Een ruwe bolster met een blanke pit. De tweede plaat van Brandon Flowers koppelt het uiterlijk van een generieke rebel without a cause aan diepe zielenroerselen die niet altijd even oprecht weten te boeien.
Nergens ter wereld is het fijner om in zonde te leven dan in Las Vegas. Als frontman van The Killers voelde je vanaf de eerste single duidelijk dat Brandon Flowers leefde en werkte bij het geluid van rollende dobbelstenen. Als zanger en songsmid scheert de prille dertiger niet meteen hoge toppen, maar de bravoure die hoort bij opgroeien in een door neon verlichte stad, heeft hem geen windeieren gelegd. De nummers die hij niet aan Ronnie Vannucci Jr. en co verkocht krijgt, balt Flowers nu handig samen tot soloalbums. Het resultaat is niet meteen baanbrekend, maar dat hoeft niet te betekenen dat The Desired Effect geen genietbare plaat is.
De naakte waarheid? Op dit moment is er maar een handjevol populaire artiesten dat perfect beseft hoe je terugkerende zwaktes omvormt tot voordelen. Beweren dat Brandon Flowers die krachttoer helemaal in zijn uppie waarmaakt, zou bijzonder kort door de bocht zijn. Het eindresultaat dat The Desired Effect naar boven brengt, is in grote mate schatplichtig aan de inspanningen van producer Ariel Rechtshaid, een hippe Amerikaan die de ongeschoren oksels van de zusjes Haim aan het publiek verkocht kreeg als de volgende grote stap in vrouwelijke poprock. Rechtshaids sterkte bestaat er vooral in dat hij eigentijdse, maar beperkte artiesten zoals Brandon Flowers moeiteloos koppelt aan muzikale aspecten die je eerder doen denken aan successen uit lang vervlogen tijden.
Panfluiten, campy blazers, buitenproportionele gitaarpartijen en langaanhoudende synthesizertonen die uitmonden in explosieve loops zonder het geheel eigenlijk enige wezenlijke diepte te geven: The Desired Effect is zo een van die anachronistische platen die je als leek makkelijk twintig jaar geleden in de tijd zou situeren. “I Can Change” dringt zich zo moeiteloos op als zomerhitje voor de gemiddelde clubganger in een wit linnen hemd en bijbehorende mocassins. Flowers werkt het hele nummer naar een uitgelaten slot toe en laat zich begeleiden door een bijzonder afgevijlde combinatie elektronica, die onmiddellijk doet denken aan de heropleving van de Europese disco die Lady Gaga enkele jaren geleden door je geluidskanaal probeerde te vuren. “Can’t Deny My Love” probeert met net iets meer vocale inbreng van Flowers hetzelfde resultaat te behalen; een leuk nummer dat lichtelijk ingaat tegen de huidige conventies om steeds nieuw en opwindend te zijn. “Diggin’ Up The Heart” klink dan weer als een guitig countrynummer geschreven door Dolly Parton en flirt schaamteloos met de synthpop waar The Killers al eerder mee grossierde. Met “Lonely Town” en “Untangled Love” toont Flowers bovendien aan dat hij samen met een begaafde producer eender welke smartlap moeiteloos als een semi-opwindend elektropopnummer kan verpakken.
Daarnaast is het geen toeval dat Flowers op The Desired Effect net dat stapje verdergaat in zijn woordelijke melancholie. De typische vrijdagavonden in kleine Amerikaanse steden waar je als tiener urenlang doelloos rondzwerft en uiteindelijk toch maar naar de lokale footballwedstrijd gaat kijken, de twintiger die zich afmat op de werkvloer om die Amerikaanse droom toch maar te vervullen: het zijn maar enkele beelden die doorheen het album worden opgeroepen. Flamingo, Flowers eerste plaat bevatte dat visuele aspect ook, al was het in mindere mate. Bovendien baadde dat album, nummer na nummer, in de warme gloed van Las Vegas als vergevingsgezinde stad; de metropool als personificatie van de herboren verlossingstheoloog die iedereen met open armen wist te ontvangen. In dat opzicht is The Desired Effect ook een meer consistente plaat. Flamingo was een ononderbroken eerbetoon aan de geneugten van Las Vegas waarbij de meeste nummers niets anders dan de achterliggende thematiek gemeen hadden, maar deze keer hoor je haast alle muzikale succesrecepten uit de jaren tachtig handig toegespitst op Flowers stem en imago. Verder van The Killers en dichter bij Phil Collins gaat de hipste zandrakker van dit moment niet makkelijk raken.
Aan het einde van deze trip door memory lane heb je niet meteen het gevoel verzadigd te zijn, maar dat kan ook nooit de bedoeling zijn geweest. The Desired Effect beluister je enkel wanneer je daar de juiste mentale ingesteldheid voor hebt; een muzikale cocktail die onmiddellijk geurt naar openlijke melancholie en niet afgesloten gevoelens die een klein uurtje lang de bovenhand mogen nemen. Om maar meteen met een ander beeld af te sluiten: The Desired Effect klinkt net te vaak als de laatste plaat van een vergeten superster die aan het einde van zijn dagen nog een enkele keer het podium op mag. Het siert Flowers dat zijn solowerk in grote mate niet te rijmen valt met de output die hij als lid van dat ander collectief weet te brengen, maar jammer genoeg slaat de slinger zo ver door dat het album te vaak klink als een krampachtige oefening in muzikale eruditie.
Brandon Flowers geeft op 2 juni een optreden in de Ancienne Belgique. Er zijn nog tickets beschikbaar.
