Na 20 jaar een nieuw album uitbrengen, is niet evident: de fans van het eerste uur zijn ondertussen oude knarren, en ben je nog wel relevant en hip genoeg om de jonge snaken te bekoren? Tom Robinson’s Only the Now is zeker verdienstelijk, al heeft hij er een paar bekende vrienden bijgeroepen om hem te helpen.
In de jaren 70 en 80 was Robinson een BB (Bekende Brit), gekend als voorvechter voor gelijke rechten voor holebi’s en was hij een boegbeeld voor Rock Against Racism. Eind jaren 80 werd hij in Engeland zwaar onderuitgehaald door de tabloids, omdat hij trouwde met een vrouw. Gelukkig was en is hij sterk genoeg om praatjes van zich af te laten glijden en gewoon zijn eigen ding te doen.
Voor de opnames van het nieuwe album riep hij de financiële hulp in van zijn fans. De Pledgemusic-campagne was een onverwacht succes, want al na twee weken had hij de volledige 100% binnen. Bij het verstrijken van de deadline was dat bedrag bijna verdubbeld, wat Tom Robinson de ruimte gaf om extra aandacht te schenken aan de afwerking. En het moet gezegd: het heeft geloond. Zo klinken de songs op Only the Now fris en zeker niet overgeproducet. Oké, het mag al eens over the top gaan met het gitaargeweld, maar al bij al is de plaat vintage Tom Robinson: op zijn 65ste klinkt zijn stem nog altijd zuiver, en de teksten op het album gaan alweer met de hoofdprijs lopen: Tom Robinson staat nog steeds op de barricades om het onrecht in de wereld te bestrijden.
Op tekstueel vlak is Tom Robinson dus goed op dreef. Hij heeft enkele goede en solide protestsongs neergepend. “Risky Business” gaat over bankiers die zich na de bankencrisis van 2008 nog altijd niet bewust zijn van wat ze aangericht hebben (“Why bother worrying about the past/ The regulators they can kiss my arse/ I made my decisions and I won my prize/ You saw it coming and you closed your eyes”). Grappig is hij ook nog steeds, onder andere in “Holy Smoke”, waarin hij papier van een bijbel gebruikt wanneer zijn sigarettenblaadjes op zijn (“Ripping out and rolling up the scriptures/ The fire of Isaiah makes me choke/ Inhaling Revelations and Creation/ Two thousand years of wisdom up in smoke”).
Hoe zat dat nu met die bekende vrienden? Ian McKellen is God in “Holy Smoke”, en ook in “One Way Street” is hij zijn cynische zelve. John Grant neemt de helft van “Cry Out” voor zijn rekening, en Billy Bragg doet wat hij het liefste doet: de activist uithangen in “The Mighty Swords of Justice”. Ook Colin Firth komt even voorbij, als nieuwslezer. De enige valse noot op het album is de cover van “In My Life”, dat klinkt als een onaffe demo die nooit het daglicht had mogen zien.
Of Tom Robinson met dit album veel nieuwe zieltjes zal winnen, valt nog af te wachten. Het album wordt in Engeland wel veel gedraaid, voornamelijk op de BBC. En de verkoop zou ook nogal meevallen, wat wij alleen maar kunnen toejuichen.
Tom Robinson komt op 25 november naar het Depot in Leuven.