Heb je hits nodig? I Am X bewijst al jaren dat een leven onder de radio-radar mogelijk is, zolang je fans maar blijven geloven. Zaterdagavond leek die aanpak echter langzamerhand op zijn limieten te botsen. Frontman Chris Corner mag in zijn hoofd dan wel stadions doen vol lopen, een matige gevulde Ancienne Belgique zag een band die vergeten is wat zijn sterkte is.
p>Het was weer één van die avonden waarop de AB Waals territorium leek. Is I Am X in Vlaanderen zowat terra incognita, dan geniet het project van voormalig Sneaker Pimp Chris Corner bij onze Franstalige vrienden al jaren een stevige populariteit. Toch lijkt het alsof ook daar na drie weinig inspirerende platen sleet op is gekomen. We herinneren ons jaren dat het hier over de koppen lopen was voor deze band, vandaag is er meer dan ruimte om te dansen. Je blijft niet onderpresteren zonder de gevolgen te dragen.
Want zo opzwepend en aanstekelijk debuut Kiss + Swallow en opvolger The Alternative waren, zo hard zwalpt I Am X nu. Elke plaat sinds die begindagen is een stap terug op de ladder, en meer en meer dreigt het project van de via Berlijn naar Los Angeles uitgeweken Brit te verwateren tot een doordruk van een doordruk van wat het vroeger was. Het gevolg is dat de band al lang niet meer appelleert buiten zijn kring van overtuigden.
Zo is het natuurlijk altijd geweest. Chris Corner was altijd de hogepriester die sjamanistische rituelen uitvoerde voor een sekte gelovigen, en zo blijft het vanavond. Onherkenbaar staat hij in tegenlicht: geen man paart in dezelfde borst meer dodelijke verlegenheid en hang naar groot gebaar dan deze showkikker. En dus laat hij zich met dat Duits aftelrijmpje breed aankondigen door zijn bandleden, om dan, wijnglas in de lucht, het applaus in ontvangst te nemen. Gezicht: onzichtbaar onder een kap – of is het een hoofddoek – en gouden diadeem. “I Come With Knives”, klinkt het, maar dat blijken dan toch erg botte exemplaren: I Am X zal vandaag maar héél traag op gang komen.
Al in tweede nummer “The Alternative” is immers duidelijk dat ook de oude songs vandaag het dreinende universum van dat onder een overdaad aan trage, logzware ritmes gebukt gaande Metanoia worden binnengesleurd. Wat vroeger sleazy electrorock was, is nu vertimmerd tot kreunend pathos, over een vermoeid stapvoetse beat sjokkend theater. Hetzelfde zal gebeuren met “Volatile Times”, de nochtans opzwepende titelsong van ’s mans voorlaatste plaat: het is ok, maar het neemt een publiek niet meteen op sleeptouw.
Het had kunnen werken als dit net niet de songs waren die de boel moesten doen ontploffen in afwisseling met dat nieuw werk dat de voeten al helemaal niet van de grond krijgt. “Mercy” sleept zich voort over een zeurderige synth tot we zelf om genade willen smeken, “Tear Garden” mist evenzeer urgentie. “Spit It Out”, weer zo’n nummer van vroeger toen I Am X als een groezeligere, seksueel dubieuzere variant van Depeche Mode klonk, krijgt dan weer de zoveelste vertraagde intro mee, en zal die verbouwing niet overleven. Het komt nooit echt meer op snelheid; kans gemist, maar Corner lijkt het niet te beseffen.
Tijd om I Am X voorgoed op te geven? Misschien toch maar niet helemaal. “We have something from the past, the dark dark past”, diept Corner “After Every Party I Die” op, en plots is het raak. De beats mogen beuken, de metronoom wordt van dat eeuwig “Andante” gehaald, en de AB is meteen de zweterige discotheek die hij moet zijn. “Aphrodisiac”, daarna, bouwt verder op die atmosfeer en gaat nog wat verder. Akelige synthgeluiden krijsen over een doordreunende basdrum: Nine Inch Nails in Dancing Elm Street. Meer dan het minimalisme van setsluiter “Your Joy Is My Low” kan hier niet op volgen, of het zou een kleine podiuminvasie op uitnodiging van Corner moeten zijn.
Het is net iets te laat om een verzopen optreden helemaal te redden, maar de bisnummers verknallen dat eerreddende moment gelukkig ook niet. “Bring Me Back A Dog” is nog maar eens I Am X in aangenaam bruten doen, “Kiss + Swallow” de hit die de zaal finaal dan toch tot ontploffing brengt: een opzwepend moment, maar het drukt ook die pijnlijke waarheid door dat dit niet beter wordt dan wat we een kleine tien jaar geleden al hadden. I Am X is verloren gelopen in zijn eigen geluid, en moet dringend de uitgang vinden of de sekte verliest nog meer leden. Ons geloof wankelt in elk geval.
