Niets boven menselijke verbondenheid, luidt de boodschap die Ane Brun op haar laatste album meegeeft. In een stijl die de voorbije vijf jaar weinig verandering heeft ondergaan.
2013 was nochtans een scharniermoment voor Ane Brun, met de uitgave van Rarities. Het album bracht geen schare aan nieuwe songs, wel een retrospectief steunend onuitgegeven songs en andere schrijfsels die nooit in een eerder release pasten. Rarities bleek de bekroning van tien jaar musiceren, alsook van een decennium van werken als drijvende kracht bij DetErMine Records — het door Brun opgerichte label. Volgens haar zou een nieuw album een andere richting inslaan. When I’m Free houdt echter stug vast aan het vertrouwde recept.
Akkoord, er is bitter weinig terug vinden van het meisje met de gitaar dat in 2003 schuchter met Spending Time With Morgan de eerste stappen in de muziekwereld zette. Slechts een minieme hint daarvan vinden we terug bij “All We Want Is Love”, een heldere gitaarballade die zich qua sfeer en tekst schaamteloos naast het oude werk mag plaatsen. “It breathes for us, it feeds us, even though we don’t really know it”. Tot daar 2003, nu op naar het heden.
Brun flaneert met haar nieuwe songs tussen retrosynths en vrolijk aanvoelende popmuziek. “Shape Of A Heart” zou wonderwel werken als intro voor een 80s televisieserie, “You Lit My Fire” is radiopop van de bovenste plank (al mocht er een beetje meer soul zijn), terwijl “Black Notebook” voor een speelse noot zorgt, met een tekst die mijmert over eindeloze gedachten en vergane gebeurtenissen. De subtiele elektronische toets — al aanwezig bij het sublieme It All Starts With One (2011) — is nog steeds van de partij, hoewel in een kleurrijker verhaal ingekaderd. Geen verrassing dat de albumcover veel meer kleur en extravagantie prijsgeeft.
When I’m Free brengt grotendeels accentwijzigingen aan in vergelijking met haar voorganger. “Hanging” is als openingsnummer een vloeiende sprong van verleden naar heden, met kalme beats en een welgekozen strijkorkest. Geen boem paukenslag, wel een grote dosis aan intimiteit.
Als songschrijver weet Brun nog steeds te imponeren, al telt When I’m Free een paar nummers die snel mogen worden overgeslagen. Zonder “Miss You More” en “Better Than This” was er weinig verschil in het eindproduct geweest. Integendeel, de twee bonustracks (“Hunger High And Low” en “Let In Your Love”) laten een minder vluchtige indruk na.
Naar het einde toe zorgt Ane Brun nog twee maal voor een kleine tinteling, met het knap in elkaar gezette “Still Waters” — let op het efemerische effect in Ane Bruns stem — en het in nevel gehulde “Signing Off”. Het zijn die momenten waar haar talent als songschrijver boven komen drijven, al blijven ze binnen de vertrouwde contouren.
Ondanks de speelsere noot, is When I’m Free verre van een radicale breuk met haar voorganger. Brun brengt opnieuw goede songs, al durven haar vormelijke keuzes niet altijd ver genoeg gaan. Een samenwerking met een andere producer — ver weg van Scandinavië — zou een echt scharniermoment kunnen betekenen.
