Therapy? Nog maar eens? Ja, want met het nieuwe Disquiet toont de Noord-Ierse band zich eindelijk nog eens van zijn beste kant. In de Ancienne Belgique, aan het begin van de tour, stond de groep echter nog niet helemaal op scherp.
We zouden het over wijkende haarlijnen in het publiek kunnen hebben, over nooit uitgezwete jeugdtrauma’s, … Maar laat ons het voor de verandering eens over Therapy? zelf hebben. Het is immers al te gemakkelijk deze band evident te vinden, maar zijn eeuwig voortdurende populariteit in ons land benevelt al eens het zicht op hoe uniek dit trio al een kwarteeuw lang is. Al sinds het begin van de jaren negentig waren frontman Andy Cairns, bassist Michael McKeegan en wisselende drummers rond in een wazig niemandsland tussen punk, metal, industrial en zelfs pop waar het eenzaam verloren lopen is. Niet genrevast genoeg voor één van die richtingen valt de groep wat tussen niches, desondanks met een paar wereldplaten op zijn conto. Al is dat ondertussen ook al even geleden.
De dagen dat Therapy? met getoonzet puberverdriet als Troublegum (1994) en het subtielere Infernal Love (1995) hoge ogen scoorde, zijn immers al lang voorbij. Op de drempel van de grote doorbraak werd duchtig uitgegleden, en in de tweede helft van de nineties ging het Noord-Ierse drietal zwalpen met een trits halfslachtige platen tot gevolg; nu eens helemaal sof, dan half geslaagd, met een opflakkering als Never Apologise Never Explain uit 2004 tussendoor om de critici het woord comeback ook eens van stal te laten halen. Na twee minder geslaagde experimenteerplaten zijn we opnieuw daar beland: het nieuwe Disquiet, dat vorige week verscheen, is eindelijk nog eens een virulente mot op de smoel, die op zijn best de hoogdagen in herinnering brengt.
En even lijkt Cairns ook zo’n typische albumvoorstelling te willen geven, als ware het om die glorieuze return-to-form te vieren. Single “Still Hurts” pikt de draad op waar “Knives” die eenentwintig jaar geleden liet liggen met een kortaangebonden gitaar en een frontman die enkel frustratie kanaliseert. Het is een schijnbeweging — die nieuwe plaat komt straks wel — want meteen daarna krijgen we Joy Divisions “Isolation”, sinds Troublegum hen zo eigen gemaakt dat het niet langer als een cover aanvoelt, en zinderend oudje “Die Laughing” waarop het publiek voor een eerste keer uit de bol gaat: hoe ouder je wordt, hoe meer je je jeugd wil vieren, of zoiets.
Therapy? is echter meer dan een nostalgie-act, hoe vriendelijk ze ook aan de nood daartoe toegeven met nog een donderend “Nauseau” uit debuut Nurse en een enthousiast meegezongen “Stories” — misschien wel het meest poppy nummer uit de catalogus van de band. Het nieuwe “Torment Sorrow Misery Strife” jakkert daarna aan een rottempo, om te eindigen met een Dylan Thomas parafraserend mantra “Screaming all the way to the dying of the light”.
En toch lijkt Therapy? niet helemaal op kruissnelheid te komen. Je herkent de tics, de vijfentwintig “Brusseeeeels”, de elvendertig “fan-fucking-tastic”‘s, maar je ziet ook een band die gewoon doet wat ze doet; het is dan wel één van de beste jobs ter wereld, het is ook gewoon een job. In het verleden zagen we de band al meeslepender, gebalder en furieuzer. Vandaag is een uitje in het park bij lentebries, zelfs al gaat met “Screamager” en “Teethgrinder” (dat ketelgerammel; Tom Waits in een dolgedraaide bui!) het hitconfettikanon open. Grant Harts “Diane” krijgt dan weer een rockende handjesdraaienversie mee, die we eerder van Anouk of iets anders ongevaarlijks zouden verwachten.
Er bestaan nog betere Therapy?’s dus, maar gelukkig ook slechtere. “Knives” is in de bissen opnieuw vuil, “Meat Potato”, met zijn “Breaking The Law” (Judas Priest)-outro tovert als vanouds een grijns op het gezicht. En natuurlijk zijn er voor “Going Nowhere” geen superlatieven genoeg. Wat een onverslijtbaar nummer, ook een kwarteeuw later.
En dat gaat ook op voor deze band, vijfentwintig jaar na inceptie. De vijftig mag naderen, de haarlijn (daar is hij toch) een terugtrekmanoeuvre van de Belgen in 1914 gelijk doen, zelfs op een matig dagje als dit blijft een optreden van deze band nog steeds een feest. Het woord is “onverslijtbaar”, en zolang we geen rollator op het podium zien verschijnen blijven we er rotsvast van overtuigd dat er altijd een Therapy? zal zijn.
