“An acoustic night”, de omschrijving die het concert meekreeg, maakte duidelijk dat de al sobere muziek van De Biasio nog meer naar de essentie zou gaan. Dat gebeurde met een set die het verrassingseffect van No Deal ontbeerde, maar dat wist te vervangen door een goedgeolied, geroutineerd professionalisme.
Meer dan twee jaar na de release mag No Deal er nog best zijn. De Spartaanse inkleding, gekoppeld aan de even gecontroleerde als intense performance van De Biasio, bezorgt het nog altijd een bijzonder plaatsje in de Belgische jazz. Ook al is de zangeres naar eigen zeggen meer een bluesartieste. Het is die traditie, die draad en dat ritme dat het kloppend hart van haar muziek vormt. En dat kreeg ook een paar keer heel knap gestalte tijdens dit concert.
Er was ook duidelijk nagedacht over de inkleding. De Biasio, pianist Pascal Mohy en bassist Sam Gerstmans werden geruggensteund door perfect opgestelde spots, terwijl de zangeres nog een gloeilamp naast haar micro kreeg. Het concert begon in een zo goed als donkere zaal en die nachtsfeer zou geen enkele keer opgeofferd worden. De ene spot werd gedimd, de andere gloeide langzaam op, alles werd in het werk gesteld om het plaatje, de sfeer, te laten kloppen. En dat wist De Biasio perfect te bespelen.
De zangeres heeft een charisma dat groot genoeg is om de volledige zaal in te palmen en ze beschikt nog altijd over een sensuele naturel die zowel meisjesachtig naïef als verleidelijk is. Ze is het giechelende buurmeisje én de nachtelijke muze van wie je wil dat ze je troostende of andere woorden komt influisteren. Ze beweegt met de elegantie van een gazelle, sluipt als een luipaard, laat de armen vloeien alsof dat lichaam bestaat uit niets dan liefdevolle gedachten. Ze omhelst en streelt zichzelf met die grote handen, en ze knielt, hurkt en danst alsof ze, diep in gedachten verzonken, in haar eentje haar lichaam en de ruimte er rond aftast.
En zo zingt ze ook. Vanaf opener “Blue”, eentje uit haar debuutalbum, hoor je een artieste die er in geslaagd is om naar de essentie te gaan, die geen breed bereik nodig heeft om een maximale impact te bereiken. Het warme timbre, de bijhorende mimiek en de feilloze timing doen hun werk. Kortom: het klopt, en het is dan ook kijken naar een artieste die de kunst van haar nauw afgebakende zone perfecte beheerst.
Al snel volgde “The Flow” uit haar album, gebracht met een elasticiteit die de set zou kenmerken. Met z’n compacte duur — amper een half uur — bevatte No Deal vooral korte songs. Live worden die songs gerekt, vormen ze voer voor eindeloze herhalingen en variaties, kale maar broeierige grooves. Volgde Mohy doorgaans een ingetogen, lyrisch pad, dan nam Gerstmans het ritmische element, dat centraal staat in De Biasio’s muziek, voor z’n rekening. Zelf voegde ze trouwens voortdurend accenten toe met ritmisch gehijg.
De composities van No Deal vormden de hoofdbrok. Vooral “I Feel You”, dat uitmondde in een zwoele dans die een haast seksuele geladenheid aannam, en “I’m Gonna Leave You” kregen een gulle behandeling. De soulvolle stem, het intieme gefluister, de warme basklank en –- hier en daar -– gloeiende fluitpartijen van De Biasio mikten op een eenheid en een puurheid die haar handelsmerk geworden zijn. En dat ging net zo goed op voor het afsluitende bisnummer, jazzstandard “Afro Blue”.
Best indrukwekkend, al konden we ons niet ontdoen van de indruk dat het deze keer allemaal een beetje te goed klopte. Het is duidelijk dat De Biasio haar kunst beheerst, en ze meent ongetwijfeld wat ze doet. Maar tegelijkertijd voelde het allemaal ingestudeerd aan, was elke belichting zo juist en fotogeniek, elk effect zo naadloos getimed, dat je het gevoel kreeg naar een perfect ingestudeerde performance te kijken. Straf, maar tegelijkertijd een beetje jammer dat de spontaniteit van weleer intussen plaats geruimd heeft voor een zelfbewuste presence waar de randjes vanaf gevijld werden. Mooi, maar met een impact die vermoedelijk sneller vervloog dan de bedoeling was.
