Daar is hij weer, Zidrou. De Platenspeler is nog maar eens een nieuw one-shot van zijn hand. De tekeningen zijn ditmaal echter van een lichter kaliber.
Na De Verhalenverteller is De Platenspeler het tweede deel van de Afrikaanse trilogie van tekenaar Raphaël Beuchot en scenarist Zidrou. Het is opnieuw een op zich staand verhaal waarin Zidrou de Afrikaanse cultuur aan bod laat komen, net als de invloed die Europa op dit continent gehad heeft. De aanleiding voor het verhaal is de reis van violist Eugène Ysaÿe naar Congo. Op uitnodiging van de plaatselijke autoriteiten gaat hij ginds een concert brengen voor een groep hooggeplaatste lieden. Door een ongeluk onderweg moet hij echter eerst uitrusten vooraleer hij opnieuw op de viool kan spelen. Hierdoor krijgt hij tijd om tijdens zijn verblijf kennis te maken met plaatselijke bewoners. Eén van die bewoners is Platenspeler, een zwarte man die bij de familie van Eugène in dienst is om de platenspeler te bedienen. Hierdoor heeft hij een enorme kennis over muziek opgebouwd. Het klikt meteen tussen Eugène en Platenspeler. Langs deze vriendschap zal Eugène Congo veel diepgaander leren kennen dan hij ooit voor mogelijk had gehouden.
In De Platenspeler vermengt Zidrou de liefde voor klassieke muziek en de pracht van het Afrikaanse continent. Het is een ongewone, maar warme combinatie. In vergelijking met het eveneens deze maand vertaalde De nar is De Platenspeler een minder opvallend album, met sobere tekeningen en een scenario dat vooral intrigerend is door de zachte emoties. In De nar speelt Zidrou veel meer in op de hevige reactie van de lezer op al het onrecht wat die arme Fluim aangedaan wordt. De Platenspeler is in dat opzicht minder opvallend. Het is anderzijds wel een kracht van Zidrou dat hij twee dermate verschillende verhalen kan schrijven. Hij is alleszins niet voor één gat te vangen. Heel wat andere populaire scenaristen vallen na een tijd door de hoge productie die ze moeten aanhouden, steeds weer terug op gelijkaardige formules. Hierdoor verliest hun werk aan spanning en verrassing. Tot nu toe blijft Zidrou zijn lezers echter nog regelmatig verrassen.
Raphaël Beuchot debuteerde met De Verhalenverteller (uit 2011) als tekenaar van stripverhalen. Voordien was hij vooral actief als illustrator en cartoonist. Zijn realistische tekeningen blijven echter ook in dit tweede album eerder vlak en weinig gevoelig. De flauwe, pastelachtige kleuren helpen de tekeningen bovendien ook niet vooruit. Toch weet Beuchot nu in verschillende scènes uit te pakken met overtuigende prenten die de stille pracht van de natuur vatten. Ook waar de gezichten van de personages een pagina laten evolueren, zonder veel extra woorden, toont Beuchot zijn kwaliteiten. We kunnen zeker niet beweren dat het tekenwerk in De Platenspeler ondermaats zou zijn, maar in vergelijking met sommige andere albums van Zidrou, valt het hier wat licht uit.
De Platenspeler is geen album dat een blijvende indruk nalaat. Het is zonder twijfel een geslaagd verhaal van Zidrou, maar door de beperkingen van zijn tekenaar weet de strip niet te beklijven zoals vele andere werken van de bedrijvige scenarist.