Vijf jaar na hun comebackplaat Echo Mountain lijkt het wel alsof K’s Choice nu pas echt terug is met het verrassende The Phantom Cowboy: een vuige rockplaat van ruim een half uur, geproducet door Alain Johannes (Queens Of The Stone Age, Them Crooked Vultures). Hoewel bijna een kwarteeuw oud, klinkt K’s Choice als een roedel debuterende jonge honden, maar met een schat aan ervaring.
En de aandacht voor broer en zus Bettens is navenant: zeventien jaar na de hoogdagen met “Believe” weer op één in Stubru’s Afrekening, een aardig vol rakende concertagenda en een hele resem interviews – wellicht de reden dat Sarah Bettens aan het einde van de interviewdag geen zin meer heeft om bij aan te schuiven voor dit gesprek. Jammer, maar Gert Bettens is enthousiast voor twee wanneer hij vertelt over deze plaat en de buzz errond.
Bettens: “Het gebeurt op een moment dat we drastisch voor een bepaalde richting gekozen hebben. Vroeger was het criterium: als het een goed liedje is, komt het op de plaat, ook al is het geen match met de andere liedjes. Nu was er als parameter ook de stijl van het nummer: we wilden gewoon een heel stevige rockplaat maken. Om die reden zijn er ook vier nummers gesneuveld waar we heel tevreden over waren.
enola: Dat is compleet het tegenovergestelde van de tijdsgeest met losse nummers, waarbij meer dan ooit songs gestreamd worden in plaats van volledige albums.
Bettens: “Dat zit ook in ons DNA. We zijn nog opgegroeid in een tijd waar een album steek moest houden van begin tot einde. Een album als geheel heeft nog steeds een meerwaarde voor ons, maar voor de luisteraar wellicht al veel minder, daar maken we ons geen illusies in. Deze plaat zal in fragmenten in vele afspeellijsten belanden. Maar het is voor ons zo’n album dat steek houdt van begin tot einde, dat je goesting doet krijgen om het achteraf weer op te zetten.”
enola: Verwacht je nieuw volk voor het podium te zien?
Bettens: “Dat hoop je natuurlijk altijd, en dat is een van de redenen dat we ook zo blij zijn dat “Private Revolution” tot op nummer 1 van de Afrekening is geraakt. Studio Brussel bereikt doorgaans mensen die jonger zijn dan wij. Om daar nog iets te kunnen betekenen terwijl we al twintig jaar bezig zijn, is wel bijzonder. En dan nog op een moment dat we meer dan ooit gewoon doen wat we doen.”
enola: Dat hoor je wel. Je hoort ontzettend veel fun op deze plaat, maar ook authenticiteit. Dit is écht wat jullie wilden.
Bettens: “Wel, daar ben ik heel blij mee. Want dat wilden we bereiken: dat je echt kon horen dat we dit wilden doen. Het is allemaal heel snel en gebald opgenomen op een manier die een stuk “jonger” is dan wij. Vier dagen in een studio zitten met z’n zessen en het er gewoon op smijten. En dat waren vier fantastische dagen. Als ik er nu opnieuw naar luister, hóór ik dat ook.”
enola: Daar was de rol van producer Alain Johannes ook groot in, veronderstel ik.
Bettens: “Alain was gewoon een droomproducer. Hij speelde letterlijk bij de groepen waar wij naar geluisterd hebben voor we de liedjes begonnen te schrijven. Daar hebben we eigenlijk geluk mee gehad. Onze Amerikaanse manager is bevriend met hem, dus via hem hebben wij Alain kunnen benaderen en heeft hij naar onze muziek kunnen luisteren. Als we dat niet hadden gehad, waren we niet op zijn radar geraakt. En hij was echt de perfecte producer: hij weet goed genoeg dat ik bijlange niet zo’n goede gitaarspeler ben als hij. En als hij de partijen inspeelde, zou het ongetwijfeld nog een stuk sneller zijn gegaan, maar dat is niet hetzelfde. Ik weet immers wel hoe het moet klinken en dat we er uiteindelijk ook wel zullen geraken. Dat besefte hij, en dat is wat een goede producer moet doen: uitstralen dat je gelooft in de muzikant weer je mee werkt, het uit de artiest zelf laten komen. Jean Blaute deed dat indertijd ook heel goed.”
enola: Johannes maakt jullie muzikale bocht ongetwijfeld nog scherper.
