Joe Ely mag dan in de Amerikaanse rootsscène een gevestigde waarde zijn, in Europa is hij — ondanks zijn carrière die nu toch al een paar decennia overspant — nog goeddeels onbekend. Of het moest zijn omwille van de achtergrondvocalen die hij voor zijn rekening nam in “Should I Stay Or Should I Go” van The Clash, een groep waarmee hij ooit ook op tournee ging.
Met Panhandle Rambler brengt hij nu een album uit waarmee hij een soundtrack wil verzorgen voor zijn geboortestreek. De zogenaamde “Panhandle” is een gebied gelegen in het noorden van de staat Texas, een streek die gekenmerkt wordt door uitgestrekte, desolate en stofferige vlakten, waar nauwelijks gewassen groeien en waar de wind vrij spel heeft. Joe Ely werd daar in het stadje Amarillo geboren vlak na de Tweede Wereldoorlog. Sinds het einde van de jaren 70 brengt hij met de regelmaat van de klok albums uit, waarmee hij steeds weer zijn status als begenadigd songsmid wist te bevestigen. Als beginnende muzikant pikte Ely, op weg naar een optreden in Houston, ooit een lifter op die ook een muzikant bleek te zijn. Toen hij de man op diens bestemming afzette gaf die hem een exemplaar mee van het album dat hij net opgenomen had. De lifter bleek een jonge Townes Van Zandt te zijn, en het album (Our Mother The Mountain) werd een grote inspiratiebron voor Joe Ely.
Panhandle Rambler opent met “Wounded Creek”, een song die meteen een staalkaart is van de rest van het album. Er wordt de sfeer opgeroepen van een troosteloze, door God en klein Pierke verlaten streek, waar achter elke straathoek een mysterie huist. Een dichtslaande autodeur in de verte, een vertrappelde tak, een schurftige hond, een Greyhound bus die aan de einder in het niemandsland verdwijnt. De muzikale begeleiding waarin vooral een Spaanse gitaar de sfeer bepaalt, is sober, maar beeldrijk. Dit is een gebied van de Verenigde Staten, niet ver van de Mexicaanse grens, dat een thuishaven is van vereenzaamde cowboys en Mexicaanse inwijkelingen. Ook op de rest van het album krijgen we voornamelijk rustige songs, voorzien van een spaarzaam maar efficiënt gebruik van niet alleen de Spaanse gitaar, maar ook van viool, accordeon of mandoline.
In “Wonderin’ Where” haalt hij jeugdherinneringen op aan de zendmasten van de radiostations — die als kathedralen boven de dorre vlaktes van de Panhandle uitstaken – en hoe hij als jongere gefascineerd luisterde naar de magie die de radiostations toen brachten. Maar evengoed heeft Ely het in navolging van Woody Guthrie over zwervers (“Four Ol’ Brokes”) of over vluchtelingen uit de dust bowl tijdens de Grote Depressie (“Here’s To The Weary”). Eenmaal hangt Joe Ely de onversneden romanticus uit. In “You Saved Me” uit hij zijn liefde voor zijn echtgenote Sharon. Van die andere Texaanse meester Guy Clark leent hij dan weer “Magdalene”, dat in handen van Ely klinkt als een heerlijk slome Mexicaanse ballad.
De barroom boogie van “Southern Eyes”, zowat de enige up-tempo song op Panhandle Rambler, zorgt voor het nodige contrast met de rest van het album. Maar laat dat geen kritiek zijn. In knappe songs als “Coyotes Are Howling” of “When The Nights Are Cold” slaagt hij er immers meesterlijk in de mysterieuze en onheilspellende sfeer van zijn geboortestreek neer te zetten. Een ideaal album om je, met een flesje bier in de hand en een cowboyhoed op het hoofd neer te vleien in de schommelstoel in het portiek en te genieten van wederom een uitmuntend album van een ondergewaardeerd muzikant en songschrijver.
