Zes jaar na de eerste tekenen van reünie en drie jaar na die geweldige comeback-punch Bloodsports is het voor Suede opnieuw business as usual. Ondanks zijn filmisch concept is Night Thoughts zo Suede als maar zijn kan en dat voordeel heb al eens zijn nadeel.
Al voor die split in 2003 had Suede twee levens gehad. De donkere, met zwart pathos en gore seks omrande debuutjaren met gitarist Bernard Butler en de opzichtig aan T Rex refererende tijden toen de zeventienjarige Richard Oakes de groep vervoegde en ostentatief voor pop liet kiezen. Sinds de band opnieuw bij elkaar is — zo’n goeie zes jaar ondertussen — mét Oakes aan de snaren, ligt de waarheid ergens in het midden: zo ostentatief comebackplaat Bloodsports hongerig en bijna agressief uit de startblokken trapte, zo melodramatisch en traag werd het in de tweede helft. Opvolger Night Thoughts neemt dat sjabloon over, dwingt het in een conceptueel jasje en maakt de spreidstand nog groter.
Dat het deze keer grootser en dramatischer zou zijn, verraadde de teaser die al in september op de wereld werd losgelaten: een donkere contrabaslijn, ontregelende geluiden en dan een neuriënde vrouwenstem. Het leek wel David Lynch en dat mocht niet eens zo verbazen: Suede liet regisseur Roger Sargent en scenarist Stephanie De Giorgio op basis van de nieuwe songs een volledige film maken en schuift dat ook live uitdrukkelijk als levensbelangrijk onderdeel van het album naar voren.
Het is deels rookgordijn — “kijk naar de beelden, let niet op de song” –, deels interessante zet. Suede kàn muziek maken die een verhaal vertelt. “I Don’t Know How To Reach You” is hier een van de mooiste voorbeelden. De band omarmt de epische breedte waarin hij altijd goed was en neemt zes minuten de ruimte om het hoogtepunt van het drama rustig te ontvouwen. Net zo goed moet het echter verbergen dat een flirt met de zelfparodie op de loer ligt. De gitaar van “What I’m Trying To Tell You” hoorden we al in minstens drie songs van Coming Up. En alweer een “lalalala-outro; écht, Brett?
Maar zo is het en niet anders: 47 minuten lang beweegt Night Thoughts zich tussen die uitersten in. Het gaat soms rug aan rug, want is “Tightrope” landerige Suede-by-numbers, dan zorgt het er ook wel voor dat het kleiner gehouden “Learning To Be”meteen daarna veel harder binnenkomt; soms is al die pathetiek niet nodig. En als de gitaarriff van single “Outsiders” zo goed is, dan maakt het niet uit dat Suede ook hier zijn “whoo-whoo-whoo”-verleden niet kan overstijgen.
Dat gebeurt uiteindelijk wel in afsluiter “The Fur & The Feathers”, een traag uitgewerkt uitgeleide dat dan niet de orkestrale grandeur oproept van “Still Life” — van op magnum opus Dog Man Star— maar net zo goed ongegeneerd groots durft zijn in een finale die “a.f.t.i.t.e.l.i.n.g.” spelt. En dan besef je dat je deze langspeler ook niet hebt kunnen afzetten; zo slim zit hij ook wel in elkaar, elk nummer is zo goed aan het andere gemixt, dat het je meesleurt. Mag daarbij ook niet onvermeld blijven: nu Brett Anderson van de gasoli-hi-heen af is, zijn z’n teksten een pak sterker geworden.
Suede heeft dus alweer een goed album gemaakt, maar misschien nog net niet gedurfd genoeg. Als Night Thoughts immers één ding duidelijk maakt, dan wel dat Suede de archetypische Suede van Coming Up nog meer moet loslaten. “We hoeven niet meer in de hitparades te staan, we moeten niet meer op MTV”, bezweren de heren in een van de track by trackfilmpjes op hun YouTubekanaal. Wel, bewijs het dan en maak van die derde comebackplaat een waar meesterwerk dat Dog Man Star naar de kroon steekt. Het zit echt waar ook in dit Suede, maar misschien heeft de groep dan een producer nodig die het er uit weet te halen en niet langer de eeuwige Ed Buller die de heren hun sound hielp bezorgen, maar er ook in vastgebeiteld lijkt te hebben.
Suede brengt het volledige Night Thoughts-spektakel — mét integrale uitvoering van de film en een tweede set vol hits — op 6 februari naar de AB in Brussel.