Bettens: “Ja, met de vorige plaat hebben we geprobeerd dat verstilde, desolate ijslandschap van Antarctica op te roepen. En dit is het eenzame, soms donkere, maar toch jeugdige gevoel van iemand op avontuur in de woestijn. We wilden echt een totaal verschillende wereld creëren, omdat het voor ons ook niet onbelangrijk is om daarnaar op te zoek te gaan nu we al zolang bezig zijn. We hebben die soundtrack heel graag gedaan, maar we wisten meteen dat we nu iets totaal anders moesten doen. We moeten elke keer proberen onszelf in vraag te stellen en ons amuseren door iets heel anders te doen.”
enola: Veel bands die al even lang in het vak zitten als jullie verstikken door het verwachtingspatroon dat ze met hun sound gecreëerd hebben. Met deze plaat komen jullie daar compleet los van. Als jullie de volgende keer een donkere elektroplaat uitbrengen, zal dat al niet meer als een shock ervaren worden omdat jullie met deze plaat aangeven echt wel gewoon jullie goesting te willen doen.
Bettens: “Daar ben ik ongelooflijk blij mee. Op den duur begin je bij de mensen inderdaad een zeker verwachtingspatroon te creëren, en hoe meer je dat begint te doorbreken, hoe minder dat patroon er zal zijn. Ik denk wel dat we van in het begin een groep zijn geweest waar het moeilijk de vinger leggen was op wat we nu precies waren. Alles wat we graag horen, zit er wel ergens in: een aantal melodieuze akoestische dingen waar Sarah en ik graag naar luisteren zoals Tracy Chapman, Sean Colvin, Elliott Smith en Bon Iver, er zijn de meer etherische hedendaagse dingen als Sigur Rós, en oude rockers als Deep Purple en Led Zeppelin. Die dingen liggen mijlenver uit elkaar, maar willen we allemaal toch ook eens exploreren door dingen te doen die daar allemaal wel ergens tegen aanleunen. En nu hebben we resoluut gekozen om er één ding uit te lichten, wat we hiervoor nog niet gedaan hadden omdat het op de vorige platen ook alle kanten op ging.”
enola: Een constante de afgelopen twintig jaar is wel jullie nuchterheid gebleken. Jullie hebben je nooit laten betrappen op grootspraak.
Bettens: “Dat vind ik heel belangrijk. Dat is ook aanwezig in onze teksten op deze plaat: dat je jezelf kunt zijn. Wat je in het muziekmilieu heel vaak ziet, en dat komt natuurlijk ergens vandaan, is dat veel mensen een rol spelen. Wij doen dat natuurlijk ook, wanneer we op het podium als kleine kinderen met een gitaar rond onze nek onnozel staan te doen. Maar wanneer je met iemand aan het praten bent, vind ik het nog altijd niet onbelangrijk dat je jezelf bent, welk beroep je ook uitoefent.”
enola: Dat heeft altijd al wat in jullie teksten gezeten inderdaad, zeker sinds Cocoon Crash: leef je leven, blijf wie je bent. Zeker ook nu weer. Sommige nummers zijn weer zo’n klop op de schouder.
Bettens: “Ik denk het wel, ja. We hebben daar niet bij stilgestaan toen we begonnen te schrijven, maar het gaat veelal om echtheid ja, je ding doen als je kunt, jezelf zijn in een wereld waarin dat niet voor iedereen even evident schijnt te zijn. “Perfect Scar” is bijvoorbeeld met dat idee geschreven. Iedereen worstelt immers met andere dingen. Iedereen worstelt. Hoe gelukkig iemand er ook uitziet: iedereen heeft wel een litteken. En daar gaat “Perfect Scar” over. Het is oké om littekens te hebben, het gaat erom de juiste manier te zoeken om daar op een elegante manier mee door het leven te gaan en misschien zelfs rijker van te worden. Eigenlijk wijkt dat niet zoveel af van wat we twintig jaar geleden al schreven als je het zo bekijkt (lacht).”
enola: Maar in die twintig jaar is de muziekwereld en de wereld tout court wel danig veranderd.
Bettens: “En veel dingen niet ten goede, vind ik. Maar ik heb me voorgenomen me te focussen op de dingen die wel ten goede veranderd zijn. Het is namelijk makkelijker voor mensen die talent hebben om met een klein budget en minder of zelfs geen steun toch iets te kunnen proberen. Er zijn veel groepen die aanvankelijk nergens konden tekenen die tegenwoordig toch met een betrekkelijk eenvoudig opnameprogramma iets kunnen maken en zo toch al een fanbase opbouwen. De mogelijkheden zijn er. Als je twintig bent en je bespeelt een bepaald instrument, je hebt een computer en je denkt dat je iets creatief te vertellen hebt, dan kun je dat delen met iedereen. Zo kun je heel proactief bezig zijn om er een carrière mee op te starten. Dat was vroeger niet te doen. Vroeger moest je naar een platenfirma stappen en een fiat krijgen om iets te doen, dan kreeg je geld om in een studio op te nemen… Vroeger kreeg je ook tour support: geld toegeschoten door de platenfirma om in ons geval zes maanden een tourbus te huren, iedereen te betalen en iets op te bouwen. Dat opende verschrikkelijk veel deuren. Terwijl ik me nu niet kan voorstellen hoe een beginnende groep kan beginnen toeren in het buitenland, tenzij ze hun laatste eigen frank erin steken. En dan moet het maar eens slecht aflopen.”
enola: En tot waar reiken jullie tourambities nu met deze plaat?
