foie arrête de pleurer”, is het interessantste dat we eruit konden halen. Lichtjes surrealistisch kan je het wel noemen.
Arno combineert inhoud met lichtzinnigheid. Een vreemde combinatie, maar ze werkt. Human Incognito is er één die de stempel ‘Made by Arno’ waardig draagt. Rock-‘n-rol, niet te veel bullshit en erg gevarieerd.
Arno toert momenteel door Frankrijk, Zwitserland en Nederland. Het is wachten tot midden april om hem binnen onze landsgrenzen aan het werk te zien (in de Ancienne Belgique).