Mikal Cronin is een vakman, zoveel staat vast. Hij kent als de beste zijn weg in een powerpopsong en heeft ook op deze plaat op zijn eentje bijna alles zelf ingespeeld, inclusief de saxofoon. Ook zijn nieuwste is voor de eerste helft net zo melodieus, gevarieerd en rusteloos als voorganger MC II. Van de tweede, meer conceptuele helft zijn we wat minder overtuigd.
Naar eigen zeggen geïnspireerd door de klassieker The Hounds of Love van Kate Bush wilde Cronin een plaat die op de eerste helft gevuld was met sterke popnummers terwijl de B-kant een conceptuele ode aan zijn jeugd moest worden. Voor de gelegenheid werd er een orkest bijgehaald en op nummers zoals “i) Alone” leidt dat aanvankelijk tot een wat overbodige, melige intro (denk aan een zonsopgang in een Disneyfilm). Gelukkig barst het nummer halverwege los, met het fuzzpedaal op tien en een blazersorkest dat er nauwelijks doorheen komt; en dat is maar goed ook.
Ook de strijkersarrangementen “v) Different”, niet meer dan Cronin en een strijkerskwartet, zijn wat overdreven dramatisch, waardoor de emotionele pointe van het nummer (en van het album zelf) wat verloren raakt. Echt passen doet het niet. Niet dat we nu willen zeggen dat dit Cronins Goes Classic-album is, verre van, maar misschien had Cronin nog beter kunnen nadenken over hoe hij het orkest en zijn powerpopnummers beter kon laten samenwerken.
Hoe dan ook is de tweede helft, ondanks de genummerde songtitels niet half zo vreemd of moeilijk als die maffe B-kant van The Hounds of Love. Wat we wel hoorden: stevige powerpop (“ii) Gold”), vlagen van Husker Dü in “iv) Ready” en jingle jangle-gitaren op matige afsluiter “vi) Circle” en het naar Big Star knipogende “iii) Control”. Cronin is echter op zijn best en meest gefocust op de eerste helft, met sterkhouders als opener “Turn Around”, waarin het samenspel tussen viool en gitaar wel werkt. Het is een nummer tjokvol adrenaline, met net genoeg melancholie in de strofes om een beetje pijn te doen en een bijbehorend uitbundig refrein zoals we ondertussen van Cronin gewend zijn. Ongetwijfeld een festivalklassieker in spe.
Ook “Made My Mind Up” (die rollende gitaarriff waar we een moord voor zouden plegen, dat in de Californische zon gebronzeerde refrein) is een Popsong, zo een die je één keer hoort en het klinkt onmiddellijk alsof het er altijd al was. Sterk spul. “I Feel Like” klinkt daarentegen als iets van voorganger MC II en is van het goede wat te veel.
Het is duidelijk: Cronin is ondertussen al lang uit de schaduw van Ty Segall gekropen, in wiens band hij nog regelmatig de fuzzgitaar met fuzzpedaal om de nek mag hangen, maar hij is nog volop zoekende. Op nummers als het gejaagde “Say” of “i) Alone” gebruikt hij ongewone songstructuren en orkestrale instrumenten om zijn powerpop een nieuw of epischer elan te geven, maar de grote variatie tussen de nummers onderling toont aan dat Cronin nog niet helemaal weet wat hij wil.
In interviews heeft Cronin al aangegeven dat dit waarschijnlijk het sluitstuk van zijn “mc”-reeks wordt en dat hij hierna iets anders wil gaan doen. Dat zou van deze trilogie dan ook een mooie, indrukwekkende reeks platen maken over jong zijn, je weg proberen te vinden, drie platen waarop Cronin verschillende stijlen, technieken en songs heeft uitgeprobeerd die hier en daar wat te veel op elkaar beginnen te lijken. Het is misschien inderdaad tijd voor iets anders en na deze overgangsplaat zijn we dan ook ontzettend benieuwd naar wat hierna komt. Tot dan kunnen we deze MC III natuurlijk van harte aanbevelen als soundtrack voor uw zomer.
Mikal Cronin speelt op 2 juni in de Botanique en op 25 juni op Rock Werchter.
