Op de volgende gala-avond van de Music Industry Awards is het Tourist LeMC die met de mooiste prijzen gaat lopen. De Antwerpenaar heeft eindelijk de weg naar het grote publiek gevonden en levert met En Route een onverwijlde klassieker af waarin de man moeiteloos het pad bewandelt tussen kleinkunst en hiphop.
Het lijkt de goede richting uit te gaan met de nieuwe lichting hiphoppers in Vlaanderen. Sinds de splinterbommen van Stromae enkele zomers geleden aangaven dat België meer dan ooit klaar is voor ingenieuze seriewoordenaars die opereren in een van de landstalen, krijgt jong talent meer aandacht dan ooit. En toch; hiphop in België blijft grotendeels een fenomeen dat je niet onmiddellijk op de radar ziet verschijnen, al is het moeilijk te begrijpen waarom. Een van de verklaringen is misschien het feit dat hiphop in onze contreien een bijzonder regionaal gegeven blijft. Kleine collectieven duiken her en der op, maar samenwerkingen blijven beperkt tot wat er zich onder de kerktoren bevindt. Bovendien worden de rhymes haast steevast in de spreektaal van de artiest geschreven; de dag waarop een hiphopnummer in het Algemeen Nederlands de hitlijsten bestormt, ligt nog niet meteen in het verschiet. Op En Route kiest Tourist LeMC zo volop de kaart van het Antwerps; niet meteen een statement naar de rest van het land toe, eerder een logische keuze als je weet dat de man op enkele administratieve fouten na een ware Sinjoor is.
Het is ooit anders geweest. In een vorig leven schreef de Antwerpenaar voornamelijk in het Engels en het Frans, maar al snel besefte Johannes Faes — zijn echte naam — dat het Antwerps de enige taal is waarin hij zich zonder misverstanden kan uitdrukken. Die beslissing, samen met het onmiskenbare parfum van Antwerpen Stad, dat als een etherische olie door zijn werk zweeft, maakte hem tot de onbetwiste troubadour van ’t Stad; een titel die hij gretig door zijn nummers laat weerklinken. Zo haalt de magere dertiger uit op “En Route” met het compacte ‘MC/ze noemen mij Tourist/ge hebt misschien al van mij gehoord’; een regel die hij een aantal keer herhaalt om zo als het ware aan te tonen dat zijn uur is aangebroken. Het nummer wordt voortgestuwd door het onderliggende tempo van een oorlogsmars, maar komt allesbehalve agressief over. Ook dat is een van die kleine dingen die Tourist LeMC als artiest kenmerkt.
De man maakt rauwe hiphop, maar gaat nooit over de schreef. In zijn teksten wordt niemand met een scheef oog bekeken en probeert hij steeds alles en iedereen in een positief daglicht te plaatsten. Gelukkig is Faes realistisch genoeg om te beseffen dat leven in Antwerpen in 2015 niet altijd even makkelijk is; “Verhalen Van De Wijk” is zo de muzikale weergave van een korte wandeltocht door de Seefhoek, een van die vele multiculturele wijken van de stad waarin talloze levens gekenmerkt worden door de menselijke drang naar meer en beter. Tourist LeMC heeft het over vicieuze cirkels en kinderen die op het De Coninckplein rappen voor een cola terwijl hij tussen de regels door de boodschap verspreidt dat we allemaal gelijk zijn: ‘diversiteit is een feit/ze hebben geen verhaal/ze delen haat in het hart/en deze blijkt fataal’.
Hoewel En Route op regelmatige tijdstippen verwijst naar de minder aangename kanten van het leven in een grootstad, weet Tourist LeMC het leven in een urban jungle ook uitermate positief te benaderen. In “Deze Nacht”, een bewerking van het onsterfelijke “Ik Wil Deze Nacht In De Straten Verdwalen” van Wannes Van De Velde, bezingt Faes het majestueuze karakter van Antwerpen als stad aan de hand van een doodeenvoudig gezongen refrein dat hij als ongedwongen rustpunt inlast na melancholische strofes die haast een perfecte benadering zijn van het leven van de hiphopkleinkunstenaar.
Ook “Meester Kunstenaar”, een geslaagde samenwerking met Bart Peeters, toont de veelzijdigheid van Tourist LeMC. In geen enkel nummer op En Route benadert hij de snelheid waarmee hij nu een kleine drie minuten lang als volleerd kleinkunstenaar ritmisch de helaasheid van het leven bezingt. Naast kleinkunst en hiphop slaagt de Antwerpenaar er bovendien ook in om enkele nummers een subtiel tintje gospel mee te geven; “Chanter” klinkt zo als een moderne psalm en voegt nog een extra dimensie toe aan de gelaagdheid van de plaat.
En Route is een meer dan degelijke weergave van het leven zoals het is in Antwerpen. Zonder te vervallen in platte stemmenronselarij verspreidt Tourist LeMC een duidelijke boodschap; als rasechte verhalenverteller verweeft hij eigen herinneringen met aangedikte anekdotes rond vallen en opstaan in een Belgische grootstad. Net als Stromae, Safi & Spreej en ’t Hof van Commerce lukt het Faes om eenvoudige teksten te verheffen tot diepgravende manifesten over de zin en onzin van het leven. Ongetwijfeld een van de sterkste Belgische platen van het jaar.
Tourist LeMC reist vanaf volgende week doorheen Vlaanderen en Nederland. Bekijk alle beschikbare data via de homepage.