Bettens: “Mijn ambitie is altijd min of meer dezelfde gebleven, en dat is eigenlijk dit kunnen blijven doen. Ik heb iets waar ik intussen goed genoeg in ben om het doen. Ik kan best wel een goed nummer schrijven en ik doe dat graag. Voorts zijn er niet veel dingen die ik echt goed kan. Ik heb een talent gekregen en ik ben superblij dat ik daarmee iets kan en mag doen. En dan zijn er een paar surplussen, ook dankzij deze plaat. Voor het eerst sinds lang is er weer interesse van een label in de States, waar we ook daadwerkelijk bij getekend hebben. The Phantom Cowboy zal in september bij een piepklein label in New York uitkomen. En dat staat toe om nog eens te dromen. Je weet maar nooit. Als de juiste mensen op het juiste moment de plaat de juiste plaats geven, kan er altijd iets gebeuren. Dat is spelen met de loterij, en we hebben al gewonnen door weer te kunnen tekenen. Dat is een van die kleine extra ambities die toch waargemaakt kunnen worden.”
enola: Wel mooi dat je na een kwarteeuw in een groep nog een zekere opwinding kunt beleven, al was het maar door die kleine ambities.
Bettens: “Ja, dat vind ik echt fijn. En niet zo vanzelfsprekend. Daar moet je actief mee bezig zijn. Er zit altijd een bepaalde routine in: liedjes schrijven en opnemen, interviews doen, toeren. En voor je het weet, rol je jezelf in slaap. Af en toe moet je eens uit dat cirkeltje springen, ernaar kijken en je afvragen of dat cirkeltje nog oké is. Een andere muzikale richting inslaan is daar een heel belangrijk punt in.”
enola: Hoewel deze richting wel aanleunt bij de hardste momenten van Paradise In Me. Al was die plaat bijwijlen toch een pak donkerder. Jullie stelden je toen ook nog veel vragen in jullie teksten.
Bettens: “Goh, pas op, we stellen ons nog veel vragen, hoor (lacht). Toen waren we op verschillende en veel duidelijkere vlakken zoekende. Je kunt onze twijfel over onze muzikale richting daar nog heel hard op horen. We zijn er nog altijd heel blij mee, maar ik denk wel dat platen beter worden naarmate de twijfel van een artiest over wat hij aan het doen is wegebt. Toen wilden we bijvoorbeeld nog de sérieux van een nummer als “Not An Addict” counteren met een grap als “Something’s Wrong”, dat zouden we nu niet meer zo aanpakken.”
enola: Je wordt daar natuurlijk ook ouder en wijzer in.
Bettens: “Tja, als veertiger weet je meer dan als snotaap van twintig. Ik heb ondertussen veel meer meegemaakt en daar word je slimmer van. Je moet heus niet alleen rouwig zijn over het feit dat je je jeugd ontgroeit. Fysiek misschien wel (lacht), maar wie je bent vanbinnen wordt toch echt interessanter met het ouder worden. Het wordt alleen maar beter. Je leert sowieso beter relativeren. Als ik iets verschrikkelijks zie wat mensen ver van hier of heel dichtbij meemaken, dan kan ik echt tegen mezelf zeggen dat ik verschrikkelijk veel geluk heb. Of als je iets supergoeds ziet dat je dat mag meemaken. Wat er ook gebeurt, het is altijd oké.”
enola: Verschillende tekstschrijvers lieten in gesprekken al verstaan dat ze het wel moeilijker vonden om daar boeiende teksten over te schrijven, over “gelukkig zijn” en alles oké vinden.
Bettens: “Oh, ik heb er geen moeite mee om dingen die ik fantastisch vind aan het leven en die me gelukkig maken te delen met mensen. Ik heb veel meer schrik om in herhaling te vallen en hetzelfde te blijven schrijven. Ik denk dat ik daar nog wel voldoende bodem in vind om nog enkele platen verder te kunnen (lacht).”
K’s Choice speelt in juli onder andere op Blues Peer op 19 juli en Kneistival op 25 juli. Overige data vindt u op kschoice.rocks.