Met afstandelijke beschouwingen over de mens en de dood maakt Johan De Moor een
terugkeer naar het stripverhaal. Het scenario van Gilles Dal is weinig verrassend. Hij maakt te
weinig gebruik van de eigenheden van het stripverhaal.
In Verkild Hart beschouwen Johan De Moor en Gilles Dal de moderne mens. In een
afstandelijke, soms wat cynische stijl beschrijven ze een hoofdpersonage dat alles heeft om
gelukkig te zijn. Toch piekert hij zichzelf kapot door over elke futiliteit zodanig na te denken dat
hij in alles mislukt lijkt te zijn en nergens het gehoopte ideaal heeft kunnen bereiken. Hij is
getrouwd en heeft twee kinderen. Hij heeft ook een job, maar bij alles stelt hij zich de vraag of
het niet meer had mogen zijn. Verkild Hart is een scherpe satire op de moderne mens,
die meer heeft dan ooit eerder gebeurd is in de geschiedenis. Toch blijft er die eeuwige twijfel of
dit nu wel genoeg is, of het dit maar is.
Het scenario van deze beschouwende striproman is, zoals iedereen uit het bovenstaande
kan opmaken, behoorlijk zwaar op de hand. Gilles Dal is geen man van de subtiele dosering. Hij
slaat ons om de oren met donkere teksten. De welgekomen nuancering bij dit alles komt van
Johan De Moor. Die maakt met Verkild Hart een langverhoopte terugkeer naar de strip.
Zijn platen zitten vol kleur en ingenieuze collages, geheel in de stijl die we zo goed kennen van
zijn reeks Kobe de Koe. Sinds het einde van de kortlopende doorstart van die reeks als
Volle Melk, werden nu en dan geruchten gehoord als zou hij werken aan een
biografische graphic novel. Uiteindelijk is deze samenwerking met journalist Gilles Dal het
eerste stripresultaat in meer dan tien jaar. Later dit jaar zou in het Frans al een tweede
samenwerking verschijnen als La Vie à Deux.
Met journalist Gilles Dal komen we een nieuwe naam tegen in de stripwereld, althans in
onze eigen taal. Zo werkt Dal al vele jaren aan vooral humoristische strips voor o.a. Fluide
Glacial (met Frédéric Jannin) en ook met Philippe Bercovici, vooral bekend van Vrouwen
in ’t Wit (met Raoul Cauvin). Toch is hij bekender van zijn non-fictie boeken en zijn bijdragen
voor tal van kranten en bladen. Deze Verkild Hart doet ons alleszins niet naar de
boekhandel rennen om zijn andere werk te lezen. Daarvoor doseert Dal zijn zwartgalligheid veel
te weinig. Hij stort de ene na de andere bedenking van zijn hoofdpersonage over de lezer uit,
zonder ruimte voor lichtere momenten.
De tandem Dal en De Moor is wat ons betreft dan ook nog niet op stoomsnelheid. Misschien
kan hun volgende album daar verandering in brengen? Nu is het vooral Johan De Moor die het
loden cynisme van verluchtende humor moet voorzien. Hij doet dat op een voortreffelijke
manier, met werk dat zonder meer tot het beste van zijn oeuvre behoort. Het scenario bevat
echter te weinig verfijning en nuance om voldoende weerwerk te kunnen bieden aan het
grafische spervuur van De Moor.
