Nu met El Messias het tweede boek van Wauter Mannaert verschenen is, kan de nog jonge man gerust als een aanstromend talent beschouwd worden. Niet alleen in omvang, maar ook in kwaliteit, is dit werk een flinke stap vooruit, die hem op de drempel van het meesterschap brengt.
Een jaar of vier geleden liet Mannaert voor het eerst van zich horen met Ondergronds. Na werk als cartoonist en links en rechts uitgebrachte kortverhalen publiceerde de van opleiding animatiefilmer daarmee zijn eerste boek, naar een scenario van Pierre De Jaeger.
Het duo leverde een boekwerk af dat zich liet opmerken door de ietwat kinderlijke zwart-wittekeningen van Mannaert en het magisch realistische verhaal van De Jaeger, een combinatie die op papier tot de verbeelding spreekt, maar in boekvorm net iets te licht uitviel.
Een eerste blik op El Mesias deed vermoeden dat Mannaert zich in een vlaag van jeugdige overmoed vergaloppeerd had. Het nieuwe boek is immers een klepper van jewelste, meer dan je wilt verstouwen wanneer tekeningen of verhaal niet helemaal juist zitten.
Enkele bladzijden van de proloog volstaan echter voor de auteurs om de lezer met een simpel feit te confronteren: El Mesias is een klepper. In alle betekenissen.
Dat is in de eerste plaats te danken aan het sterke verhaal waarmee Bellido is komen aanzetten. De man, die er een verleden als bodyguard heeft opzitten en die ook met Judith Van Istendael werkt, vertelt het verhaal van Marinaleda, een Spaans dorpje dat na de economische crisis het kapitalisme de rug heeft toegekeerd en onder de hoede van zijn verlichte burgemeester probeert te bewijzen dat er wel een alternatief is.
Voor massaal zoekrobots geconsulteerd worden: Marinaleda bestaat echt, net zoals de personages die in El Mesias door het dorpje rondlopen, al zijn ze in het boek gefictionaliseerd. De auteurs grijpen hun kans om te kijken hoe het zou kunnen lopen wanneer de 1% tot een passieve rol in de samenleving veroordeeld wordt.
Zoals dat met utopieën wel vaker gaat, zie wat dat betreft gerust ook Ondergronds, loopt niet alles even vlotjes als de roergangers bij aanvang beloven. Persoonlijke ambitie, controledrang, ja zelfs de liefde: ze passen slechts zelden in de uitgespreide ideologische kraam.
Dat zou moeten volstaan om de lezer bijna verweesd achter te laten en na bijna 300 pagina’s op te zadelen met een wel heel donker mensbeeld, maar dat doet El Mesias exact niet. Het boek vertelt het verhaal van zoekende mensen en houdt zowaar de hoop levend.
Hoewel de Ensoriaanse cover verwonderd doet afvragen waarom dit album opnieuw in zwart-wit gemaakt is — de hoeveelheid werk zou een rol gespeeld hebben, valt op het tekenwerk van Mannaert ditmaal niks af te dingen. Mannaert heeft enkele stevige passen voorwaarts gezet. Daaraan kan enkel het heuglijke nieuws gekoppeld worden dat de man momenteel een boek voorbereidt over Weegee, grootmeester van de zwart-witfotografie.
Tot 19 april loopt in het Belgisch Stripcentrum een expo rond El Mesias.