Als Editors naar België afzakt, dan is tegenwoordig minstens een Sportpaleis of een Paleis 12 nodig om al het geïnteresseerde volk op te vangen. Om zijn vijfde plaat, In Dream, te promoten mocht het echter een tikje exclusiever. In het Leuvense Depot toonde het vijftal zich een sterke livegroep, maar helaas ook iets te vaak wat behaagziek.
Gekke albumvoorstelling immers, die begint met een set oude hits. We hebben op dat moment als langzaam openbloeiende opener al het nieuwe “No Harm” gehad, waarbij Tom Smith zijn schelste falset opzet, en de band mondjesmaat het podium opdruppelt, maar daarna volgt met onder andere “Sugar”, “Blood” en “An End Has A Start” een captatio benevolentiae van het lange soort. Alsof we nog maar eens naar één van de headlinershows uit 2012-2013 staan te kijken.
Niets op tegen, natuurlijk: Editors is al langer dan vandaag een goed gerodeerde, strakke, liveband, en Tom Smith het soort mens dat met zijn rubberen kronkellijf als frontman geboren is. En vanzelfsprekend is “The Racing Rats” een geweldige rocksong, maar na zoveel keer is er nood aan iets nieuws. Met “Forgiveness” wordt er dan toch echt in die nieuwe plaat gedoken. Uitdagend bengelt de frontman zijn voeten over de rand van de pathoskloof, de kont vervaarlijk opschuivend richting de leegte onder zich. Zo op zichzelf staand valt immers op hoe sommige nieuwe nummers, zoals dit en later een donderend “Salvation”, toch wél nog hard in het verlengde liggen van de vermaledijde stadionplaat The Weight Of Your Love. Context is alles: uit de elektronische sfeer getrokkendie als een gloed over In Dream hangt , speelt ook dit nummer vooral op effect en kracht, is het net iets teveel rollen met de spierballen.
Over het vroege U2 gaat het verhaal dat hun zaalconcerten nooit echt marcheerden omdat die schaal te klein was voor hun sound; ook Editors lijkt vandaag met dat euvel te worstelen (plots valt je zelfs op hoe hard de gitaar van doorbraaksingle “Munich” naar die van “I Will Follow” neigt). Het wil allemaal uitbreken, wijd gaan, maar botst te snel tegen de muren van de clubzaal. Het is wat in tegenspraak met de manier waarop In Dream net opnieuw iets kleiner probeert te zijn, maar daar merk je live niets van: zelfs een mooie, ingetogen kabbelend pianonummer als “Ocean Of Night” wordt in de bissen opgepompt tot een anthem. Dat is wat jammer, want de plaatversie is duidelijk superieur; maar zelfs voor een publiek devoten, in een zaal die een perfecte klank biedt, opteert Editors voor de gemakkelijke keuze.
Blijft wel overeind: “All The Kings”, nog een nieuwe potige, maar één die zijn dansante staccato perfect uitspeelt, net als de industriële stamper “Eat Raw Meat = Blood Drool” – hun “Meat Is Murder” – waarop de band van die powerplay net een overtuigend argument maakt. En er is natuurlijk “Papillon”; een single uit de categorie wereldnummers waar elke band er wettelijk gezien maar één van mag hebben. Ook vandaag raast die cirkelende synthriff onweerstaanbaar rond, slaat die kreet “it kicks like a sleep twitch” dominant neer, en zweept Smith het publiek op uit elke hoek van het podium.
Harder, heviger, grootser kan niet, maar de band doet toch een poging met een laatste nieuwe. “Marching Orders” is op plaat een breeds uitwaaierend, maar vooral statig nummer; op de planken van Het Depot krijgt het een dosis uit dezelfde pot anabolen als de rest. En dan voor alle zekerheid nog een injectie. Terwijl de band voor een laatste keer alle registers opentrekt, ramt Smith zichzelf hevig overacterend tegen de stellage op de rand van het podium, dat herhaalde “trying to get more” net iets teveel vorm gevend.
De conclusie van een dag niets-aflatende promotie? Puike nieuwe plaat, maar live klinken de nieuwe Editors helaas net iets te veel als de oude. Het zal straks ongetwijfeld werken op Werchter, maar in Het Depot voelde het vooral iets te gezwollen. Context, we zeiden het al, is alles.
