Als wij een jaar lang vasthielden aan de laatste plaat uit 2014, dan wil dat zeggen dat de voorbije twaalf maanden geen epoustouflante oogst boden. Het zou uiteindelijk popmuziek zijn die onze dagen in dit donkere jaar verlichtte, en kregen we het echt moeilijk dan waren er nog altijd die melancholische Manchesterezen. Toch wat binnengehaald in 2015? We komen de winter in elk geval wel door. En laat dat 2016 dan maar beginnen.
Get Your Gun :: The Worrying Kind Eigenlijk nog van 2014, maar pas in de eerste weken van januari opgepikt, dit debuut van het Deense Get Your Gun. Oudtestamentische doem sluit er een duivelspact met grungy bluesrock, en hakte een jaar lang onze ziel aan spaanders. Werd onze trouwe toeverlaat in de vele moeilijke momenten in 2015 en dus hors catégorie bovenaan.
- The Slow Show :: White Water Uit Manchester, maar willen geen bal te maken hebben met Smiths, Stone Roses of Oasis. Gelukkig maar, want de melancholische americana die dit vijftal op zijn debuut leverde is veel meer bestemd voor de eeuwigheid. Gracieus, bezield, en meeslepend.
- CHVRCHES :: Every Open Eye Popmuziek, dus. Even trefzeker als Pet Shop Boys in hun “Imperial Phase” verbeterde CHVRCHES op zijn tweede plaat de formule: nog potiger, nog meer catchy, nog meer onweerstaanbaar. Maakte een donker najaar draaglijk.
- Team William :: Drama Floris heeft leren boksen, Floris slaat zijn depressie K.O.. Zes jaar na een alleraardigst debuut leverde Team William een quasi-perfecte plaat af, met tonnen onweerstaanbare melodieën, en de nodige bezieling. Team van het jaar.
- Lili Grace :: The Spell EP Twee zusjes uit Limburg bewijzen vijf bezwerende nummers lang dat ze misschien wel de meest boeiende vaderlandse act van het moment zijn. We verwachten hier veel van, ontgoochel ons niet, dames.
- Grimes :: Art Angels Nog eens pop, maar dan van het weerhakige soort. Met Art Angels slaat Claire Boucher de brug tussen de elektronica van haar vorige platen en — hou u vast — de jonge Madonna. Het resultaat is een pittige en grillige potpourri die live vuurwerk moet opleveren. Afspraak in februari om te zien of die belofte uitkomt.
- Mew :: +- Ze hebben ons zes jaar laten wachten, maar het was for the best. Met een hernieuwde appreciatie voor het begrip songstructuur is +- misschien wel het dichtste dat Mew nog bij zijn geweldige debuut Frengers kwam. Welkom terug, jongens.
- Torres :: Sprinter Rauw als de vroege PJ Harvey, ontroerend als de beste singersongwriter. Met Sprinter spurtte Torres zich op het allerlaatste nippertje ons leven in, om dat niet onveranderd achter te laten.
- Blanck Mass :: Dumb Flesh Woelig en chaotisch als het leven zelf; de tweede van Blanck Mass neigde al een pak meer naar het beste van Fuck Buttons en appelleerde nu ook aan de benen. Noise om in te verdrinken.
- Tourist LeMC :: En route “Kan alleen maar geven wa’k te bieden heb / Kan alleen maar zeggen, ’t weinige da’k weet”. Meer had Tourist LeMC niet nodig om ons definitief om te krijgen. Wie zo’n schone, eerlijke zin verkocht krijgt zonder een zweem van klefheid is het soort motherfucker dat weet hoe onze traanklieren werken. De klootzak.
- Björk :: Vulnicura Gebroken hart levert beste plaat sinds Homogenic op te B.. Meer konden en mochten we niet verwachten; het was voldoende. En voor 2016 een goed nieuw lief en een Belgisch concert gewenst, mevrouw Guðmundsdóttir!
Waren ook lang zo slecht niet:
11. Team Me :: Blind As Night 12. New Order :: Music Complete 13. Death Cab For Cutie :: Kintsugi 14. FFS :: FFS 15. Editors :: In Dream 16. Mercury Rev :: The Light In You 17. The Spectors :: Light Stays Close 18. Libertines :: Anthems For Doomed Youth 19. Godspeed You! Black Emperor :: Asunder Sweet And Other Distress 20. Blur :: The Magic Whip
Minder concerten dan ooit gedaan, maar we slaagden er toch in een paar keer op het juiste moment op de juiste plek te zijn. En dus zagen we hoe CHVRCHES het enige juiste antwoord op de horror uit Parijs kon leveren, Patti Smith ziedend de Barn van Werchter innemen (geef haar in 2016 het hoofdpodium, Herman!), werden we compleet weggevaagd door Get Your Gun op Eurosonic,en zagen we zelden zo’n feestje als Franz Ferdinand & Sparks op Pukkelpop bouwden.
Maar vooral zullen we nooit de stilte vergeten die viel toen Antony op Primavera Sound zijn mond opentrok met een symfonisch orkest in de rug. Om een woelig festival de mond te snoeren moet je wel héél indrukwekkend kunnen zijn, en dat was het ook.