Peter Broderick komt na een zware periode met het therapeutische Colours of the Night aankloppen. Het is een zingende Broderick met backing band die weg blijft van waar hij goed in is: experimenteren. En dat is jammer.
Wie is Peter Broderick? Zijn repertoire heeft ondertussen de aanblik van een excessief lijvig boek. Dat móet gewoon een bezige bij zijn, denk je in eerste instantie. Solo-platen, soundtracks, gastmuzikant op andermans platen, …. Als multi-instrumentalist zit je natuurlijk nooit om werk verlegen. Broderick speelde als gastviolist onder andere op platen van het Deense Efterklang, A Winged Victory for the Sullen en – recent nog – de debuutplaat van Chantal Acda. Hij zit er ook niet om verlegen om met die mensen mee op tournee te gaan. En dan heeft hij nog zijn eigen werk. De man componeerde in het verleden al soundtracks en bracht in 2012 twee (!) solo-platen uit. En sindsdien hoorden we niets meer van deze sympathieke, jonge vlegel.
Wie is Peter Broderick? Het lijkt ernaar dat hij het zelf eventjes niet meer wist. Brodericks solo-albums waren altijd al gevoelsmatige experimentjes van de veelvuldige artiest die hij is. Al konden wij ons nooit echt van de indruk ontdoen dat de jongeman eigenlijk voortdurend zoekende was. Neo-klassiek op Float of een combo van spoken word, zang en aanstekelijk ritmische poppy songs op http://itstartshear.com en These Walls of Mine. Een voor een straffe platen die tonen ze dat Broderick een enorm getalenteerd muzikant is. “I just think it’s fun to try everything”, horen we hem zeggen op These Walls of Mine. En dat vat Brodericks muzikale carrière zowat samen. Broderick heeft een gave, dat weet hij, en die wil hij tot het uiterste exploreren. Zijn lijvige repertoire toont ook hoe verlekkerd hij is op die voortdurende uitdaging.
Het bleek net die ene, ambitieuze solo-plaat http://itstartshear.com te zijn die Broderick in 2012 de das heeft omgedaan. Een album dat ook een website was, waarop Broderick alle teksten had geplaatst en uitgebreid had toegelicht. Kwam daar nog eens bovenop dat hij een manier zocht om dat specifieke verhaal naar het podium te vertalen, iets waar hij enorm mee worstelde. En toen ging bij Broderick het licht uit. Hij belandde in het ziekenhuis met een ‘aan stress gerelateerde ziekte’. Een uitgeputte Broderick besloot alle geplande optredens af te zeggen en nam uiteindelijk een drastische beslissing. De Amerikaan verliet zijn geliefde Berlijn en keerde terug naar zijn thuisstaat Oregon. Om te herbronnen, te rusten en na te denken over zijn leven en zijn muziek.
En toen nodigden enkele Zwitsers hem uit in Lucerne. Broderick trad er op met lokale muzikanten, er werden vriendschappen gesmeed, en de Zwitsers deden hem uiteindelijk het voorstel om samen een album op te nemen. Broderick, die erom gekend staat steeds alle instrumenten op zijn platen zelf in te spelen, liet zijn innerlijke controlefreak varen en stemde in met het idee van een backing band. Samen met de lokale producer Timo Keller, een bekende in de Zwitserse hiphopscène, doken ze de studio in voor wat uiteindelijk Colours of the Night zou worden.
En of het hem deugd deed. Dat is toch wat hij zelf zegt. “Het was spannend om alles wat los te laten, het allemaal wat eenvoudiger te zien en op zoek te gaan naar mijn rol in de muziek”, klinkt het in de promotekst die we van de platenfirma kregen. Dat Broderick weliswaar een donkere periode achter de rug had, hoor je. Dat hij er weer bovenop wou komen ook. Broderick schreef een titeltrack die het zowat samenvat. “Colours of the Night” klinkt als een avondwandeling in een herfstbos. De frisse lucht doet deugd, maar je wordt er toch een beetje melancholisch van. En je voelt dat Broderick het lastig gehad moet hebben. In het door een donkere bas aangedreven “Get on with your Life” toont Broderick een inkijk in zijn donkere periode. Angst en depressie gaan er hand in hand (And I try to get up and I try to move but this thing won’t let me). Broderick spreekt zichzelf streng en dwangmatig toe dat hij zich moet herpakken, maar de wanhoop loert ongegeneerd hardvochtig om de hoek.
In “If I Sinned” vraagt hij in een koorknaapstem om vergiffenis. Met “Our Best” lijkt Broderick te willen tonen dat hij wel degelijk een goede popballad uit zijn mouw kan schudden als hij dat wil. Al klinkt het met die half huilende vrouwenstem en loeiende gitaarsolo toch allemaal net iets te grotesk. Wij hopen dus vooral dat Broderick hier gewoon een punt wou maken en het niet echt serieus meende. Nog een geluk dat het luchtige en swingende “One Way” zijn weg naar deze plaat heeft gevonden, want we begonnen ons toch wat zorgen te maken. Al is dat ook meteen het enige lichtpuntje, want de eerlijkheid gebied ons te zeggen dat tristesse de hoofdmotor van Colours of the Night is.
Of dat de plaat ten goede komt? Dat is een lastige. Broderick had duidelijk iets te verwerken. Dat hoor je aan alles op Colours of the Night. Het levert heerlijk oprechte nummers op waarin alles mooi samenkomt zoals op die titeltrack. Maar het in zelfmedelijden gedrenkte “Our Best”hoefde voor ons niet. Broderick mag het dan als bevrijdend ervaren hebben om met een band te werken, het klinkt allemaal nogal braaf. Hij zingt weer en dat is mooi, want we weten dat de man graag zingt. En hij speelt gitaar. Hij bakent af, geen geëxperimenteer deze keer. Misschien omdat hij niet meer dan dit aankon, wie weet. Toch hopen we dat Broderick na deze herbronning terug de kracht vindt om zichzelf genoeg uitdaging te bieden zonder eraan ten onder te gaan. Want Broderick is op zijn best als hij experimenteert. En dat misten we toch wel op Colours of the Night.
