Antwerpen zendt zijn zonen uit! Meer specifiek: Oaktree en Avondlicht komen uw avonden en nachten opleuken met een uitermate fijn ep’tje.
Als de naam Oaktree u bekend in de oren klinkt, ligt dat waarschijnlijk aan het feit dat u een tijdje terug de beloftevolle ep Chapters van deze Antwerpse laptopkunstenaar op de kop tikte. Als de naam Avondlicht u ook bekend in de oren klinkt, hebt u wellicht de kleine lettertjes van die ep zitten uitpluizen. De twee werkten immers al eens samen op “I Still Feel”, het sterke slotnummer van Chapters en nu hebben ze een volledige ep, Amalgamation, aan die knappe eerste samenwerking gebreid. Het feit dat de twee heren een krabbel onder een contract bij PiaS mochten zetten, doet de verwachtingen bovendien nog meer toenemen. Het resultaat mag er in ieder geval zijn.
Amalgamation is een betoverende, nachtelijke trip die zowel verleidt als koude rillingen door je ruggengraat jaagt en echo’s oproept van de schimmige golven van bijvoorbeeld Hinterland van Recondite. Waar veel Belgische bands tegenwoordig voornamelijk naar elektronica grijpen om, in de slipstream van succesvolle buitenlandse voorbeelden als The xx, bij een dromerige fusie van gitaar en beats uit te komen, slaan de twee Antwerpenaren een totaal andere weg in. Niet dat de muziek van Oaktree en Avondlicht niet dromerig of sfeervol kan zijn (Adriaan De Roover, de jongeman achter Oaktree, volgde niet voor niets ooit lessen muziekproductie bij Arne Van Petegem, alias Styrofoam), maar daar stopt het voor het duo niet. Net als buitenlandse voorbeelden als Mount Kimbie, Recondite of de tegenwoordig onvermijdelijke Jon Hopkins maken de twee muziek die zowel van onder een koptelefoon als in een zaal te genieten valt.
Opener “Abyss”, een nummer als een film noir, slaagt er met zijn ronddwalende spookachtige stemmen meteen in om tegelijk sensueel en lichtelijk dreigend te zijn en trekt je meteen mee in de wereld van Amalgamation. “Lotus” biedt daarna op het eerste zicht weinig dat de aandacht echt vastgrijpt, maar na een tijdje gaan de subtiele klanken en vage stemmetjes toch intrigeren. Vervolgens pulseert “Honey” opnieuw stevig heen en weer. “Imma” ten slotte, breekt in het midden volledig open na een nevelige, groezelige opbouw waarbij ietwat later ook een subtiele gitaar het geheel voortstuwt.
Oaktree en Avondlicht hebben met andere woorden een mooi, coherent plaatje afgeleverd en Amalgamation is zeker een fraaie stap vooruit in het mooie verhaal dat met Chapters al in gang was gezet. Wij kunnen alleen maar hopen dat de twee zo snel mogelijk een gaatje vinden in hun agenda voor een echte langspeler.
