Om maar even met de deur in huis te vallen: The Book Of Souls is waarschijnlijk het beste album van Iron Maiden in bijna 30 jaar en zeker het beste in de huidige -definitieve – line up. Deze dubbelaar is met een 90 minuten hun langste album ooit, maar verveelt nauwelijks.En dat betekent ook: een van de beste albums van het jaar, als je tenminste voorbij alle silliness kijkt.
Het beste Maiden-album sinds Powerslave: daar mag u zelfs als gesettelde, serieuze muziekliefhebber uw oor aan lenen, want Iron Maiden maakt al lang geen wegwerppubermetal meer. De veteranen van de British New Wave of Heavy Metal, zijn doorheen de jaren steeds meer opgeschoven richting weids uitgesponnen prog rock, als vanouds gelardeerd met virtuoos gitaargesoleer en vinnige melodieën.
Niet dat ze het u gemakkelijk maken om hen serieus te nemen. Deze bende vijftigers zet nog steeds mascotte Eddie in de meest kitscherige horrorscenes op hun covers en blijft live spelen in hun eigen t-shirts, omringd door theatrale sets waar Spinal Tap jaloers op zou zijn. Ook voor de The Book Of Souls-tournee kan dat enkel voor extra leute zorgen. Maar -en dat is nieuw – we maken ons sterk dat ditmaal ook de nieuwe songs voor de muzikale hoogtepunten zullen zorgen.
Om er alvast de niet al te opmerkelijke songs even uit te halen: “When The River Runs Deep”, “Shadows Of The Valley” en “Man Of Sorrows” passeren zonder veel poeha. Geen uitschieters, maar evenmin het vulsel dat de laatste 20 jaar de dienst uitmaakte op Iron Maiden albums. Dat levert nog 8 goede tot geweldige songs op: samen goed voor 70 minuten fun en breed gegrijns.
Openingstrack “If Eternity Should Fail” is (we negeren de tenenkrommende outro) al direct een voltreffer. Geschreven door Dickinson, dus een demonstratie van zijn vocale bereik tussen breed galm en dreigende brom, bovendien gezegend met een zeer catchy refrein en gitaarlijnen die onverstoord aan- en af blijven waaien. Single “Speed Of Light” is onnozele, maar aanstekelijke fun uit hetzelfde vaatje als Maidens grootste hits “Bring Your Daughter (To The Slaughter”) en “Running Free”. Niets nieuws, maar het klonk lange tijd niet meer zo goed als nu.
Of neem “The Red And The Black” waarin Steve Harris zijn band slim langsheen alle clichés en Maidenismes gidst en bij een als song vermomde best of van 14 minuten uitkomt. De song scheert rakelings langs “The Rime Of The Ancient Mariner”, “Hallowed Be Thy Name”, “Heaven Can Wait” en “Where Eagles Dare”, met een Keltisch melodietje hier en een ‘woo-oh oh-oh-oh’ daar: geheid een feest live. Zodra de solo’s in de tweede helft uit de kast mogen, wordt de song nòg beter, want Dave Murray, Jannick Gers en vooral Adrian Smith staan wel erg geïnspireerd te soleren.
De band gaat met haar tijd mee, want in de tegendraadse ritmes en de snelle akkoordenwissels van “The Book Of Souls” klinkt zowaar wat prog metal uit de Mastodonschool door. “Tears of A Clown”, leent zelfs een logge ritme-break van Tool. En dan is er de 18-minuten lange slotsong “Empire Of The Clouds”. Ook een Dickinson-song, die met de uitgebreide piano- en strijkersintro gevaarlijk dicht in “November Rain”-territorium komt, maar geen enkelmoment echt fout doorslaat. Dat de band gedurende de hele rit strak in het gareel ideeën blijft aandragen (met een glansrol voor drummer Niko McBrain), houdt de song 18 minuten recht. Maar het is een kleine uitputtingsslag, die misschien ook als drie aparte songs had kunnen werken.
Er mag dus veel van The Book Of Souls in de set tijdens de komende tour. En dat is met de indrukwekkende hoeveelheid topsongs misschien wel het ultieme bewijs dat album zestien van Iron Maiden een onverwachte topper is. Het enige excuus om The Book Of Souls aan u te laten voorbijgaan: een zware allergie voor Dickinson’s loeiende zang, die weer vervaarlijk tussen opera en zelfparodie laveert. We verwachten uw doktersbriefje op de redactie.
