Liefhebbers van garagerock met blues-invloeden zullen zich op Dour vrijdag ongetwijfeld kunnen uitleven op het stevige gitaar- en drumwerk van het piepjonge broertjesduo Drenge (Deens voor ‘jongens’). Ze zijn nog maar vier jaar bezig maar hebben al een tweede plaat, het in april verschenen Untertow, op zak. Een interview met gitarist Eoin Loveless, de oudste van de twee.
Eoin en Rory Loveless zijn afkomstig uit het pittoreske dorpje Castleton. In het Engels wordt zo’n plaatsje wel eens een ‘honeypot village’ genoemd, omdat het in de zomer overspoeld wordt door toeristen. Daar hebben de broers Loveless voorlopig geen last van, want ze zijn haast onafgebroken op tour. Hun eerste stappen op een podium zetten Eoin en Rory in het nabijgelegen Sheffield, zo’n vier en een half jaar geleden. Eoin was toen 18, zijn broer 17 jaar. “We hebben in Sheffield in zowat elke bar die ons toeliet gespeeld”, zegt Eoin. Nadien ging het snel voor de Loveless-broers. Hun debuutplaat kwam uit in 2013 en Drenge werd in 2014 door NME prompt uitgeroepen tot band van het jaar.
enola: Drenge is lang niet de eerste band die bestaat uit twee broers. Zijn jullie altijd fan geweest van dezelfde soort muziek of waren er van jongs af aan meningsverschillen?
Loveless: “Onze slaapkamers waren naast elkaar dus we konden goed horen wat de andere aan het beluisteren was. Bij Rory waren dat in zijn tienerjaren altijd demo’s van Nirvana en de albums van The White Stripes. Ik luisterde vooral naar Blink 182 en Sum 41.”
enola: Waren jullie al vroeg samen aan het repeteren of stonden jullie toen Drenge al bestond voor de eerste keer samen in een repetitiekot?
Loveless: “Een jaar of twee nadat we shows begonnen te spelen als een band, moesten we eens echt repeteren voor een of ander optreden. Daarvoor daagden we gewoon op voor concerten en speelden we alles dat we ons van de laatste show herinnerden.”
enola: Drenge stond in 2013 plots in de schijnwerpers nadat Labour-parlementslid Tom Watson de band had vermeld in zijn ontslagbrief. Hoe kijken jullie twee jaar later daar op terug? Denk je dat Drenge daardoor plots bekender geworden is?
Loveless: “Ik ben niet zeker of het onze ticket- of albumverkoop heeft doen stijgen. We kregen plots wel meer aandacht in de kranten, maar politieke correspondenten zeiden vooral dat de muziek hun ding niet was.”
enola: Jullie mochten onlangs het majestueuze Glastonbury festival openen. Hoe voelt dat voor een stel jonge twintigers? Kunnen jullie je nog iets herinneren van het optreden of was het delirium veel te groot?
Loveless: “Ik herinner mij vooral dat het de perfecte zomeravond was en het publiek zo erop gebrand was muziek te horen nadat ze hun tenten hadden opgezet. Na ons optreden was er nog een verrassingsoptreden van onze goede vrienden van Wolf Alice. Iedereen was zo enthousiast om hen te zien omdat ze net een nieuwe plaat uit hebben. Ik mocht zelfs meespelen tijdens het nummer “Moaning Lisa Smile”, maar ik heb de solo niet durven meespelen.”
enola: Ook Lattitude, Reading én Bestival staan nog op het programma. Jullie waren ook al verschillende keren te gast bij Jools Holland en David Letterman. Wat kunnen jonge twintigers zich nog meer wensen?
Loveless: “Nog meer shows spelen! Het zou super zijn om ook in Azië, Zuid-Amerika en Oost-Europa te kunnen spelen. We zouden ook graag een studio en label oprichten voor lokale groepen. Maar wat we toch vooral willen doen, is blijven touren, opnemen en met onze muziek nog meer mensen bereiken.”
enola: Jullie hebben al op tientallen festivals gespeeld. Wat is eigenlijk jullie favoriete plaats?
Loveless: “Ik denk dat Glastonbury toch wel mijn persoonlijke favoriet is. Het vergt een speciale soort ingesteldheid om er te spelen, maar het blijft zo’n fascinerend festival. Daarnaast zijn er genoeg alternatieven als je even geen bands wil zien. Dit jaar heb ik er zelfs ballet gezien, alsook een turnshow en een 3D-film.”
enola: Jullie hebben sinds 2013 al een stevige reputatie opgebouwd in Groot-Brittannië. Is het vermoeiender om in Europa of de Verenigde Staten een kleiner publiek te moeten overtuigen?
Loveless: “Het zet je met beide voeten op de grond. Je moet een niveau hoger spelen om de mensen te overtuigen. Het is dus niet als voor een thuispubliek spelen. Vooral de Verenigde Staten zijn een moeilijk geval omdat er voor onze shows meestal een leeftijdsgrens van 21 jaar is. Pas op, het publiek apprecieert ons en is enthousiast, maar we spelen toch liever voor een jonger publiek.”
enola: Wat staat er bovenaan jullie rider momenteel?
Loveless: “Nu? Kokoswater!”
enola: Undertow klonk meer melodisch en atmosferisch dan jullie debuut. Dat was een echt thrashy en nihilistisch garagepunkplaatje. Van de tweede plaat is “Side By Side” mijn favoriet. Gaan de nieuwe nummers meer die richting uit of hebben jullie nog geen tijd gevonden om aan nieuw materiaal te beginnen?
Loveless: “Ik denk dat ze wel die richting zullen uitgaan. We hebben nog niets concreets bij elkaar geschreven, alleen hier en daar wat kleine stukjes. En ik hou van beide albums, maar ik denk niet dat we reeds in de buurt gekomen zijn van iets dat een even correcte weerspiegeling geeft van onze muziek zoals we die live brengen.”
enola: Laatste vraag: wat voor een stad is Sheffield en wat moeten we zeker doen als we er eens passeren?
Loveless: “Het lijkt of iedereen in de stad een gemeenschappelijke kennis heeft. Maar als je in Sheffield bent, moet je zeker taco’s gaan eten bij Street Food Chef, een koffie gaan drinken in Steam Yard, een film bekijken in The Showroom en een boek of plaat kopen bij Rare and Rary. En je kan vanuit de stad ook een boottrip doen naar het prachtige nationaal park Peak District.”
Drenge speelt op vrijdag op The Last Arena op Dour.
