In 2012 begon de lente vroeg: ergens in februari van dat jaar dook plots “Hold On” op, de debuutsingle van Alabama Shakes. Boys & Girls zorgde later dat jaar voor een dot van een klanktapijt om de zomer kleur mee te geven. Vandaag is er Sound & Color, de niet echt voor de hand liggende opvolger, die echter een meer uitgebreid kleurenpallet aanspreekt en vast deze zomer een interessante ondertoon kan bezorgen.
Gitarist Heath Fogg en bassist Zac Cockrell zien het alvast zitten: een dozijn nieuwe songs om mee de baan op te gaan. De twee vriendelijke jongens uit Alabama die liefst van al de muziek zouden laten spreken en, afgaand op de relaxheid waarmee Cockrell zijn hoofd op zijn imposante armen legt, de gezappigheid uitstralen die je verwacht bij een gezelschap uit het diepe Zuiden.
Zac Cockrell: “We hebben onze tijd genomen om Sound & Color in te blikken. Na de vorige hebben we twee jaar getourd en daarna een jaar de tijd genomen voor dit album. Het was altijd onze intentie om een tweede plaat te maken, hoor. Het duurde alleen een tijdje.”
enola: Tijdens die tijd werden jullie bekend. Zorgt dat voor een andere aanpak dan bij een debuut, dat in de luwte tot stand kan komen?
Cockrell: “Ik denk dat het belangrijkste verschil is dat we ditmaal echt de tijd genomen hebben om een album te maken, een collectie songs samen te stellen die we graag zouden spelen. Verder wilden we er niet echt over nadenken.”
enola: Het resultaat klinkt anders dan de voorganger, minder toegankelijk misschien zelfs: dit album vraagt meer tijd en inspaning van de luisteraar.
Cockrell: “We wilden sowieso geen Boys & Girls part II maken. Daarnaast hou ik wel van platen die om tijd vragen. Je hebt albums die je hoort en fantastisch vindt, maar na een tidje niet meer opzet. Ik vind het leuker om na flink wat draaibeurten nog altijd nieuwe details in muziek te ontdekken.”
Heath Fogg: “Zelf vind ik het niet erg als een plaat na een tijdje in de kast belandt. Het heeft soms te maken met het timeframe waarin je de muziek situeert. Maar we houden er van verschillende dingen te doen en nieuwe horizonten te verkennen. Als we ons ergens op zouden vastpinnen, zou het niet leuk meer zijn.”
enola: Sound & Color klinkt bij momenten zeer intens. Neem “Dunes”.
Fogg: “Dat nummer komt van Brittany. Ze had een demo van het nummer gemaakt en die aan ons laten horen. Wij waren er weg van en zijn de studio in gegaan. Maar eigenlijk hebben we amper nog iets aan het nummer toegevoegd.”
Cockrell: “Het eindresultaat ligt dicht bij de demo. Misschien is het nog iets donkerder geworden.”
enola: Ook “The Greatest” valt op: dat is bijna punk.
Fogg: “We schrijven niet vaak songs in die stijl, maar soms gebeurt het. We proberen zeker niet om de punkgroep uit te hangen, oorspronkelijk was dit een traag nummer. Op die manier werkte het echter niet. Pas wanneer we het zijn beginnen versnellen, werd het leuk om te spelen. We spelen eigenlijk gewoon graag wat we spelen, zonder al te veel in te zitten over een mogelijke diepe betekenis of stil te staan bij interviews achteraf.”
Cockrell: “Je denkt vaak niet na over songs, tot je er vragen over krijgt. En dan heb ik daar eigenlijk geen pasklaar antwoord op.”
Fogg: “Ik lees zelf graag artikels en interviews over muziek die ik leuk vind, maar doe muziek zit doorgaans minder doordacht in elkaar dan de lezer zou denken. Er zij vaak geen grote verhalen, behalve misschien het plezier van het spelen.”
enola: Blijft dat plezier van het spelen als je twee jaar met de songs de baan op moet?
Cockrell: “De mogelijkheid bestaat altijd dat je een nummer na verloop van tijd beu wordt. Het is moeilijk te voorspellen.”
Fogg: “Ik hou nog steeds van de songs op Boys & Girls. Vorig jaar hebben we in de lente een kleine tour gedaan, wat een goeie test was om te zien of we de nieuwe songs live kunnen spelen. Maar tegelijk vind ik het leuk om de oude nummers te brengen.”
enola: Is dat de ultieme test voor nieuwe nummers: ze live brengen?
Cockrell: “We zijn nergens op boegeroep onthaald. (lacht) Het is vooral een test voor onszelf, zien of we de songs live kunnen spelen. We proberen op het podium trouw te blijven aan de songs. Ik kan me voorstellen dat wanneer je een singersongwriter bent met enkel een akoestische gitaarpartij en een zanglijn, je vrij met het nummer aan de slag gaat. En iemand als Bob Dylan speelt ook elke avond andere versies van zijn songs, wat niet onlogisch is na tientallen jaren. Maar voorlopig zijn onze songs fijn zoals ze zijn.”
enola: Net zoals Boys & Girls is deze plaat in Nashville opgenomen. Een mythische naam, maar is de stad echt mythisch in muzikaal opzicht?
Cockrell: “Het is absoluut een stad met veel muzikanten. De hoofdreden waarom wij er opnemen, is echter dat het dicht bij huis is. En er veel keuze is uit opnamestudio’s. Dat is makkelijk.”
Fogg: “In de studio zijn we soms een moeilijke band, afhankelijk van de song. Al zijn we een goede band in het uitwerken van issues.”
Cockrell: “Eigenlijk is er nog niet veel veranderd. Het blijft leuk om samen muziek te maken, te reizen. We hebben een aardig tourschema klaarliggen, maar we schieten goed op. Verrassend goed zelfs, als je er over nadenkt. Als je zo dicht op elkaar zit, zou je het erger verwachten.”
Fogg: “In vergelijking met andere bands touren we niet zo veel. We gaan altijd twee of drie weken de baan op en nemen dan een pauze, we gaan nooit maanden aan een stuk op weg. Je moet elkaar wat ruimte geven.”
Cockrell: “Op deze manier wil ik gerust nog een tijdje door gaan. We zien wel. We volgende plaat kan er al snel komen. Of juist niet.”
Alabama Shakes staat op Rock Werchter.