Altijd goed om op te vallen tussen een overaanbod aan concurrenten: een originele naam. Op dat vlak scoort Mister and Mississippi alvast hoog. Met deze We Only Part To Meet Again levert dit jonge, hongerige Hollandse kwartet — ondertussen aan een stevige opmars bezig in hun thuisland — hun tweede boreling af. Een poëtische titel en een — eerlijk is eerlijk — lichtjes arty farty albumhoes wekken allerlei beelden op die doen benieuwen hoe de daarbij horende soundtrack klinkt.
De band weet met een klassieke pop/rock bezetting (bas, gitaar, drums, vocals) een aardig volle klank neer te poten, grotendeels door de prominent vooruitgeschoven bas die zachtjes de trommelvliezen aait. De muziek straalt genegenheid en geborgenheid uit. Opener “Meet Me At The Lighthouse” klinkt als thuiskomen, en dat klinkt nooit slecht. Eens plaatsgenomen in de sofa is het moeilijk terug rechtstaan voor de rest van de plaat.
Alle muzikanten weten bekwaam hun uitverkoren strijdros te berijden, maar drummer (en zanger) Samgar Jacobs verdient een extra vermelding vanwege zijn uiterst gecontroleerde, ingetogen spel. Het is opmerkelijk hoe de man zich op de achtergrond weet te houden en van achter de figuurlijke schermen een stevig fundament neerpoot waarop de emotionele uitspattingen van zijn kompanen zonder zorgen voor instorten gebouwd kunnen worden. Luisteren naar “In Between” is hiervan overtuigd geraken.
Producer Reyn Ouwehand is niet bang van een seconde galm meer of minder. De gitaren klinken als druppels inkt die in water worden gedropt en zich zachtjes uitspreiden, en bijwijlen lijkt het spook van pakweg Slowdive rond te dolen in de opgetrokken galmkastelen. De stem van Maxime Barlag mag ook best gehoord worden, al lijkt het alsof deze dame steevast een deel van haar aandacht bij haar uitspraak houdt, waardoor niet meer de volle 100% overblijft voor de prestatie an sich. Het kan slechts een indruk zijn, maar wat er ook van zij, haar mannelijke tegenspeler komt op dat vlak zelfverzekerder over.
Het moet gezegd, de plaat straalt liefde uit, een jeugdig enthousiasme voor het meer gepassioneerde werk. Bij eenzame momenten durft de controle over die sentimenten weleens verloren te raken, en dan voornamelijk in “For Us To Remember”. De song, duidelijk opgezet als grootse climax, presenteert een laag pathos waar je niet enkel een stevige boterham, maar carrément een heel brood mee kan smeren. Denk bij dit nummer aan het overdreven epische gehalte van een slotceremonie van de Olympische Spelen. De winnaars verdrinken in hun eigen tranen en staren heldhaftig de oneindigheid in, terwijl het publiek — eveneens de controle over zijn emoties kwijt — voor even samensmelt tot een utopische, vredige eenheid. Doch laat dat soort bombast voorlopig nog maar even over aan de Vangelisen en Hans Zimmers van deze wereld. Deze kleine misstap is des te ironischer, daar de groep in het voorafgaande nummer, “Shape Shifter”, demonstreert perfect te weten hoe ze feilloos een nummer moeten op- en afbouwen, zonder daarbij uw tandglazuur spontaan uiteen te doen spatten.
Verder weinig mis met deze plaat. Tevens ook niets schrikbarend grensverleggends dat het muzieklandschap op zijn grondvesten doet daveren, maar oprechte liefde voor, en kennis van het vak bij de vleet. Een luisterervaring die het verdient om gedeeld te worden.
Mister and Mississippi speelt op 8 april samen met St. Grandson in De Roma in Antwerpen.
